Brug

Niks geen appels plukken! Ik moet een brugje bouwen!

Maandag werd ik gebeld door de fysiotherapeute. Of ik dinsdag ook kon komen om 12.30 uur, er was iemand uitgevallen! 'Gevaarlijk, die fysio, je kunt dus ook nog uitvallen,' dacht ik. Ik zei dat ik wel kon. De tijd van de kop in het zand is definitief voorbij.

Dus daar zit ik dan in de wachtkamer van de fysio. Er komt een vrouw uit één van de kamers. Ze doet me aan iemand denken die ik echt niet mag. De vrouw blijkt mijn fysiotherapeute te zijn. Als ze begint te glimlachen verdwijnt het beeld van de andere vrouw. Die heb ik namelijk nog nooit zien glimlachen.
Mijn therapeute gaat me voor naar de behandelkamer. Ik geef haar het verwijsbriefje van de huisarts en ze is verbaasd dat ze het handschrift kan lezen. Volgens de dokter heb ik chronische LRP. Ik heb er zelf van gemaakt dat ik voortdurend lage rugpijn heb. En dat was aardig goed, alhoewel de 'L' staat voor een Latijnse naam. Maar de therapeute vind mijn vertaling eigenlijk beter. Dus dat wordt in de computer gezet, samen met al mijn andere gegevens.
De computer doet het niet echt goed. De muis lijkt een dipje te hebben. Zo net tijdens lunchpauze is dat ook niet gek. Ik stel voor dat ze hem een blokje kaas voert. Maar het probleem blijkt aan de onderkant te zitten. De muis is vies geworden. Nadat hij schoongepoetst en onthaart is gaat het vlotter.
Als alles wat mijn therapeute wil weten in de computer staat, volgt een uitgebreid onderzoek. Na dat onderzoek meent ze een aantal dingen uit te kunnen sluiten, waaronder een hernia. Ik heb ook geen beenlengte-verschil en over iets met een moeilijk enge naam hoef ik me ook niet druk te maken. Dus ben ik dat ook gelijk maar weer vergeten.
Er is echter één gewricht waarvan ik, tot op de dag van vandaag, het bestaan niet eens wist, maar die nu zorgt dat ik hem geen dag meer vergeet. Het SI-gewricht! Volgens de therapeute de oorzaak van alle problemen. Ze loopt naar de hoek, waar een stel botten geparkeerd staat. Het lijkt op een skelet zonder hoofd. Ze pakt het vast, kijkt erna en zet het weer terug. Waarschijnlijk mist het SI-gewricht. Dan leg ze uit waar het zit zonder skelet en geeft informatie wat er mis kan zijn. Het duizelt me en ik heb niet alles onthouden.
Als afsluiting van de eerste sessie legt ze me het te volgen behandelplan voor en geeft ze me vast een oefening mee om thuis te doen. Het brugje dus.
Verder vraagt ze me wat ik ervan verwacht. Lastig vind ik dat! Eigenlijk niet veel! Ik hoop dat de pijn die ik nu heb niet steeds erger wordt. Nu kan ik er nog alles om doen, behalve lang staan dan.
Ze merkt op dat ik geen grote verwachting heb en is daarover verbaasd. Er begint iets te kriebelen bij mij. Zou het dan kunnen dat ik die pijn helemaal kwijt raak? Ik durf nog niet teveel te hopen.

Thuisgekomen zoek ik, op internet, de informatie terug die ik al weer vergeten was. Het gewricht zit tussen het heiligbeen en het bekken. De overbelasting kan komen door te zware belasting (zwaar tillen) en/of onverhoedse beweging (verstappen of vallen e.d.). Overgewicht en verkeerde houding, soms veroorzaakt door verkeerde schoenen, vormen aanvullende risicofactoren. Dat laatste heb ik dankzij een tip van mijn schoonzusje al verholpen. Gevolg is wel dat we nu dezelfde schoenen hebben. Maar dat vinden we geen van beiden een probleem.
Over mijn gewicht wil ik niet te gewichtig doen. Beginnen met lijnen in januari vind ik onzin. Waarom eerst al die kilo's eraan eten in december en daar dan in januari pas een probleem van maken? Als ik ga lijnen begin ik NU! Vergeet de 'als' niet aan het begin van de zin!
Op internet vind ik ook nog een forum met allerlei verhalen van mensen met hetzelfde probleem. En dan blijkt dat ik er toch goed aan deed om niet al te hoge verwachtingen te hebben.

Ik stop met dit verhaal voordat ik ook nog RSI krijg. Anders moet ik nog meer oefeningen doen. Ik ga een brugje bouwen. Ik besluit dat ik de fysiotherapie ook zo zal zien: als een te bouwen brug. Stap voor stap, oefening voor oefening ga ik naar de overkant. En ik zie wel wat me daar wacht. Daar zal ik nu nog niet te zwaar aan tillen.