Elmo, de hond van mijn dochter en schoonzoon, is een hele bijzondere hond. Soms zou je denken dat het meer een kind is dan een hond. Zo heeft ze geen baasjes maar een mamma en een pappa en mij hebben ze gebombardeerd tot oma. Ze heeft hier in huis haar eigen bank en in het verlengde ervan een kleedje op de vensterbank. Als ze naar buiten wil kijken, ligt ze met haar achterwerk op de bankleuning en haar voorpoten rusten dan op het kleedje. Zo ligt ze lekker in het zonnetje. En 's avonds zit ze daar op wacht. Elke kat die bij ons in de tuin loopt, is zijn of haar leven niet meer zeker.
Ik hoef natuurlijk niet uit te leggen dat Elmo schandalig verwend wordt. Het is dan ook logisch dat ze daar grof misbruik van maakt. Niemand in dit huis kan haar zielige hondenogen weerstaan.
Voor een hond heeft ze ook best wel veel speeltjes. Toen ze begin maart jarig was, kreeg ze nog weer een nieuwe en ik besloot om twee kapotte speeltjes weg te gooien. De ene was een varken, daar heeft ze één avond mee gespeeld en aan het eind van de avond was de kop eraf. De andere was een platgereden muis. Heel lang was dit haar favoriet, maar laatst heeft ze ook dit beest onthoofd, dus ik vond dat hij nu wel de prullenbak in mocht.
Het bleek dat ik de enige was die dat vond. Toen ik het 's avonds vertelde aan mijn dochter en schoonzoon schoten twee verontwaardigde hoofden omhoog en verwijtende ogen keken me met een 'hoe kon u' blik aan. Het varken was nog tot daar aan toe maar de muis had ze ook nog gekregen van een 'tante.'
Dit ging me toch echt te ver. Ik opperde dat Elmo het speeltje heus niet zou missen. Maar mijn schoonzoon speelde vals en zei: 'Elmo, waar is de muis?' Ja, toen had je de poppen aan het dansen natuurlijk. Ze ging overal snuffelen en zoeken en ik begon me nu toch een beetje schuldig te voelen. 'Je haalt hem zelf maar weer uit de prullenbak,' zei ik tegen mijn schoonzoon. Dat deed hij en ik heb de hele avond moeten horen wat ik misdaan had en hoe ik toch zo wreed kon zijn.
De volgende dag toen mijn schuldgevoel weer genoeg was weggezakt, besloot ik dat dit muisje nog een staartje zou krijgen. Ik ging over op een andere tactiek. Ik verstopte het beest tussen het kleedje op de vensterbank om te zien hoe lang het zou duren voordat iemand het zou missen. Ik had toch zeker gelijk dat zo'n beest zonder hoofd echt wel rijp was voor de prullenbak!
Het experiment is hopeloos mislukt!
's Middags al begon Elmo te krabbelen aan het kleedje en ik moest daar zo vreselijk om lachen dat ik mezelf verraadde. Mijn schoonzoon rook onheil en Elmo snuffelde mee. Net toen ik op wilde biechten wat ik gedaan had, vonden ze het beest. Toen ze daarna samen weggingen, greep Elmo de muis in haar bek, vloog van de bank en een paar hondenogen keken me aan alsof ze zeggen wilde 'dat flik je me niet nog een keer!'
Maar Elmo hoeft niet meer bang te zijn. Ik geef me gewonnen. Ik stop met dit hond en muisspelletje. De muis mag blijven!
