Schoon

In de wintermaanden kreeg mijn huis een grondige schoonmaakbeurt. Voordeel daarvan is dat ik straks geen voorjaarsschoonmaak hoef te houden. Schoonmaken is niet echt mijn ding, maar af en toe moet het toch gebeuren.

Dus begon ik te boenen, soppen, dweilen en poetsen. Ik ruimde kasten op. Ik wist weer waarom ik een hekel had aan de schoonmaak, maar zette toch stug door. In mijn achterhoofd hield ik het visioen van de tuin in het voorjaar en dat ik daar dan straks weer alle tijd voor had.

Toen kreeg ik een vraag van mijn dochter uit Nigeria. Of ze weer even, met man en hond, thuis mocht komen wonen. Even werkloos, tussen twee banen in, even dakloos, tussen twee huizen in. En dan vraag je asiel bij hotel Mama. Natuurlijk zijn ze welkom.

Samen schoonmaken is veel leuker. Mijn dochter begon in de keuken. Levensmiddelen werden gecontroleerd op houdbaarheidsdatum en soort bij soort teruggezet in de kast. Alle schots en scheef door elkaar gerommelde tupperwarebakjes werden weer netjes georganiseerd in de lades gelegd. In de pannenkast kwamen dezelfde soort pannen weer op dezelfde plank.

Zelf ontfermde ik me over de laatjes met bestek en ander soort eet- en kookgerei. Alles is weer schoon en alles ligt of staat weer netjes in 't gareel. Of in de vuilnisbak.

Maar niet alleen mijn huis werd gezuiverd. Mijn dochter zweert namelijk bij zuiveringszout en wat je daar allemaal mee kunt doen. Twee keer had ze mijn shampoo gebruikt, maar ze kreeg er jeuk van op haar hoofd. Dus kocht ze zuiveringszout en mengde dat met water. Dat papje smeerde ze vervolgens op haar hoofd. Daarna spoelde ze het uit met water waarin ze een scheut azijn had gedaan. Geen jeuk meer op mijn hoofd leek mij ook wel wat, dus ik ging het ook proberen. Het werkte en ik was om!

Daarna was het hek van de dam. Want toen bedacht ik dat je misschien ook wel zelf wasmiddel kunt maken. Ja hoor, dat kan. Mijn ene dochter vond een recept, mijn andere dochter hielp mee met de bereiding. We kookten water, losten daar natuurlijke zeep in op en deden er zuiveringszout bij. Door de bruisende werking van het zout begon het water met alles wat erin zat te borrelen en mijn wasmiddel kookte over. Natuurlijk kregen we toen de slappe lach. Ik moest denken aan een kreet van Loesje: 'Bel straks effe terug mam, ik sta net de cake af te gieten.' Dat is net zoiets belachelijks als dat je wasmiddel overkookt. Er was gelukkig nog genoeg overgebleven en we gingen direct een wasje draaien. Als wasverzachter gebruikten we een scheutje azijn. We waren allemaal blij met het resultaat. Geen jeukende kleding meer.

Maar weet je dat je nog veel meer kunt maken met zuiveringszout? Mijn dochter experimenteerde verder met zelf deodorant maken. Toen ik hoorde dat daar ook maismeel in moet, bedankte ik vooralsnog voor de eer. Als ik dan weer eens bij de kippen in het hok moet, ben ik bang dat ze me onder de oksel hangen. Tandpasta is ook zo iets waar ik nog niet aan toe ben. Een tandenborstel dopen in het zuiverende zout en er daarna je tanden mee schrobben is nog teveel van het goede. Ergens las ik ook een recept om tandpasta te maken van zuiveringszout en kokosolie. Dat lijkt er al meer op, maar ik maak eerst mijn eigen tandpasta maar op. Wie weet heb ik daarna genoeg moed verzameld.

Met al die persoonlijke verzorging kwam de winterschoonmaak even op het tweede plan. Maar het moest natuurlijk wel klaar voordat de lente begint. Dus raapten we weer wat moed en gingen verder. Nu is het eind februari en moet ik nog twee laatjes. Maar de tuin en het mooie weer roepen me naar buiten. Misschien moeten die laatjes maar wachten op een regenachtige dag. Want ik heb schoon genoeg van al dat gepoets.

Cadeau

Gisteren was het Valentijnsdag. Ik vind het een belachelijke gewoonte om dan iets te kopen voor je lief. Wanneer mijn man op die dag thuis zou komen met een bos bloemen, zou ik hem ermee om zijn oren slaan. Mijn man zou dat dan ook nooit doen. Ook niet op de overige dagen van het jaar trouwens. Maar ja, ik kan niet alles hebben want ik heb al zoveel!

Toch kreeg ik een cadeau. Mijn vader was de postillon d'amour. Er zat een mooi kaartje bij met daarop de volgende tekst: 'Deze is voor jou, omdat we je zo graag mogen en je altijd klaar staat. Liefs, je zus en zusje.'

'Ach, wat leuk,' dacht ik en vol verwachting maakte ik het pakje open. Maar toen het uitgepakt was, bleek het een oud zwempak van mijn moeder te zijn. Het spreekwoord 'iemand blij maken met een dode mus,' kan wat mij betreft in het vervolg net zo goed 'iemand blij maken met het oude zwempak van haar moeder,' luiden.

Wat hadden die snertmeiden nu gedaan: Ze waren met z'n tweeën aan de beurt om het appartement van onze ouders schoon te maken. Dat doen we bij toerbeurt, daar maak ik één keer in de twee maanden een rooster voor. Ik was afgelopen week vrij. Mijn vader vond dat de kast wel eens opgeruimd mocht worden, mijn zussen vonden het zwempak en het vervolg laat zich raden. Ik zon op wraak.

Ik stuurde ze een mail met daarin een wijziging van het rooster. Bij alle weken zette ik hun namen en mezelf roosterde ik elke keer uit. Met daaronder de mededeling: 'Tiny heeft geen tijd meer, die gaat zwemmen.'

Al snel had ik van beide een reactie. Mijn zusje stuurt terug dat ze dat prima vindt en ziet al olympisch goud voor mij in het verschiet. Ze vraagt of ze mee mag naar de spelen.

Mijn zus wil dan ook mee, is al bezig met een spandoek en vraagt gelijk om een V.I.P. plaats.

Ik mail terug dat ik wel zal regelen dat ze naast Willem en Maxima mogen zitten. Nu wil mijn zwager ook nog mee. 'Ik neem Poetin dan wel op schoot,' zegt hij. Ik zie het al voor me en schiet in de lach. Het was even slikken maar het is toch wel een leuk cadeau.

Maar wie het laatst lacht, lacht het best. Vandaag is mijn zusje jarig. Drie keer raden wat ze cadeau krijgt...