Mona

Ik ben fan van Mona! Vooral de XL-puddingen. Zondag aten we slagroompudding met aardbeiensaus. Maandag vierden we de eerste lentedag met luchtige toffee met chocoladesaus. Woensdag deed mijn dochter boodschappen en omdat ze inmiddels ook lid is van de fanclub kocht ze weer de slagroomvariant. Ik ben fan van Mona. Maar niet alleen om de pudding.

Ik liep een beetje vooruit op de lente. Ik kon echt niet wachten. Half februari heb ik al van alles gezaaid. Sla, tomaten, komkommer, radijs en paprika. Toen ik een vrouw, met verstand van een moestuin en jaren ervaring, trots vertelde dat ik al sla gezaaid had, keek ze me een beetje meewarig aan. Ze vertelde me vervolgens dat er ook wel boeken te koop zijn, waarin staat hoe en wanneer één en ander moest. Ik antwoordde dat ik daar te eigenwijs voor ben. Dat ik vorig jaar pas begonnen was met een moestuin en dat ik alles op gevoel doe. Ik schrijf wel alles op en wat er dit jaar mis gaat, probeer ik volgend jaar op een andere manier.

Het lijkt tot nu toe allemaal wel aardig goed te gaan. Het gezaaide kreeg op kamertemperatuur de gelegenheid om te ontkiemen. In een kamertje naast de huiskamer, zodat ik er elke keer even tegen kan praten. Ik had mijn man gevraagd om daar een vensterbank te maken. Maar hij kent mij, dus hij bedacht dat het maar een tafel moest worden. En hij had gelijk, de tafel staat helemaal vol.

De sla was al binnen een week boven. Het zaad dat ik gebruikte was al over datum. Dus had ik extra gezaaid. Met als gevolg dat ik nu 18 slaplantjes heb, want bijna alles kwam gewoon op. Als mijn plantjes een beetje beginnen te groeien gaan ze naar boven. Voor het raam van de logeerkamer. Geen verwarming. Alleen de zon. De komkommerplant is tot nu toe mijn grootste trots.

Maar ik heb natuurlijk niet voor niets een kas gekocht. Dus zette ik er alvast wat paprikaplantjes en sla in. Op goed geluk, ik had er toch genoeg van en moet alles uitproberen. In de kas is het 's nachts maar een graad of vier hoger dan erbuiten. Dus moet ik de nachtvorst goed in de gaten houden. En tot nu toe gaat het goed. Zaterdag heb ik de knoop definitief doorgehakt en alles uit de logeerkamer in de kas gezet. Inclusief mijn komkommerplantje, waar ik er maar één van heb. Best wel een beetje spannend. Want ik wil liever niet dat het een kwamkwammer wordt.

Toen we een toetje zaten te eten, kreeg ik een lumineus idee! Daarom ben ik nu fan van Mona. De doorzichtige bakjes zijn perfect geschikt om over mijn plantjes heen te zetten als zich toch een nachtvorstje aandient. Achter dubbel plastic hebben ze toch nog weer iets meer bescherming.
Maar het is maar goed dat het bijna april is. Want ik heb ook bietjes gezaaid. Ook weer op goed geluk. En dat lijkt aardig gelukt. Dus nu staan er ongeveer 100 bietjes te ontkiemen. Als ik die ook allemaal moet voorzien van Monabakjes, ben ik bietjerond voor ik de eerste biet kan oogsten.

Het is weer lente! Zon op mijn gezicht. Lammetjes in de wei! Vogels op het nest! Plantjes in mijn kas. Dankbaar genieten van wat de lente meebrengt. Dankbaar genieten dat alles weer lichter wordt. Mijn winterdip kan weer voor een hele tijd de kast in. Op de plank naast de dikke truien, bovenop het thermo-ondergoed. En om dat te vieren trakteer ik mijn gezin vanavond op een Mona-toetje!

Bergen en dalen

Vorige week was het biddag voor gewas en arbeid. De kerkdienst op biddag heb ik altijd al erg mooi gevonden. Je afhankelijk weten van God en dat uitspreken, zingen en bidden. Vroeger, als kind, vond ik het ook leuk dat het 's avonds was. Nu vind ik dat minder aanlokkelijk. Liever bleef ik lekker warm bij de kachel zitten dan 's avonds de deur nog uit te gaan. Ik ben toch gegaan.

De dominee preekte over vogels. Zou hij mijn blog gelezen hebben? Vast niet! Maar het was wel dezelfde strekking. Kijk naar de vogels! Wees niet bezorgd maar heb vertrouwen! God zorgt voor de vogels, ben jij niet veel meer waard?

Preek en gebed werden afgewisseld. Een goede preek, een goed gebed. Toch bekroop me een gevoel van teleurstelling. Ik schaamde me ervoor! Eerst kon ik er niet goed de vinger opleggen.
Het was ook maar een gevoel. Ik miste iets! Toen ik er achter was wat het was, schaamde ik me nog meer. Het was allemaal zo bekend. Ik hoorde niets nieuws.
'Moet dat dan?' vroeg ik mezelf af. 'En bovendien, het gaat toch ook niet om mij in de kerk?' De kerkdienst is een ontmoeting met God en met mensen. Maar misschien zit daar dan wel mijn moeite! Het voelt soms helemaal niet als een ontmoeting met God. Als ik op dinsdag en vrijdag de post bezorg, zit ik heel vaak even uit te rusten op een bankje. En daar midden in de natuur heb ik tegenwoordig vaker een ontmoeting met God dan in de kerk.

Want soms heb ik helemaal geen vertrouwen en is de berg van zorgen zo groot dat ik er helemaal niet overheen kan kijken. En dan landen de woorden in de kerkdienst niet. Hoe waar ze ook zijn, hoe goed ook gebracht, het komt niet aan. Misschien heb ik het allemaal wel te vaak gehoord. In de praktijk is het toch anders. Echt naar vogels kijken levert mij soms meer inzicht op dan naar een preek luisteren. Voorlopig ga ik op zondag voor een goede afwisseling: 's Morgens naar de kerk, 's middags de natuur in.

De kerkdienst is bijna afgelopen. Alleen nog de collecte, een slotlied en de zegen.
Dan begint het orgel te spelen en word ik toch nog geraakt. De organist speelt 'You raise me up, so I can stand on mountains' van Josh Groban en het slotlied 'Op bergen en in dalen, ja overal is God' door elkaar heen.
Prachtig! You raise me up! Ik ben bovenop die berg gezet! I am strong! Voor even kan ik er weer tegen. Ik heb weer vertrouwen. You raise me up, to more than I can be! God is groter dan welke nood dan ook! Mijn zorgen zijn bij Hem in goede handen.

Ik blijf naar de kerk gaan. Ik blijf naar de vogels kijken. En ik zal nog vaak uitrusten op mijn bankje. Want als je God zoekt, is Hij overal te vinden.

Broeden

We hebben de provinciale Statenverkiezing weer achter de rug. Wees niet bang, dit wordt geen politiek praatje. Die zul je de afgelopen tijd al wel genoeg gehoord hebben. Ik vind vooral de provinciale staten een 'te ver van mijn bed' show, dus zelfs al zou ik willen, dan nog kan ik er geen zinnig woord over zeggen.
Als ik geloof zou hechten aan de stemwijzer zou ik op de PvdA moeten stemmen. Maar omdat ik geloof hecht aan wat in de Bijbel staat, kom ik uit bij een christelijke partij. Van deze partij verwacht ik dan ook dat ze de normen en waarden die ik belangrijk vind uitdragen.
Maar zelfs bij christelijk partijen zie ik, wanneer ze eenmaal aan het regeren zijn geslagen, dat er best wel wat water bij de wijn gaat. Terwijl je juist zou verwachten dat ze water veranderen in wijn. Dus heb ik niet zoveel met politiek.

Toen een heleboel mensen aan de buis gekluisterd naar de uitslagen zaten te kijken, zat ik weer te genieten van mijn favoriete site. Vanaf 1 maart is het eindelijk weer zover, www.beleefdelente.nl!
Meekijken in acht vogelnesten. Lachen om de Oehoe die alsmaar zijn eigen naam roept. Een rare gewaarwording als je er even bij weg bent gelopen. En dan schijnbaar ineens iemand 'oehoe' hoort roepen. Lachen ook om de ijsvogel die de webcam nat spat! Genieten van allemaal mooie momenten uit een vogelleven. Er met de neus bovenop zitten als de eerste eieren uitkomen.
Sommige vogels geef ik een naam. De steenuilen noem ik Stien en Leen, het ooievaarspaar Eva en Arie. Voor de rest heb ik nog niets bedacht, maar dat zal vast nog wel komen.

De politieke partijen hebben voor de verkiezingen hun eieren gelegd, maar of ze die ook daadwerkelijk gaan uitbroeden is nog maar de vraag. Daarom kijk ik liever naar de vogels. Ik ben ervan overtuigd dat ze hun uiterste best doen om dit jaar weer eieren te leggen en ook uit te broeden. En als het dan toch niet lukt, zoals vorig jaar bij de koolmeesjes, dan valt hen niets te verwijten, want ze hebben er alles aan gedaan om het te laten lukken.

Toch jammer dat de dieren niet de politiek in kunnen. Alhoewel.... Laatst las ik in de krant dat ze in het Amerikaanse Hillbrook Tall Oaks een hond voorzitter hebben gemaakt van een buurtvereniging. De toenmalige voorzitter was aftredend en mocht niet herkozen worden omdat hij er al drie ambtstermijnen als voorzitter op had zitten. Maar er was niemand die zijn functie over wilde nemen. Ten einde raad heeft hij op de vergadering gezegd dat hij nog wel iemand wist. Iemand die pas in de buurt was komen wonen en veel belangstelling had voor de buurt en het buitenleven. Iedereen stemde ermee in om deze persoon voorzitter te maken, om er later pas achter te komen dat ze een hond voorzitter hadden gemaakt van hun vereniging. De voorzitter ligt tijdens de vergaderingen rustig onder de tafel en de ex-voorzitter is vicevoorzitter geworden. Het is een begin. En misschien een idee voor de politiek in Nederland. Een hond kan zich in ieder geval niet anders voordoen dan hij is.

Hoe dan ook, ik vond het een leuk bericht in de krant. Zulke berichten lees ik liever dan al dat politiek geharrewar. We kunnen nu dus rustig concluderen dat de politiek niet aan mij besteed is. Na deze conclusie ga ik weer rustig kijken of mijn vogels al een ei hebben gelegd. En wie weet, misschien stem ik de volgende keer wel op de Partij voor de Dieren. Op die gedachte kan ik gelukkig nog een poosje broeden.

Streekgerecht

Gortzak, proemenkreuze, appelepap, stumpelbonensoep.
Allemaal streekgerechten waarvan ik het bestaan niet eens wist. Maar vorige week zaterdag was ik op 'de sprokkelmarkt'. Een gezellige markt die je het gevoel gaf weer even terug in de tijd te zijn.
Er waren vrouwen aan het spinnen, weven en kantklossen. En er werd dus van allerlei lekkers gekookt en gebakken. Je kon overal van proeven. Op tafel lag een A-4tje met de recepten van de gerechten. Het smaakte allemaal naar meer, dus nam ik zo'n papiertje mee. Arme familie!

Ik ben geen goeie kok! Een paar jaar geleden kreeg ik een bordje met de tekst: 'I kiss better than I cook.' Nou, daar ben ik ook niet zeker van, maar het zegt wel wat over mijn kooktalent. Of meer nog over het ontbreken ervan.
Misschien heb je wel gedacht: 'Ik hoor niets meer over die bonensoep die ze wilde maken?' Dat klopt! Die is mislukt! Niet te eten. Tenminste, niet met een lepel. Die kon je er rechtop in zetten.
Het was dan ook een samengesteld recept. Mijn vader en ik kwamen allebei op het idee om eens bonensoep te maken. Dus zochten we in een kookboek naar een basisrecept. Maar we hadden ook ooit eens, waarschijnlijk de vorige keer dat we zo'n lumineus idee hadden, een lijstje met ingrediënten van mijn tante gekregen. Alleen stonden daar geen hoeveelheden bij. Dus hutselden we beide recepten door elkaar, voegden er liefde aan toe en hoopten er het beste van. Ik zou het eerst gaan uitproberen. Het resultaat weten jullie inmiddels. Mijn vader heeft daarna maar bonensoep uit een pakje als uitgangspunt gebruikt en zijn soep was best te eten.

Mijn man is de kok in dit huis. Op zondag, als hij kookt, eten we niet, dan dineren we! Vaak wordt het eten dan keurig opgediend op mooie borden, alsof we in een restaurant zitten.
Vroeger, toen er nog niemand uitgevlogen was en iedereen meeat, werd er op zondag vaak iets nieuws uitgeprobeerd. Dat viel niet altijd in de smaak bij de dames. Ook hier gold het spreekwoord 'wat de boerin niet kent, dat eet ze niet'. Tegenwoordig zit er meestal een hongerige schoonzoon aan tafel. Alle nieuwe probeersels vinden dankbaar hun weg naar zijn maag. Zolang er maar geen paddenstoelen in zitten.

Maar nu ben ik dus in het bezit van nieuwe recepten van streekgerechten! En ik ga het weer eens proberen. Per slot van rekening kan ik ook kruutmoes maken. Maar dat zegt natuurlijk niets, want wie kan er nou geen kruutmoes maken? Worst koken, de laatste vijf minuten rozijnen en kervel erbij doen en daarna een pak gortepap toevoegen. Suiker of stroop erbij en klaar is Klara.

En nu heb ik dus weer zo'n simpel recept. Met maar vijf ingrediënten. Goudrenetten, karnemelk, bloem, anijszaad en stroop. Wat kan er mis gaan? Ik ga appelepap maken! En nu maar hopen dat dit gerecht geen streek met mij uithaalt!