Vorige week was het biddag voor gewas en arbeid. De kerkdienst op biddag heb ik altijd al erg mooi gevonden. Je afhankelijk weten van God en dat uitspreken, zingen en bidden. Vroeger, als kind, vond ik het ook leuk dat het 's avonds was. Nu vind ik dat minder aanlokkelijk. Liever bleef ik lekker warm bij de kachel zitten dan 's avonds de deur nog uit te gaan. Ik ben toch gegaan.
De dominee preekte over vogels. Zou hij mijn blog gelezen hebben? Vast niet! Maar het was wel dezelfde strekking. Kijk naar de vogels! Wees niet bezorgd maar heb vertrouwen! God zorgt voor de vogels, ben jij niet veel meer waard?
Preek en gebed werden afgewisseld. Een goede preek, een goed gebed. Toch bekroop me een gevoel van teleurstelling. Ik schaamde me ervoor! Eerst kon ik er niet goed de vinger opleggen.
Het was ook maar een gevoel. Ik miste iets! Toen ik er achter was wat het was, schaamde ik me nog meer. Het was allemaal zo bekend. Ik hoorde niets nieuws.
'Moet dat dan?' vroeg ik mezelf af. 'En bovendien, het gaat toch ook niet om mij in de kerk?' De kerkdienst is een ontmoeting met God en met mensen. Maar misschien zit daar dan wel mijn moeite! Het voelt soms helemaal niet als een ontmoeting met God. Als ik op dinsdag en vrijdag de post bezorg, zit ik heel vaak even uit te rusten op een bankje. En daar midden in de natuur heb ik tegenwoordig vaker een ontmoeting met God dan in de kerk.
Want soms heb ik helemaal geen vertrouwen en is de berg van zorgen zo groot dat ik er helemaal niet overheen kan kijken. En dan landen de woorden in de kerkdienst niet. Hoe waar ze ook zijn, hoe goed ook gebracht, het komt niet aan. Misschien heb ik het allemaal wel te vaak gehoord. In de praktijk is het toch anders. Echt naar vogels kijken levert mij soms meer inzicht op dan naar een preek luisteren. Voorlopig ga ik op zondag voor een goede afwisseling: 's Morgens naar de kerk, 's middags de natuur in.
De kerkdienst is bijna afgelopen. Alleen nog de collecte, een slotlied en de zegen.
Dan begint het orgel te spelen en word ik toch nog geraakt. De organist speelt 'You raise me up, so I can stand on mountains' van Josh Groban en het slotlied 'Op bergen en in dalen, ja overal is God' door elkaar heen.
Prachtig! You raise me up! Ik ben bovenop die berg gezet! I am strong! Voor even kan ik er weer tegen. Ik heb weer vertrouwen. You raise me up, to more than I can be! God is groter dan welke nood dan ook! Mijn zorgen zijn bij Hem in goede handen.
Ik blijf naar de kerk gaan. Ik blijf naar de vogels kijken. En ik zal nog vaak uitrusten op mijn bankje. Want als je God zoekt, is Hij overal te vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten