Gedichtenserie gebed 4

Uw wil geschiede

Verschrikt hoorde Maria de engel aan.*

Angstig vroeg ze: 'Hoe zal dat gaan?'

Nadat ze Gods plan had aangehoord

zei ze: 'Mij geschiede naar uw woord.'

*

Neem mij mee achter Maria aan.

Leer mij Uw weg te willen gaan,

mijn leven voor U neer te leggen

en dan 'Uw wil geschiede' zeggen.

*Lucas 1: 25-38

Mijn tijd in Gods hand

Mijn tijd in Gods hand

Elk uur, elk ogenblik

waarover ik beschik:

een cadeau van Hogerhand.

Vanaf de eerste teug lucht

tot aan de laatste zucht:

opgeslagen in Zijn bestand.

Verrassing

Het leven zit vol verrassingen. Het kan gebeuren dat je zomaar onverwachts iets op je bord krijgt. Soms is dat best wel even slikken. Maar in sommige gevallen geldt ook: Verandering van spijs doet eten.

In het voorjaar kocht ik vijf tomatenplanten bij de supermarkt die al vijf jaar achter elkaar de beste is in groente en fruit. De plantjes waren een euro per stuk. Maar ik had geluk. In drie van de potjes zat nog een tweede plantje. Extra voordelig dus. Twee extra tomatenplantjes en één onbekend plantje. We keken goed naar het blad van de andere plantjes in de winkel en concludeerden dat het een courgette moest zijn.

Nu had ik van iemand gehoord dat een courgette een enorm dankbaar plantje is met een hoeveelheid aan oogst. De persoon die het me vertelde had namelijk het eerste jaar van zijn moestuin-carrière dertien courgetteplantjes gepoot. Nadat de buurt uit gelachen was, waren ze wel blij met de courgettes die hij uitdeelde.

Eerst leek mijn plantje het niet echt goed te doen. Maar ik had hem dan ook in de kas gezet, bij de tomatenplantjes. Mijn dochter las op internet dat hij in de volle grond moest en dat hij aan één vierkante meter genoeg had. In de tuin had ik net een geschikt hoekje bij de boontjes. En daar groeide hij als kool.

De tomatenoogst viel tegen dit jaar. Het werden enorm woeste planten met weinig oogst. Ik kon bijna mijn kas niet meer in om de weinige tomaten die er aan zaten te oogsten. De planten staken alle energie in het groeien en daar had ik natuurlijk wat aan moeten doen. Volgend jaar beter. Al mijn hoop was nu gevestigd op de courgettes die ik zou oogsten.

De eerste verrassing was dat onze plant niet aan één vierkante meter genoeg had. Hij begon niet alleen in de hoogte te groeien maar ook in de breedte. Hij kreeg enorme tentakels en die kropen de hele tuin door. En niet alleen door de tuin, hij groeide ook over het muurtje de stoep en de straat op. Wat was dit?

Toen kwamen er vruchten aan. Gele vruchten! Op internet lazen we dat er ook gele courgettes bestaan. Maar ook dat een courgette niet woekert. Hadden we ons vergist? Ja, dat hadden we.

In plaats van een courgette hadden we een pompoen in onze tuin. En wat voor één. De pompoenen bleven maar groeien en groeien. Uiteindelijk oogstten we vijf reuze pompoenen. Het is nog een heel gedoe om die dingen te 'slachten' maar dan heb je ook wat. Mijn man maakte heerlijke soep. Mijn dochter bakte lekkere cake en koek. Toen was er nog genoeg over om ook nog verrukkelijk ijs te maken.

Het oogstseizoen is weer voorbij. De moestuin wordt eerdaags toegedekt met een laag mest. Ze mag de hele winter uitrusten en bijkomen voor het volgende seizoen. Wie weet wat voor verrassingen ze dan weer voor ons in petto heeft.

Kilo's

Het moet er weer eens van komen: Op zijn minst vijf kilo eraf. Zucht...

Ik heb geen zin om me bezig te houden met welk dieet dan ook. Maar mijn rug en been gaan steeds vervelender zeuren dat ik dat toch maar moet doen. En dat verandert de zaak.

Dus maak ik weer eens een studie van de verschillende diëten. Ik pik van elk dieet iets mee wat me aanspreekt. Het ene dieet vertelt dat je niet moet minderen, maar juist moet blijven eten. Dat klinkt me als muziek in de oren. Maar als het dan gaat voorschrijven wat ik de hele week allemaal moet eten, haak ik af. Ik neem alleen over dat ik het toetje niet direct na de maaltijd neem, maar om negen uur 's avonds.

Een dieetgoeroe vindt dat ik het gedrag van mijn slanke vriendinnen moet kopiëren. Zoveel slanke vriendinnen heb ik niet. De slanke mensen die ik ken, zijn slank geworden na een streng dieet. En eigenlijk had ik mezelf beloofd om nooit meer aan zo'n dieet te beginnen. Dus ik begin me dan ook alweer ernstig af te vragen waar ik mee bezig ben. Nee, naar slanke vriendinnen kijken is geen goed plan.

Een andere tip die ik kreeg heeft meer effect. Tenminste, dat denk ik. Ik ben er nog niet helemaal uit. Via Facebook stuitte ik op één of ander dieetplan. Nu krijg ik dus via de mail allerlei vragen en tips. Dit natuurlijk allemaal zodat ik uiteindelijk mee ga doen en betaal voor een cursus om slank te worden en te blijven. Ik ben er bijna toe in staat. Want het zijn tot nu toe best goeie vragen en tips. Stel jezelf maar eens de vraag waarom je eigenlijk eet! Ik moet toegeven dat het lang niet altijd is omdat ik trek heb. Best verrassend om daarover na te denken.

En dan de tip over water drinken. Natuurlijk weet ik wel dat ik water moet drinken. Op zijn minst anderhalve liter en liever nog meer. Maar ik kwam er niet toe. Zeker niet als het weer kouder wordt. Een heel eenvoudige tip bracht daar verandering in. 'Drink het water uit een flesje in plaats van uit een glas.' Zo eenvoudig kan het echt zijn. Het flesje water binnen handbereik is zomaar weer leeg en zonder moeite drink ik minstens twee liter water op een dag.

Het zijn allemaal goeie tips en echte eyeopeners. Maar het bezig zijn met diëten bepaalt me er ook weer bij dat het niks voor mij is. Ik snabbel inderdaad overal wat van mee. Ik ben niet echt een diëten-mens. De kilo's die er na het dieet op zitten, zijn meestal het dubbele van wat eraf ging. Er moet iets anders gebeuren.

De oplossing is heel simpel. Verandering van eetgewoonten. Heel kritisch kijken naar wat ik allemaal eet. De slechte dingen veranderen in goede dingen. Heel simpel. Een cherrytomaat in plaats van een snoepje. Mijn tussendoortjes bak ik tegenwoordig zelf, uiteraard van allemaal gezonden producten. Mijn dochter, die mijn baksel proefde, dacht dat ze vogelvoer zat te eten. Nou, dat klopt wel zo ongeveer. Ik gebruik heel veel zaden en noten.

Ik zit nog in de beginfase. Een gewoonte afleren en een andere gewoonte weer aanleren kost tijd, heb ik begrepen. De tijd zal het leren of ik er inderdaad vijf kilo van af zal vallen. Maar alleen al doordat ik het besluit genomen heb om toch niet te gaan lijnen, voel ik me kilo's lichter.

Mist

Mist

Vaag zie ik contouren van bomen

wazig in de wereld staan. 

Voor ik het wist, was er dikke mist.

Flarden in mijn hoofd komen

maar zullen ook wel weer gaan.

Gedichtenserie gebed 3

Uw koninkrijk kome

Here God, het is mijn bede

dat Uw rijk van liefd' en vrede

nu al in mij zichtbaar wordt.

Here God, wilt U dat geven.

Wilt U in en door mij leven,

want zelf schiet ik aldoor tekort.

*

Heer, haat, geweld en zinloosheid

lijken de heersers van deze tijd.

Werk met Uw Geest in elk mensenkind.

Geef, in deze wereld van wanhoop,

vruchten van liefde, geloof en hoop,

zodat Uw vrederijk nu al begint.

Erfenis

Mijn vader en ik maakten altijd grapjes over de erfenis. Als mijn vader weer eens een grote uitgave had gedaan zei ik tegen hem: 'Niet teveel uitgeven hoor, er moet nog wel wat voor ons overblijven.'

Vaak gingen mijn ouders koffiedrinken of een ijsje eten bij hun favoriete restaurant in Dronten. 'We zijn ook weer bij 'Roggebothsluisje' geweest,' zei mijn vader dan tegen ons. Mijn zussen en ik zeiden tegen elkaar: 'Er komt niks terecht van die erfenis van ons, we moeten hem maar onder curatele zetten.'

Het was natuurlijk allemaal gein. Wij vonden het geweldig dat onze ouders zo genoten van het goede van het leven.

Vorig jaar werd mijn vader ziek. Grapjes over de erfenis waren opeens niet zo grappig meer. Maar toen gebeurde er toch weer iets waar we vreselijke lol om hadden:

Het is 9 april. Mijn vader is net de zondag ervoor opgenomen in het ziekenhuis. Mijn moeder zal de dag erop gaan verhuizen.* Omdat mijn moeder niet alleen kan zijn, blijven we om beurten bij haar. Die avond is het mijn beurt.

Mijn moeder wandelt onrustig heen en weer. Niks bijzonders, dat hoort gewoon bij het ziektebeeld. Ik ben een inktvis aan het haken en heb net weer een tentakel af. Dan komt mijn moeder uit de slaapkamer met een blauw emmertje. De emmer die mijn vader 's nachts gebruikt als hij niet snel genoeg naar de wc kan komen. 'Hier, die mag jij wel hebben,' zegt mijn moeder. Ik zie daar de humor wel van in en sms naar mijn zussen: 'Yes, ik heb de erfenis al, de plasemmer van papa!'

De volgende dag gaat mijn zus 's middags naar het ziekenhuis en ik 's avonds. We besluiten om mijn vader te plagen. Mijn zus vertelt dat ik iets gekregen heb, maar vertelt nog niet wat. Als ik 's avonds de zaal opkom, is het eerste wat hij vraagt: 'Nou, wat heb je gekregen?' Als ik hem vertelt dat ik zijn plasemmer gekregen heb, schiet hij ook in de lach. We hebben dezelfde humor, dus ik had niet anders verwacht. 'Maar,' zei hij, 'ik kan je natuurlijk niet voortrekken, dus ik zal dan nog twee van zulke emmertjes moeten kopen voor je zussen.'

Wat hebben we daarna vaak lol gehad om het emmertje. En om andere dingen die het lachen waard waren. Nadat hij uit het ziekenhuis werd ontslagen, kregen we nog drie geweldig mooie maanden samen. Maanden met een lach en een traan. Daarna moesten we afscheid nemen. In de zekerheid dat hem een erfenis in de hemel wachtte, is hij rustig ingeslapen.

De dag erop keek mijn zus in de agenda van mijn vader om eventuele afspraken af te zeggen. Achterin vond ze een briefje met een Bijbeltekst** erop. 'Hè, wat is dat,' vroeg ze aan ons. Ik zag wat het was en schoot in de lach. Deze tekst had ik aangehaald toen we weer eens een 'discussie' hadden over de erfenis. Hij vond dat heel grappig en blijkbaar had hij het overgeschreven en bewaard in zijn agenda: 'Niet de kinderen moeten voor de ouders sparen, maar de ouders voor de kinderen.'

Na de begrafenis moesten we zijn appartement ontruimen. Ik hoorde mijn zussen geheimzinnig rommelen in de badkamer. Al giebelend kwamen ze tevoorschijn. Ze hadden het emmertje provisorisch in een handdoek gepakt en bovenaan vastgeplakt met plakband. Daarna volgde de officiële overhandiging.

Het emmertje staat nu bij mij in de tuin. Met een plantje erin, omdat mijn vader zo van plantjes hield. Maar nog mooier dan het emmertje vind ik de eigenschappen die ik van hem heb geërfd. Zijn liefde voor de tuin en de vogeltjes, zijn gevoel voor humor en ja, ook zijn eigenwijsheid. Die laatste erfenis neem ik dan maar op de koop toe.

* http://tinuzplotzeling.blogspot.nl/2014/06/verhuizen.html

** 2 Kor 12:14

Gedichtenserie Gebed 2

Uw Naam worde geheiligd

Je gebruikt de Naam van God in een vloek.
Of Hij je wil verdoemen, is je verzoek.
'Jezus,' zeg je, maar je bedoelt niet Gods Zoon.
Het is maar een woord, je gebruikt het gewoon.

Ik sta er bij en hoor het zwijgend aan.
Verdrietig, dat wel, maar ik laat je begaan.
Beiden staan we schuldig voor God,
Die wil dat Zijn Naam geheiligd wordt.

Ach, Heilige Geest, kom in ons hart.
Help ons, geef ons een nieuwe start.
Vul ons, wordt in ons uitgestort.
Zodat Gods Naam geheiligd wordt.

Tweede kleinzoon

Tobias Christiaan

God is goed.

Bloed van mijn bloed,

stromend door geslachten

die al zijn geweest

en die nog wachten.

God is goed.

Een nieuw couplet

bij een aloud refrein,

aangewezen om er

één van God te zijn.

God is goed.

Tobias is geboren op 1 augustus

Afscheid

Afscheid Ι  (december 2013)

Vasthouden

Hoe neem ik ooit afscheid?

Hoe kan ik je weg laten drijven

naar de overkant,

naar het beloofde land,

als alles in mij schreit

dat je bij me moet blijven.

Afscheid ΙΙ (april 2014)

Loslaten

Ga nu maar, het is goed,

let niet op mijn geween.

Je bent zo moegestreden.

Je hebt genoeg geleden.

Ga over lijden heen

een mooie toekomst tegemoet.

Afscheid III (juli 2014)

Tot ziens

Het gaat nu snel, het afscheid nadert.
Alles voor de allerlaatste keer.
Dan is het voorbij.
Alles huilt in mij.
Tot ziens. Dag allerliefste vader,
in de hemel zien wij elkaar weer. 

Papa is niet dood.

Papa is niet dood.

De Goede Herder riep alleen maar één van Zijn schaapjes thuis.

“Kom, het is je tijd.

Kom maar gauw naar huis.”

Papa is niet dood, hij leeft voor eeuwig verder!

geboren 14-08-1931                                    overleden 10-07-2014

Verhuizen

Wat neem je mee als je gaat verhuizen? Die vraag speelt me al een tijdje door het hoofd. Niet dat ik ga verhuizen hoor. Gelukkig niet. Ik hoop dat we nog heel lang in ons mooie huisje kunnen blijven wonen. De onderliggende vraag is dan ook: Wat is nou echt belangrijk voor mij?

Mijn dochter is onlangs een paar keer verhuisd. De eerste keer naar Nigeria. Ze ging erna toe met vijfendertig dozen aan huisraad. Leuk detail was dat in twee van die dozen fleece-dekens zaten. In Nigeria... Daar hebben we smakelijk om gelachen. Maar ze gebruikte de dekens om de meubels te beschermen tegen krassen van hondenpoten. Dan is het weer zo gek nog niet.

Daarna verhuisde ze weer terug en had ze het aantal dozen teruggebracht tot achtentwintig. Het zal wel niet de laatste verhuizing zijn. En waarschijnlijk hoe vaker ze verhuisd, hoe minder dozen ze meeneemt.

Mijn moeder is pas ook verhuisd. Een trieste verhuizing. Omdat mijn ouders niet meer in staat zijn om voor elkaar te zorgen, moest mijn moeder opgenomen worden in een verzorgingstehuis. We hebben geprobeerd om mijn moeder zo goed mogelijk voor te bereiden op haar verhuizing. Toen de dag aanbrak vertelde ik haar nog een keer dat ze ging verhuizen en vroeg haar wat ze mee wilde nemen. Ze pakte een foto van haar ouders, haar poëziealbum, haar breiwerkje en een hond die, als je in zijn poot knijpt, gaat dansen en 'Merry Christmas' zingt.

Die verhuizingen brengen mij dus naar de vraag wat ik mee zal nemen als ik eens ga verhuizen. Het doet me nadenken over het feit dat je veel meer spullen hebt dan nodig is. Dat je ook spullen hebt waarvan je niet eens meer wist dát je ze had. En dan kom ik dus op de vraag van het begin. Wat is nou echt belangrijk voor mij?

Als ik erover nadenk wat mijn moeder koos om mee te nemen, zie ik daar iets moois in. Want wat neemt ze nou eigenlijk mee: Mooie herinneringen, iets om verveling tegen te gaan en iets waar ze vrolijk van wordt. Het zou zomaar mijn keus geweest kunnen zijn.

Mijn vader staat ook voor een verhuizing. Zo noemde de dominee zijn situatie. Hij zal binnenkort – naar de mens gesproken – zijn aardse lichaam verlaten en zijn intrek nemen in de Hemel. Hij hoeft niets in te pakken. Alles wat belangrijk is, gaat vanzelf mee: De wetenschap dat hij een kind van God is. Dat is wat overblijft als al het ander wegvalt. Dat geeft hem kracht om alles wat komen gaat rustig onder ogen te zien.

En dan is het de rustgevende wetenschap van mijn vader die mij doet beseffen wat echt belangrijk is. Wat wil ik die graag meeverhuizen. Van de ene dag in de andere. Elke dag weer inpakken in mijn verhuisdoos. Naast alles wat er verder voor die dag in zit.

Wij hebben een mooi huisje. Alles is al gelijkvloers. Ik hoop dat ik voor de rest van mijn leven in dat huisje kan blijven wonen. Ik hoop dat ik nog maar één keer hoef te verhuizen. En ik hoop dat ik elke dag weer de juiste dingen inpak voor dié verhuizing.

http://www.biblija.net/biblija.cgi?m=Matte%FCs+6%3A19-21&id18=1&l=nl&set=10

Gedichtenserie Gebed 1

Onze Vader, Die in de hemelen zijt

Onze Vader, Die in de hemelen zijt,

soms ben ik de weg even helemaal kwijt.

Dan mag ik bij U schuilen.

Dan kan ik bij U huilen.

Dank U dat U mijn Vader bent

en dat U mij bij name kent.

Ochtendgloren

Het lukt me maar niet om naar de vogels te luisteren,

al weet ik heus wel wat ze me in willen fluisteren,

maar ik ben al weer druk met de dag van morgen,

mijn hoofd barst bijna uit elkaar van zorgen.

Er beginnen steeds meer vogeltjes te fluiten,

langzaamaan wordt het steeds lichter buiten,

Dan vertel ik al mijn zorgen aan de Goede Herder,

gerustgesteld slaap ik nog even verder.

Nest

Afgelopen najaar, op een avond, vloog het me opeens aan: Het lege-nest-syndroom! Niet dat ons nest al leeg is, er woont nog één dochter thuis. Maar ik zat die bewuste avond helemaal alleen thuis. Een beetje paniekerig bedacht ik dat dit op den duur wel eens veel vaker voor zou komen. En ja, wat doe je dan, zo'n hele avond?

De televisie kan me niet bekoren. Er zijn maar een paar programma's waar ik naar kijk. De meeste avonden vind ik niks het bekijken waard. Een boek lezen vind ik leuk, maar na 10 pagina's beginnen mijn ogen te steken. Dan kan ik nog een sudoku gaan doen, maar na een half uur dansen de cijfers door het puzzelboekje. Om het toekomstige syndroom te bestrijden moet ik nog wel iets meer bedenken om mezelf bezig te houden. Maar wat?

Opeens wist ik het: Ik ga haken. Er zijn zoveel mooie patronen, zoveel mooie steken die ik nog eens uit wil proberen, daar kan ik me wel mee vermaken. Toen ik dat eenmaal bedacht had, kon ik niet wachten tot het nest leeg was. Ik begon meteen van restjes wol een das te haken. Daarna nog een. Toen voor de verandering eens een muts. Mijn thuiswonende dochter vond dat net een badmuts, dus het is bij één muts gebleven.

Het haken had me inmiddels te pakken. Wat een heerlijke ontspanning is dat. Ik had al allerlei leuke steken geprobeerd en was nog steeds enthousiast. Dus je kunt wel zeggen dat ik een nieuwe hobby gevonden heb. Maar om nu aldoor dassen te haken, daar had ik toch ook geen zin in.

Net op dat moment kreeg ik van mijn dochter een patroon van een inktvisje. Bedoelt om te haken voor couveusekindjes. Het blijkt dat deze prematuurtjes er rustiger van worden. De hartslag wordt regelmatiger, het zuurstofgehalte in het bloed hoger. En ze trekken minder aan de slangen en de sonde. Dit waarschijnlijk allemaal omdat de tentakels op de navelstreng lijken. Een supergoed initiatief en ik begon ijverig te haken. De eerste inktvisjes zijn de deur uit. Overtuigd van eigen kunnen stuurde ik er drie tegelijk op. Alle drie afgekeurd. De tentakels waren te lang. Maar na deze domper gaf ik het niet op. Ik haak nog steeds. Wil je ook mee haken? Dan volgt hier de website: www.kleine-inktvisjes.eu

Mijn nest is nog niet leeg. Sterker nog – zoals je in een vorig verhaal kon lezen – er kwam nog weer een dochter tijdelijk thuis wonen. Maar mijn paniekaanval zorgde ervoor dat ik nu inktvisjes haak. Baby'tjes die het veilige nest van de baarmoeder te vroeg moeten verlaten, hebben er baat bij.

De draadjes die overblijven na het afhechten gaan naar buiten. Een donatie aan de vogeltjes, zodat ze een mooi nestje kunnen bouwen.

Zo zie je maar weer! Mijn nest is nog niet leeg, maar de angst ervoor heeft al geleid tot twee goede acties. Dan zal het met het lege nest ook wel goed komen.

Love story

Is de bok kippig of de kip bokkig? Dat vraag ik me af sinds ik hoorde over de liefde tussen de dwergbok en de hooibergkip. En omdat sommige love stories te mooi zijn om ze niet te delen, zal ik jullie het verhaal vertellen.

Er was een kip, die steeds ongelukkiger werd bij alle andere kippen en hanen. Ze at en dronk niet meer. Ze had alle verschijnselen van een burn-out. Mijn dochter heeft haar toen uit het kippenhok gehaald, ze dacht dat het beestje het misschien wel te koud had. De kip werd eerst maar eens opgewarmd bij de kachel. Ze zeeg dankbaar neer op haar warme plekje. Toen vertelde ze mijn dochter dat het haar ook allemaal te druk was. Al dat gekakel en gepik. Dat ze veel liever even een plekje apart had om weer bij te komen van haar burn-out.

Mijn dochter zag wel dat de kip ernst was en zette haar bij de koeien onder de hooiberg. Daar, achter die warme koeienlijven, knapte ze weer helemaal op. Het moment brak aan dat ze wel weer terug kon naar het kippenhok. Maar toen gebeurde het.

De kip kreeg nog meer gezelschap. Een bok, die zijn dienst gedaan had, werd apart gezet bij de kip. Het zal zo rond Valentijnsdag geweest zijn. Cupido was in de weer met zijn pijlen. Hij schoot per ongeluk een pijl af richting de hooiberg. Opeens keek de bok met andere ogen naar de kip. Een beetje kippig misschien? De kip zag de bok ook wel zitten. En met een bokkige kip is er is geen houden meer aan. Mijn dochter vertelt ze nog dat het de bedoeling is dat soort soort zoekt. Maar dat bericht komt niet aan op de roze wolk waar ze inmiddels op zitten.

Wat zal dat nog worden? Straks maakt de kip bokkensprongen. Of gaat de bok nog kukelen. De kip zit nu te broeden. De bok houdt de wacht. Af en toe doet hij een dansje voor haar. Om haar even af te leiden van haar taak. Haar burn-out is inmiddels weer helemaal over. Ze is nu de gelukkigste kip van de hele wereld.

Dit is dus een beetje het verhaal van de nozem en de non, maar dan anders. Ik zou nu graag 'en ze leefden nog lang en gelukkig' schrijven maar ik heb er een hard hoofd in. Als de eerste verliefdheid over is en hij eens een bokkenpruik op heeft... Of als zij kakelt als een kip zonder kop...

Maar voorlopig zitten ze nog gezellig samen onder de hooiberg. De bok maakt zelfs al aanstalten om bij de kip in haar hok te gaan wonen. Maar dat gaat de kip te snel. 'Eerst maar eens een jaartje verkering.' zegt ze, 'dan zien we wel verder.' Toch een verstandig kippetje!

Hoe het afloopt? Geen idee! Als je in de buurt van Zwolle, ergens in een wei, een bok ziet met een kip op zijn rug, dan is het nog steeds 'aan'. Maar Cupido krijgt een bijscholingscursus. Hij moet leren om zijn pijlen gerichter af te schieten. Want de liefde, dat is een serieuze zaak.

Schoon

In de wintermaanden kreeg mijn huis een grondige schoonmaakbeurt. Voordeel daarvan is dat ik straks geen voorjaarsschoonmaak hoef te houden. Schoonmaken is niet echt mijn ding, maar af en toe moet het toch gebeuren.

Dus begon ik te boenen, soppen, dweilen en poetsen. Ik ruimde kasten op. Ik wist weer waarom ik een hekel had aan de schoonmaak, maar zette toch stug door. In mijn achterhoofd hield ik het visioen van de tuin in het voorjaar en dat ik daar dan straks weer alle tijd voor had.

Toen kreeg ik een vraag van mijn dochter uit Nigeria. Of ze weer even, met man en hond, thuis mocht komen wonen. Even werkloos, tussen twee banen in, even dakloos, tussen twee huizen in. En dan vraag je asiel bij hotel Mama. Natuurlijk zijn ze welkom.

Samen schoonmaken is veel leuker. Mijn dochter begon in de keuken. Levensmiddelen werden gecontroleerd op houdbaarheidsdatum en soort bij soort teruggezet in de kast. Alle schots en scheef door elkaar gerommelde tupperwarebakjes werden weer netjes georganiseerd in de lades gelegd. In de pannenkast kwamen dezelfde soort pannen weer op dezelfde plank.

Zelf ontfermde ik me over de laatjes met bestek en ander soort eet- en kookgerei. Alles is weer schoon en alles ligt of staat weer netjes in 't gareel. Of in de vuilnisbak.

Maar niet alleen mijn huis werd gezuiverd. Mijn dochter zweert namelijk bij zuiveringszout en wat je daar allemaal mee kunt doen. Twee keer had ze mijn shampoo gebruikt, maar ze kreeg er jeuk van op haar hoofd. Dus kocht ze zuiveringszout en mengde dat met water. Dat papje smeerde ze vervolgens op haar hoofd. Daarna spoelde ze het uit met water waarin ze een scheut azijn had gedaan. Geen jeuk meer op mijn hoofd leek mij ook wel wat, dus ik ging het ook proberen. Het werkte en ik was om!

Daarna was het hek van de dam. Want toen bedacht ik dat je misschien ook wel zelf wasmiddel kunt maken. Ja hoor, dat kan. Mijn ene dochter vond een recept, mijn andere dochter hielp mee met de bereiding. We kookten water, losten daar natuurlijke zeep in op en deden er zuiveringszout bij. Door de bruisende werking van het zout begon het water met alles wat erin zat te borrelen en mijn wasmiddel kookte over. Natuurlijk kregen we toen de slappe lach. Ik moest denken aan een kreet van Loesje: 'Bel straks effe terug mam, ik sta net de cake af te gieten.' Dat is net zoiets belachelijks als dat je wasmiddel overkookt. Er was gelukkig nog genoeg overgebleven en we gingen direct een wasje draaien. Als wasverzachter gebruikten we een scheutje azijn. We waren allemaal blij met het resultaat. Geen jeukende kleding meer.

Maar weet je dat je nog veel meer kunt maken met zuiveringszout? Mijn dochter experimenteerde verder met zelf deodorant maken. Toen ik hoorde dat daar ook maismeel in moet, bedankte ik vooralsnog voor de eer. Als ik dan weer eens bij de kippen in het hok moet, ben ik bang dat ze me onder de oksel hangen. Tandpasta is ook zo iets waar ik nog niet aan toe ben. Een tandenborstel dopen in het zuiverende zout en er daarna je tanden mee schrobben is nog teveel van het goede. Ergens las ik ook een recept om tandpasta te maken van zuiveringszout en kokosolie. Dat lijkt er al meer op, maar ik maak eerst mijn eigen tandpasta maar op. Wie weet heb ik daarna genoeg moed verzameld.

Met al die persoonlijke verzorging kwam de winterschoonmaak even op het tweede plan. Maar het moest natuurlijk wel klaar voordat de lente begint. Dus raapten we weer wat moed en gingen verder. Nu is het eind februari en moet ik nog twee laatjes. Maar de tuin en het mooie weer roepen me naar buiten. Misschien moeten die laatjes maar wachten op een regenachtige dag. Want ik heb schoon genoeg van al dat gepoets.

Cadeau

Gisteren was het Valentijnsdag. Ik vind het een belachelijke gewoonte om dan iets te kopen voor je lief. Wanneer mijn man op die dag thuis zou komen met een bos bloemen, zou ik hem ermee om zijn oren slaan. Mijn man zou dat dan ook nooit doen. Ook niet op de overige dagen van het jaar trouwens. Maar ja, ik kan niet alles hebben want ik heb al zoveel!

Toch kreeg ik een cadeau. Mijn vader was de postillon d'amour. Er zat een mooi kaartje bij met daarop de volgende tekst: 'Deze is voor jou, omdat we je zo graag mogen en je altijd klaar staat. Liefs, je zus en zusje.'

'Ach, wat leuk,' dacht ik en vol verwachting maakte ik het pakje open. Maar toen het uitgepakt was, bleek het een oud zwempak van mijn moeder te zijn. Het spreekwoord 'iemand blij maken met een dode mus,' kan wat mij betreft in het vervolg net zo goed 'iemand blij maken met het oude zwempak van haar moeder,' luiden.

Wat hadden die snertmeiden nu gedaan: Ze waren met z'n tweeën aan de beurt om het appartement van onze ouders schoon te maken. Dat doen we bij toerbeurt, daar maak ik één keer in de twee maanden een rooster voor. Ik was afgelopen week vrij. Mijn vader vond dat de kast wel eens opgeruimd mocht worden, mijn zussen vonden het zwempak en het vervolg laat zich raden. Ik zon op wraak.

Ik stuurde ze een mail met daarin een wijziging van het rooster. Bij alle weken zette ik hun namen en mezelf roosterde ik elke keer uit. Met daaronder de mededeling: 'Tiny heeft geen tijd meer, die gaat zwemmen.'

Al snel had ik van beide een reactie. Mijn zusje stuurt terug dat ze dat prima vindt en ziet al olympisch goud voor mij in het verschiet. Ze vraagt of ze mee mag naar de spelen.

Mijn zus wil dan ook mee, is al bezig met een spandoek en vraagt gelijk om een V.I.P. plaats.

Ik mail terug dat ik wel zal regelen dat ze naast Willem en Maxima mogen zitten. Nu wil mijn zwager ook nog mee. 'Ik neem Poetin dan wel op schoot,' zegt hij. Ik zie het al voor me en schiet in de lach. Het was even slikken maar het is toch wel een leuk cadeau.

Maar wie het laatst lacht, lacht het best. Vandaag is mijn zusje jarig. Drie keer raden wat ze cadeau krijgt...

Wandelen

Het blijft wat vaag

– al wil ik het graag –

dat wandelen met U.

Ik probeer het wel,

maar denk al snel:

'En nu?'

'Ik ben de weg,'

hebt U ooit gezegd.

Dat gold voor toen en nu.

En mis ik het zicht,

dan blijf ik dicht

bij U.