In september hebben we nieuwe kipjes gekocht. De kipjes die
we hadden, waren van onze dochter en zijn meeverhuisd naar Duitsland. Nadat we
het hok grondig hadden opgeknapt, waren we klaar voor nieuwe kipjes.
Op aanraden van mijn schoonzoon kochten we Serama’s. Leuke
parmantige kipjes die heel tam gemaakt kunnen worden. Omdat we al eens een
drama meemaakten met een haan* wilden we alleen maar hennetjes. We kochten ze
als kuiken, zodat we ze zelf tam konden maken. De man die ze ons verkocht,
verzekerde ons ervan dat het hennetjes waren.
Wat waren het leuke kuikens en wat groeiden ze mooi uit tot
sierlijke kipjes met hun parmantige staartjes. Ik had er echt plezier in. Ik
maakte er werk van om ze tam te maken en uiteindelijk aten ze uit mijn hand. We
hadden inmiddels op een site gelezen dat vrij door de tuin lopen geen goed idee
was omdat ze konden vliegen. Ja, krijg ze dan maar weer eens uit de boom. Maar
ach, een klein detail. Ze hadden met hun zevenen ruimte genoeg en konden ook
wel scharrelen in het buitenhok. Verder bleek het dat ze speciaal voer moesten
hebben, veel duurder dan het normale kippenvoer. Ook dat zag ik niet echt als
probleem want als ze eenmaal eieren zouden leggen, verdienden ze hun eigen voer
terug. Ik had namelijk al wat vaste klanten die bijna niet konden wachten tot
ze weer eitjes bij mij konden kopen.
Eén van die klanten kwam eens langs om te kijken naar de nieuwe
kipjes. Hij bekeek de kipjes eens goed en nog eens een keer en ik zag dat hij
moeite moest doen om niet te lachen. ‘Ik denk,’ zei hij, ‘dat ik voorlopig geen
eitjes bij je kan kopen, want er zitten hanen bij.’ Hij zei verder dat hij dat
kon zien omdat hanen siervieren hebben over hun hele rug. ‘Let maar eens op,’
zei hij, ‘over een paar weken begint de eerste te kakelen.’
Toen hij weg was, ging ik mijn kipjes eens goed bekijken. Ik
dacht toen dat hij misschien wel geen gelijk had want ze hadden allemaal
sierveren tot aan hun staart. ‘Misschien hoort het wel bij het ras,’ dacht ik
hoopvol.
Twee weken later werd die hoop de bodem in geslagen. De
eerste haan begon te kakelen. Al gauw volgde nummer twee en nummer drie. Ik belde de man, die ons deze streek geleverd
had, weer op. Maar die gaf natuurlijk niet thuis. Hij beloofde dat als hij weer
kuikens had, hij ze dan om kwam ruilen. Hij vond het nog gek ook dat ik hem
niet geloofde.
In de loop van die week begonnen nog meer hanen te kraaien
en ze begonnen ook te vechten met elkaar. Ik ben de wanhoop nabij! Wat moet ik
toch met al die hanen? Er zit ook nog bijna geen vlees aan. Misschien voor
iemand die aan de lijn is? Gevulde haan met de Kerst? Mocht iemand
belangstelling hebben, schroom niet!
Ik denk dat dit verhaal nog een staartje krijgt. Maar of het
een kippen- of een hanenstaart wordt, dat is inmiddels geen vraag meer!
