Zon

Zondagavond hadden we zomaar zin om de zon in de Zuiderzee te zien zakken. Mijn man ging Googlen op zijn Ipad en las daar dat de zon die avond om 20.42 uur onder zou gaan. En dat Schokland een goede plek zou zijn om dat schouwspel te zien. Wij stapten om half acht in de auto, ruim op tijd, naar wij dachten.

Toen we richting Schokland reden, zagen we al dat het niet goed zou komen. We zouden met de rug naar de zee, de zon onder zien gaan in de polder. Ook leuk, maar niet wat we wilden. Dus reden we verder en kwamen uit in Urk. Daar parkeerden we de auto buiten het dorp bij de haven en gingen vervolgens op zoek naar de zee. Dat was nog niet zo eenvoudig want elke weg liep dood. Er was altijd wel weer een hek dat op slot zat. Mooie foto's konden wel gemaakt worden, maar dichtbij de zee konden we via de haven niet komen.

We liepen weer terug naar de doorgaande weg en volgden de bordjes naar het centrum. 'We moeten opschieten,' zei mijn man, 'want anders is de zon straks al onder.' In draf gingen we door het dorp op weg naar de zon.

Eindelijk zagen we het vrouwtje dat uitkijkt over de zee. En de zon. Ze had netjes op ons gewacht. Ik maakte de ene foto na de andere.

Daarna slenterden we over de kade. Af en toe stopten we omdat er weer een mooi plaatje te schieten was. We vonden een mooi bankje met uitzicht over de zee en besloten daar te wachten tot de zon helemaal onder zou gaan.

Maar natuurlijk kon ik niet blijven zitten, ik zag weer van alles waar het fototoestel aan te pas moest komen. Mijn man werd er ook door aangestoken. 'Als je nu iets naar boven loopt en een foto maakt van de zon, door de lantaarn,' stelde hij voor en hij liep zelf alvast naar boven. Ik liep erachteraan. De zon was niet te zien door de lantaarn, maar er waren wel genoeg andere mooie plaatjes te schieten.

Toen we weer terug wilden naar ons bankje was dat natuurlijk alweer bezet. We liepen door, kwamen op het strand en wachtten daar tot de zon helemaal onder was. Wat een prachtig gezicht. De zon werd steeds mooier en roder. Vijftig foto's later gingen we terug naar de auto. 

Daar gekomen kon ik het niet laten om toch nog weer even een foto te maken van de haven.

Nu ik dit schrijf moet ik denken aan Herman Finkers met zijn conference 'De zon gaat zinloos onder, morgen moet zij toch weer op.' Zinloos? Ik vind van niet! Wat was het prachtig en wat hebben we genoten. Deze ZONdag deed zijn naam alle eer aan.

Vergeten

Vroeger had mijn moeder soms de gewoonte om kopjes om te wisselen. Mijn man kreeg dan mijn kopje koffie en ik die van hem. Tegenwoordig overkomt me nogal eens precies hetzelfde en mijn man zegt dan: 'Je begint op je moeder te lijken.'

Daar schrik ik van. Zou Alzheimer zo beginnen?

Kent u het? Afspraken in de agenda schrijven en dan vergeten in de agenda te kijken? Ben u ook regelmatig dingen kwijt? Ik wel. Vorige week was ik tuinbonen aan het inmaken, kreeg ik telefoon tussendoor en weg waren de bonen. Ik keek in de vriezer of ik ze daar al ingedaan had, maar nee, niet dus. 'Ik ben een boon als ik weet waar ze gebleven zijn,' dacht ik. Niet meer zoeken helpt meestal het beste om iets terug te vinden en ja hoor, ze lagen in de koelkast. Moet ik me zorgen maken?

Ik heb besloten om dat niet te doen. Jammer van de energie die ik daarin steek. Als het zo is, dan is het zo. Dan hoop ik dat de mensen om mij heen liefdevol voor mij zorgen. Als het niet zo is, dan heb ik me in ieder geval niet voor niets bezorgd gemaakt. Het is wel een stimulans om van alle dingen extra te genieten.

Deze week bereikte het vergeten een absoluut dieptepunt:

Ik was vorige week met een schoonzusje bij 'De Kleine Winst' geweest. Eindelijk, zou ik haast zeggen, want van diverse mensen had ik al gehoord dat het zo'n mooie winkel was. En ze hebben gelijk, ze hebben erg mooie spullen. Vooral één schilderij vond ik heel mooi. 'Dat zou perfect in mijn serre staan,' zei ik tegen mijn schoonzusje, die dat beaamde.

Een paar dagen later ging ik met mijn man nog eens naar het schilderij kijken. We gingen over tot de koop en mijn man hing het schilderij direct op. Sindsdien geniet ik van mijn boom.

Ik mailde mijn vriendin dat ik eindelijk bij 'De Kleine Winst' was geweest en een schilderij had gekocht. Ik vertelde haar dat het liefde op het eerste gezicht was geweest en nodigde haar uit om te komen kijken. Dat deed ze maandag.

Toen ze het schilderij zag, schoot ze in de lach en zei: 'Dat schilderij hangt al een paar jaar in mijn woonkamer.'

Ik vertelde het 's avonds aan mijn dochter met de mededeling dat ik nu toch echt dement aan het worden ben. Zij zei: 'Mam, dat is geen Alzheimer, dat is totale desinteresse voor wat iemand in de kamer heeft hangen.' Dat klopt ook wel, want als ik er over nadenk, weet ik alleen maar van mijn dochters wat ze in hun kamers hebben hangen, voor de rest zou ik het niet kunnen zeggen. Nou ja, van mijn vriendin weet ik het nu ook!

Laatst hoorde ik iemand zeggen: 'Als je ouder wordt, wordt alles minder, behalve het vergeten.' Die uitspraak heb ik onthouden. Dat dan weer wel!

Gebed van een moeder

Heer, ik maak me zorgen om mijn kind:

Zelfstandig gaat ze haar eigen weg,

ze doet allang niet meer wat ik zeg,

en ook niet wat U belangrijk vindt.

Ik ben zo bang dat ze dwaas is

– geheel vervuld van eigen leven,

zonder aandacht aan U te geven –

en dat ze dan straks het feest mist.

Ik hoop dat U haar nog wat tijd geeft.

Dat U ligt te slapen in haar boot,

totdat het stormt en ze in nood,

beseft dat ze U toch nodig heeft.

Ik bid dat U nog wat geduld heeft.

Ook al zoekt ze U niet meer,

blijf haar tegenkomen, Heer.

Totdat ze haar hart weer aan U geeft.