Onbetaald

Een ijv'rige huisvrouw uit Loenen
weigerde onbetaald te boenen!
En elke week weer
hetzelfde gesmeer
dan zinkt je de moed in de schoenen.



(Geen zin om de huishouding te doen op deze 'onbetaalde' schrikkeldag, dus daarom maar een onzin-limerick gemaakt ;)

Pindakaas

Calvé pindakaas! Wie is er niet groot mee geworden! Ik, want ik hou niet van pindakaas. Ik hou van pinda's, ik hou van kaas, maar niet van pindakaas. Sowieso vind ik dat de Nederlanders een rare naam bedacht hebben voor broodbeleg dat in alle andere landen gewoon pindaboter heet. Maar afgezien daarvan vind ik het een vreemd plakkerig goedje met een vreemde kleur. Ik ben er dus niet groot mee geworden.

Ik mag dan niet van pindakaas houden, dat neemt niet weg dat ik de reclames van Calvé pindakaas de beste vind die ik ooit op televisie heb gezien. Eerst was daar in 1983 al Petje Pitamientje. Een klein jongetje met een blauw petje die moest zeggen dat hij van zijn moeder pindakaas moet eten omdat er zoveel vitamientjes in zitten. Hij vindt dat maar stom want hij vindt het gewoon lekker. Van vitamientjes maakt hij pitamientjes en zo is Petje Pitamientje een feit. Voor wie het nog nooit gezien heeft, gewoon even kijken op YouTube. Hij is om op te vreten.

Uit eind jaren 80 stamt de reclame van een jongetje die boer wil worden, en schaatser! In deze tijd van elfstedenkoorts hadden ze die gewoon van weer stal kunnen halen. Misschien dat ze de 'houtjes' beter kunnen vervangen door klapschaatsen maar dan had hij zo weer op televisie gekund.
Dat had gekund, maar het hoeft niet want tegenwoordig hebben we 'Pietertje.'

'Pietertje' vind ik de beste reclame die ze bij Calvé tot nu toe gemaakt hebben. Pietertje die niet kan voetballen. Iedereen weet het! De coach liegt vriendelijk dat Pietertje steeds beter wordt. Pietertje zelf weet beter. Als een teamgenootje tegen hem zegt dat hij echt niet kan voetballen, beaamt hij het met een dikke grijns op zijn gezicht. Nee, ik kan niet voetballen!

Soms is het een opluchting om iets wat je geprobeerd hebt, maar wat niet lukt, gewoon af te sluiten. Ik kan het niet maar ik hoef het ook niet. Ik heb weer andere kwaliteiten. Ik word gewoon zwemkampioen!

Mijn kinderen zijn wel groot geworden met pindakaas. Weliswaar met een B-merk pindakaas, maar er zullen wel dezelfde vitamines en goede bouwstoffen in gezeten hebben. En mijn jongste dochter wist ook al vroeg wat ze wilde worden! Toen ze een jaar of zeven was en wij op bezoek waren in het ziekenhuis keek ze vol belangstelling naar de verpleegkundigen, die toen nog zusters heetten. Als moeder zag ik in gedachten al een mooie loopbaan voor haar weggelegd en vroeg: 'Wil je later ook zuster worden?' Maar ze antwoordde: 'Nee, ik word zwemkampioen!'

Wat bij Pietertje wel gelukt is, is bij haar niets geworden. Toch vindt iedereen vroeg of laat zijn of haar eigen bestemming wel. En ik koop nog steeds pindakaas zonder er zelf ook maar één boterham mee te beleggen. Nu voor de vogeltjes in de tuin. Of ze er groot en sterk van worden weet ik niet, maar ze komen er, hoop ik, wel de winter mee door.

Pindakaas! Het plakkerige goedje kan me niet bekoren, maar de reclame ervoor is om van te smullen.

Avondmaal

Ik zit te wachten
aan de tafel van de Heer.
Buiten legt de sneeuw
haar witte deken neer.

De schaal komt voorbij
en ik neem van het brood.
Ik denk aan mijn zonden
als scharlaken zo rood.

Dan komt de beker
en ik drink van de wijn.
Ik weet het:
Zo wit als sneeuw
zal ik eens zijn.

Foto-album

Moeder bladert door een boek
van een ver verleden tijd.
Langzaam het besef van tijd kwijt,
is ze naar haar heden op zoek.
Of is dit een soort afscheid?

Haar heden is mijn herinnering,
van vóór ik mijn eigen weg ging.
Op elke bladzij kom ik ze tegen,
door oude foto's aaneen geregen,
flarden van toen, die iemand ooit ving.

Twee kleine meisjes op een fiets.
Ach, dat ben ik, samen met mijn zus.
We waren jong en onbezorgd en dus
hadden we de grootste lol om niets,
vastgelegd als was het een bijzonder iets.

Een foto van mijn oma, die ik nooit gekend heb.
Gestorven, vóór mijn herinnering begon te leven.
De blik in haar ogen geeft mij even
weet van verbondenheid, van het web
van bloed via haar aan mij doorgegeven.

Ach kijk, familie op het strand,
was het nou in Scheveningen?
Het gekke met herinneringen
is dat ze meestal naderhand
de werkelijkheid verdringen.

Het boek gaat dicht. Iemand heeft
herinneringen weten vast te leggen.
Wat valt er verder nog te zeggen?
Niets dan dat het leven dat ik nu leef
ook ooit weer een herinnering geeft?