Ruben Samuël

Zie, een zoon!
Aanschouw het wonder!
Kijk, hoe bijzonder,
hoe ongewoon.

God heeft verhoord.
Hij heeft gegeven,
Hij spaarde leven.
Zijn zorg duurt voort!


Ruben is geboren op 24 juni 2011

Sporten!?

Het moet er nu toch echt van komen. Afvallen! Mijn net gekochte crosstrainer zegt het! Een onverbiddelijke 7 staat op het scherm. En 7 betekent 'too fat'. Ik moet minstens naar 6 wat 'stevig' betekent of nog beter naar 5: het ideale gezonde type. Mijn man en dochter waren getuige. En daar ben ik dan weer mooi klaar mee. Nu heb ik beloofd dat ik het vol zou houden.

Ik zal vertellen hoe ik ertoe kwam om een crosstrainer aan te schaffen. Het gaat nog steeds niet goed met mijn rug. Ik heb nu een andere therapeut. Die geeft manuele therapie. Ik noem hem 'de olifant' want als de beste man klaar is met kraken, lijkt het wel of er een olifant over me heen gelopen is. Niet echt prettig dus, maar al dat gekraak is nodig. Want mijn rug zit vast. En nu is het best dat hij vast zit aan mijn nek, schouders en benen, maar verder moet hij toch mooi losjes door mijn lichaam gaan. Dat doet hij niet. Nergens ook maar een klein beetje speling bij de wervels. En daar wordt nu dus iets aan gedaan.

Maar om te voorkomen dat het weer vast gaat zitten, moet er wat gebeuren. Ik moet gaan sporten. Ik zei nog dat ik tweeënhalf uur fietsen en wandelen twee keer in de week ook al een hele prestatie vond. Dat was hij wel met me eens, maar het was niet de goeie beweging voor mijn rug. Die moet draaien. Hij stelde eerst tennis of badminton voor, maar had al gauw in de gaten dat dat niets voor mij was. En toen kwam hij op de proppen met fysiosport.

De sportschool dus! 'Dan moet ik maar vragen of mijn man meegaat, dan heb ik tenminste een stok achter de deur,' dacht ik. Ik heb serieus onderzoek gedaan naar de sportscholen in de buurt. Toen ik bezig was op de computer kwam één van mijn dochters online. Ik vertelde waar ik mee bezig was. Ze moest vreselijk lachen dat ik dat samen met haar vader wilde gaan doen. Die zag ze nog niet in een sportschool. Een andere dochter kwam online. Haar reactie was heel anders. Zij ging er serieus op in en vond het wel een goed idee. Ik werd benieuwd naar de reactie van de andere twee dames. De ene lag ook in een deuk en de andere vroeg heel voorzichtig: 'Zou papa dat wel leuk vinden dan?'

Ondertussen schrok ik van de prijzen. Ik ging bij mezelf na of ik wel zoveel geld uit wilde geven om met een heleboel andere mensen in een naar zweet en deodorant ruikende ruimte te sporten. Ik werd er niet echt enthousiast van. Plan B begon te groeien in mijn hoofd.
Toen mijn man thuis kwam, vroeg ik of hij meeging naar de sportschool. Hij was niet eens negatief, hij wilde best met mij mee. Maar ik was alweer van gedachten veranderd en vertelde hem van plan B:
Zelf toestellen kopen, te beginnen met de crosstrainer – die is goed voor alle spiergroepen – en op de duur uitbreiden met in ieder geval een roeiapparaat. Mijn man vond plan B ook veel beter.

En dus gingen we op zoek op marktplaats en vonden een dumphal voor sporttoestellen. Uit de hele lijst toestellen zochten we de crosstrainer die binnen ons budget paste. Mijn man deed al het onderzoekswerk en toen we uiteindelijk gingen kijken wisten we al wat wij wilden.
Maar wat wij wilden, werd ons al gauw uit het hoofd gepraat. Een vriendelijke verkoper leidde ons vriendelijk naar een veel duurder toestel waar we géén spijt van zouden krijgen. Hij liet ons de toestellen proberen en we moesten hem natuurlijk gelijk geven. Het scherm gaf toen alleen nog maar aan hoe warm het was. Ik hoorde hem wel iets zeggen over 'bodyfat' maar ik dacht dat dat wel veilig onder een knopje zou zitten. En dat kon ik natuurlijk negeren. Dat zat het ook wel, alleen wist mijn dochter het knopje te vinden! Toen moest ik eraan geloven. Ik moest me eerst wegen. Dat had ik nog niet gedaan in deze eeuw. Maar ja, de crosstrainer wilde het weten, dus moest ik wel. Wat schetst mijn verbazing: ik woog een kilo minder dan de vorige keer dat ik me gewogen had. Vol moed ging ik toen op het scherm af. Mijn dochter had gewicht en lengte al ingevoerd, ik hoefde alleen maar te gaan staan en de handvatten vast te houden. Toen kwam het vernietigende oordeel: Vetpercentage en BMI te hoog. Too fat!

Het begin van onze eigen sportschool is er. Ik kan u helaas nog niet uitnodigen om samen met mij te komen sporten, of het moet zijn dat u uw eigen toestel meeneemt. Dan bent u van harte welkom. Ik ben nu serieus van plan om elke dag te trainen. De motivatie is er. Nu nog volhouden! Maar dat alleen al is een sport op zich!

Durf jij?

Durf jij met al je verstand
de touwtjes uit eigen hand
te geven aan de Geest?

Durf jij te lopen op water
zonder te denken aan later
of aan wat is geweest?

Durf jij net als het arendsjong
te zweven nadat je sprong
en dan je vleugels uit te slaan?

Durf jij de Geest te vertrouwen,
op het zekere weten te bouwen
dat Hij met je mee zal gaan?

Durf jij alles los te laten,
jouw stap te meten naar Zijn maten,
Hem te volgen op Zijn pad?

Durf jij dat?

Smoelenboek

Een groep mensen uit onze kerk heeft bedacht dat het tijd wordt voor een smoelenboek. De reden daarvoor is dat we dan beter met elkaar kunnen meeleven. Dat leek me een goed initiatief dus ik leverde netjes onze foto's in.
Daarna sprak ik iemand die het allemaal maar onzin vond. 'Als ze met mij mee willen leven dan komen ze maar aan mijn deur, dan zien ze gelijk mijn gezicht,' was haar commentaar. Tja, daar zit ook wat in natuurlijk. Nu zit ik persoonlijk niet te wachten op de hele gemeente op mijn stoep, maar iemand die ziek is heeft er natuurlijk ook niets aan dat ik zijn of haar gezicht bekijk in het boek. Als mijn nieuwsgierigheid bevredigd is, moet er daarna op zijn minst een kaartje gestuurd worden.

Afgelopen week ben ik ook weer met een ander smoelenboek begonnen. Facebook. Ooit had ik een account aan laten maken om foto's te kunnen bekijken van iemand die op reis ging. De foto's heb ik nooit gezien want die werden op Hyves gezet en ik werd ondertussen gek van Facebook.
Elke keer als er iets veranderde, kreeg ik daar weer een mailtje over. Nu vind ik mail best wel leuk, maar hier werd ik een beetje gestoord van. Toen ik ook een verzoek kreeg voor een mafiaspel en een berichtje dat me op een datingsite deed belanden, hield ik het op Facebook voor gezien.

Nu ben ik er toch weer mee begonnen. Eén van mijn dochters stuurde foto's via de mail en ik werd benieuwd naar de rest die ze op Facebook had gezet. Foto's kijken leek me wel een leuke bezigheid, één keer in de week, als de rest van de familie naar een criminele serie zit te kijken.
Het bleek dat mijn oude account nog bestond. Ik was vergeten dat je van elke wijziging een mailtje kreeg. Dus nadat mijn Facebook-account weer geactiveerd was, werd ik bedolven onder de mail. Drie dochters wilden vrienden met mij worden, één dochter liet een berichtje achter, twee dochters zetten iets op het prikbord, één dochter stelde twee nieuwe vrienden voor, die vervolgens een verzoek tot vriendschap plaatsten, één dochter gaf aan dat ik haar moeder was en of ik dat maar even wilde bevestigen en één dochter vond mijn activiteit leuk. En denk nu niet dat ik negen dochters heb! Dit was nog maar de oogst van drie dochters op één avond. De vierde – die het account voor mij geactiveerd had – was in geen velden of wegen te bekennen voor nadere uitleg. Mijn smoel stond op onweer. Gelukkig waren er twee dochters online en die hebben gefungeerd als helpdesk. En gelukkig kon je met een simpele klik ervoor zorgen dat je niet van alle wijzigingen op de hoogte wordt gesteld. Maar ik heb er 's nachts niet van geslapen. Misschien word ik toch te oud voor deze gekkigheid!

Het smoelenboek van onze gemeente is nog in de maak. Als het klaar is, zullen we zien of het werkt.
Facebook is weer geactiveerd. Het is nog afwachten of ik er weer op afknap of dat ik er dit keer misschien wel van ga genieten. Misschien krijg ik wel een heleboel 'vrienden'. Ik vind het nog een beetje vreemd om iemand die ik nauwelijks ken een vriend te noemen, vandaar de aanhalingstekens. Maar ja, Facebook is overgewaaid uit Engeland, daar hebben ze geen Toon Hermans die kan vertellen wat een echte vriend is.
Hoe dan ook, ik hoop uw 'face' te zien op mijn 'book' en verheug me erop uw berichten te lezen. Zolang er ook nog maar echte vrienden blijven langskomen om lief en leed te delen. Face tot face. Van smoel tot smoel! Want er gaat niets boven het echte smoelenwerk.