Smoelenboek

Een groep mensen uit onze kerk heeft bedacht dat het tijd wordt voor een smoelenboek. De reden daarvoor is dat we dan beter met elkaar kunnen meeleven. Dat leek me een goed initiatief dus ik leverde netjes onze foto's in.
Daarna sprak ik iemand die het allemaal maar onzin vond. 'Als ze met mij mee willen leven dan komen ze maar aan mijn deur, dan zien ze gelijk mijn gezicht,' was haar commentaar. Tja, daar zit ook wat in natuurlijk. Nu zit ik persoonlijk niet te wachten op de hele gemeente op mijn stoep, maar iemand die ziek is heeft er natuurlijk ook niets aan dat ik zijn of haar gezicht bekijk in het boek. Als mijn nieuwsgierigheid bevredigd is, moet er daarna op zijn minst een kaartje gestuurd worden.

Afgelopen week ben ik ook weer met een ander smoelenboek begonnen. Facebook. Ooit had ik een account aan laten maken om foto's te kunnen bekijken van iemand die op reis ging. De foto's heb ik nooit gezien want die werden op Hyves gezet en ik werd ondertussen gek van Facebook.
Elke keer als er iets veranderde, kreeg ik daar weer een mailtje over. Nu vind ik mail best wel leuk, maar hier werd ik een beetje gestoord van. Toen ik ook een verzoek kreeg voor een mafiaspel en een berichtje dat me op een datingsite deed belanden, hield ik het op Facebook voor gezien.

Nu ben ik er toch weer mee begonnen. Eén van mijn dochters stuurde foto's via de mail en ik werd benieuwd naar de rest die ze op Facebook had gezet. Foto's kijken leek me wel een leuke bezigheid, één keer in de week, als de rest van de familie naar een criminele serie zit te kijken.
Het bleek dat mijn oude account nog bestond. Ik was vergeten dat je van elke wijziging een mailtje kreeg. Dus nadat mijn Facebook-account weer geactiveerd was, werd ik bedolven onder de mail. Drie dochters wilden vrienden met mij worden, één dochter liet een berichtje achter, twee dochters zetten iets op het prikbord, één dochter stelde twee nieuwe vrienden voor, die vervolgens een verzoek tot vriendschap plaatsten, één dochter gaf aan dat ik haar moeder was en of ik dat maar even wilde bevestigen en één dochter vond mijn activiteit leuk. En denk nu niet dat ik negen dochters heb! Dit was nog maar de oogst van drie dochters op één avond. De vierde – die het account voor mij geactiveerd had – was in geen velden of wegen te bekennen voor nadere uitleg. Mijn smoel stond op onweer. Gelukkig waren er twee dochters online en die hebben gefungeerd als helpdesk. En gelukkig kon je met een simpele klik ervoor zorgen dat je niet van alle wijzigingen op de hoogte wordt gesteld. Maar ik heb er 's nachts niet van geslapen. Misschien word ik toch te oud voor deze gekkigheid!

Het smoelenboek van onze gemeente is nog in de maak. Als het klaar is, zullen we zien of het werkt.
Facebook is weer geactiveerd. Het is nog afwachten of ik er weer op afknap of dat ik er dit keer misschien wel van ga genieten. Misschien krijg ik wel een heleboel 'vrienden'. Ik vind het nog een beetje vreemd om iemand die ik nauwelijks ken een vriend te noemen, vandaar de aanhalingstekens. Maar ja, Facebook is overgewaaid uit Engeland, daar hebben ze geen Toon Hermans die kan vertellen wat een echte vriend is.
Hoe dan ook, ik hoop uw 'face' te zien op mijn 'book' en verheug me erop uw berichten te lezen. Zolang er ook nog maar echte vrienden blijven langskomen om lief en leed te delen. Face tot face. Van smoel tot smoel! Want er gaat niets boven het echte smoelenwerk.