Struisvogel

Wist u dat een struisvogel zijn kop helemaal niet in het zand steekt? Bij gevaar legt hij zijn nek plat op de grond. Maar als ik het over struisvogelpolitiek heb dan weet u wel wat ik bedoel!
Ik ben een struisvogel! Al maanden loop ik met rugpijn, maar dat gaat toch vanzelf wel weer over!
Drie jaar geleden was het ook zo erg. Toen ben ik naar de dokter geweest! Die vertelde mij dat ik misschien wel een hernia had. En een dokter heeft natuurlijk heel veel geleerd, maar wat weet zij nu over mijn rug? Die voel ik toch zelf het beste.
En of ik hem de laatste tijd voelde! Steeds meer! Een lieve buurvrouw had me al eens naar een osteopaat gestuurd en dat hielp. Alleen hielp het aldoor maar even. Dus stuurde de osteopaat mij in oktober weer terug naar de huisarts. Toen stak ik mijn kop in het zand!
Maar deze struisvogel heeft haar kop weer uitgegraven, en toch maar een afspraak gemaakt bij de dokter.

Op de bewuste dag bereidde ik me voor op het bezoek aan de dokter. Douchen, andere kleren aan. Ik heb nog even getwijfeld of ik toch maar mijn benen zou scheren. Maar dat zou jammer zijn van mijn wintervacht! Ik vond een andere oplossing: kniekousen!
Bij de dokter aangekomen deed ik mijn verhaal. Daarna moest ik mijn kleren uitdoen. Ook mijn sokken! Ik vertelde haar van mijn wintervacht. 'Daar kijken we niet naar' zei ze lachend.
Liggend op een bed moest ik allerlei oefeningen doen. Het bekken werd gekanteld, de heupen geschud. Ik hoefde nog net niet te puffen, maar voor de rest leek het wel op de zwangerschapsgym.
Haar conclusie was dat ik moest werken aan mijn houding. Vaker gekanteld door het leven gaan. Meer schudden! Oftewel: fysiotherapie.

'Het kan verkeren' zei Bredero al. Toen mijn huisarts drie jaar geleden opperde dat ik misschien wel een hernia had, was ik eigenwijs. En nu, nu ik eindelijk aan mezelf toegeef dat ze misschien wel gelijk had, is zij een andere mening toegedaan en vind ze het veel te vroeg om foto's te laten maken in het ziekenhuis. Dus stuurt ze me naar de fysiotherapie.
Jaren geleden ben ik ook eens naar een fysiotherapeut geweest. En die gaf mij huiswerk mee! Appels plukken, wokkels draaien en meer van dat soort ongein. Van die oefeningen die je in het begin keurig elke dag doet, maar van lieverlee wordt dat één keer in de week en dan helemaal niet meer.

Zucht! Zat mijn kop nou nog maar in het zand! Maar dat zal wel te lastig worden met de oefeningen. Dan moeten ze die weer aan gaan passen en moet ik aardappels plukken en wortels draaien. Nee, laat ik me maar aanpassen, dat lijkt me makkelijker.

Wordt vast vervolgd :)

Bovenstem

Zoveel mensen, zoveel smaken. Neem nou bijvoorbeeld alleen al het zingen in de kerkdienst. De één wil alleen psalmen, de ander gezangen en een derde vindt een opwekkingslied mooier.
Ikzelf houd vooral van variatie en ik voel me gesteund door een tekst uit de Bijbel. In Kolossenzen 3: 16 staat:

' Laat Christus’ woorden in al hun rijkdom in u wonen; onderricht en vermaan elkaar in alle wijsheid, zingt met heel uw hart psalmen en hymnen voor God en liederen die de Geest u vol genade ingeeft.'

Deze tekst zit in mijn achterhoofd als ik bezig ben met de voorbereiding van de 'loco.'
Eén keer in de 8 à 10 weken zijn mijn man en ik aan de beurt om een programma te maken voor de locale radio-omroep. Op zondagmorgen van 9 tot 12 uur. De kerkdienst van onze kerk wordt dan rechtstreeks uitgezonden en ervoor en erna hebben wij ons programma met liederen en gedichten. Meestal, als de dominee meewerkt, aansluitend op het thema van de preek.
Tijdens dat programma is te merken dat ik van variatie houd. Alles komt voorbij. Van psalmen gezongen op hele noten tot psalmen voor nu. Van liederen uit de bundel van Johannes de Heer tot opwekkingsliederen! Alles door elkaar. We zijn dus altijd op zoek naar nieuwe cd's.

Onze laatste aanwinst is er één met hele noten. Van het mannenkoor van mijn zwager. Een andere zwager vind hele noten maar niks! 'Als we psalm 42 zingen ben ik al bij het hert en zijn jullie nog aan het hijgen,' zegt hij dan. Toch vind ik deze cd erg mooi. Want de hele noten worden gezongen met bovenstem. Een nieuwe hype, las ik in de krant.
Het enige dat me tegenstaat aan deze cd is dat er alleen maar psalmen op staan. Waar blijven de gezangen en andere liederen? En het mag van mij best op hele noten!

Zou het kunnen? Een opwekkingslied op hele noten, met bovenstem? Ik ben bang dat beide zwagers gaan hijgen als ze dit lezen. Laten we maar blij zijn met variatie. Laten we vooral blijven zingen. En bedenken dat we niet voor onszelf zingen maar tot eer van God. Hart en stem gericht op Boven.

(S)tram

Zaterdag zijn mijn man en ik naar Brussel geweest, op bezoek bij onze dochter. Ze heeft een nieuw appartement en dat gingen we bekijken.
Het voordeel van haar nieuwe onderkomen - boven het vorige - is dat we er veel makkelijker heen kunnen rijden. Op hoop van zegen door Brussel crossen, lijkt tot het verleden te behoren.
Ook het appartement zelf is veel mooier en ruimer dan het vorige. En ik hoef maar 46 treden meer op in plaats van 56.
Het nadeel is dat ze er nu alleen woont.
Het lijkt erop dat er meer voordelen zijn dan nadelen. Ik weet het niet. Ik laat het aan de tijd over om daar een antwoord op te geven.

De 46 treden zijn we 4 keer op en af geweest. De reden voor 'op' lijkt me logisch. 'Af' gingen we de eerste keer om te wandelen. We wisten toen nog niet dat we die dag genoeg lichaamsbeweging zouden krijgen. Daarna gingen we een lamp kopen. Dat was weer een half uur lopen.
Toen gingen we uit eten. We gingen met de tram naar het centrum. Mensen die de sportschool te duur vinden, kan ik aanraden om wat vaker met de tram te gaan. We moesten staan want de zitplaatsen waren al vol. Bovenin hingen leren lussen om je aan vast te houden. Niet dat dit wat hielp! Ik stond ook nog op een schijf die af en toe draaide. Heel instabiel slingerde ik heen en weer. Op een gegeven moment, toen de tram wel heel hard remde, lag ik bijna bij iemand op schoot. Gelukkig kon ik, nadat er weer mensen waren uitgestapt, een beugel aan de wand bemachtigen. Dat was iets beter, maar nog steeds een hele belevenis. Eén keer moesten we overstappen. Wat een stank in dat station! Ik denk dat er meer dan één manneke pis in Brussel woont. Hoewel de volgende tram wel iets beter was, besloot ik om op de terugweg te gaan lopen. Maar toen we uitgegeten waren had ik daar echt geen puf meer voor. We gingen dus weer met de tram. De eerste keer kon ik zowaar zitten, maar na het overstappen was de pret alweer voorbij. Dit keer een ander attribuut. Een pilaar in het midden met 3 beugels eraan. Dat was beter. Ik kon me nu aan 2 beugels vast houden en me schrap zetten en dan ging het redelijk. Alleen mijn kuiten begonnen te protesteren. En dat bleven ze doen toen we de trap nog één keer op en af moesten om onze spullen te pakken.

In de auto had het navigatiesysteem opstartproblemen. Mijn man werd ongeduldig. Ik dacht: ‘Mij hoor je niet klagen. Ik zit hier heel stabiel in een heerlijke stoel met mijn benen relaxed naar voren en het stinkt hier niet eens, dus wat wil ik nog meer.’ Gelukkig startte het systeem op en wees ons netjes de weg naar huis.

De volgende dag ondervond ik waarom tram en stram maar met één letter verschillen. Mijn kuiten namen wraak. Ze weigerden dienst. Ze wilden een rustdag ter compensatie van het harde werk dat ze de dag ervoor verzet hadden. Maar ik ben baas in eigen kuit, dus ik ging lopend naar de kerk. Mijn kuiten lieten me voelen dat ze het daar niet mee eens waren. De hele dag bleef het een pijnlijke strijd, maar ik hield vol. Want zeg nou zelf, ik kan toch ook niet over me heen laten lopen? Zelfs niet door mijn kuiten!

Wintertijd

Wintertijd

Wat bloeide,

is vergaan.

Er is geoogst 

wat werd gezaaid.

Niets kan worden 

overgedaan.

Alleen de klok

werd 

teruggedraaid.

De plant van 

teleurstelling,

die in mij 

wortel schoot,

gaat, 

als ik me 

niet vergis,

eindelijk 

langzaamaan 

dood.

Ik hoop

dat hij niet 

winterhard is.