Oudjaar

Oudjaar

Al weer een jaar achter de rug.

Even kijk ik in weemoed terug,

om daarna terug te keren naar het heden,

want er zit geen toekomst in het verleden.

Ontmoeting

Ontmoeting

De stralende lach, als je me ziet,

een oase in een woestijn van verdriet.

Mijn ogen ontmoeten de glans van jouw ogen,

eventjes maar, dan wint het onvermogen,

de dofheid van het niet begrijpen,

de onrust ligt alweer te rijpen:

Al weet je dat je me kent,

je weet niet meer wie ik ben.

Toch zijn het die momenten,

die ik me in wil prenten,

zodat ik het nooit meer vergeet,

die lach waarmee je me welkom heet.

Op zoek

Op zoek

Toen de arme herders hoorden

van het Kind, dat was geboren,

gingen ze op zoek naar de stal.

Ook de rijke wijzen gingen,

toen ze de boodschap van de ster ontvingen,

op zoek naar de koning van het heelal.

Arm of rijk, wie zoekt die vindt!

Ga dus ook op zoek naar het Kind,

Dat de wereld verlossen zal.

Kleur

Laatst ging ik met een vriendin naar een ladiesnight. Nu is zo’n avond nauwelijks aan mij besteed. Er zijn dan teveel mensen in een te kleine ruimte die elkaar langs de kraampjes duwen. Ik was gelukkig al bijna weer bij de uitgang. Op de valreep haalde iemand me over om mee te doen aan een kleurentest. Ik hoefde alleen maar in te vullen welke kleur ik mooi vind en welke kleur niet. Ik vulde in dat donkerrood altijd al mijn lievelingskleur geweest en dat ik groen het minst mooi vind.

Daarna kreeg ik een mailtje over de kleuren. Alle kleuren werden besproken, maar vooral de kleur groen was voor mij van belang. Tot mijn verbazing klopte het allemaal aardig wat er stond. In mijn achterhoofd hoorde ik een stemmetje die zei dat een horoscoop ook meestal wel redelijk klopt. Dat het vaak wat algemeenheden zijn die op iedereen wel van toepassing zijn. Ik schreef het al eerder, ik ben een ongelovige. Maar het kon toch geen kwaad om naar de tips te kijken die ik kreeg om weer in balans te komen.

De eerste stond mij meteen al tegen. Wordt lid van een club of buurthuis, of zoek op andere manieren contact met mensen. Dat is nu juist waar ik steeds minder zin in heb. Om de tweede tip moest ik lachen. Neem een huisdier om mee te knuffelen, stond er. Dat komt mooi uit want er zijn er net weer twee terug in dit huis. Bij de derde tip lag ik helemaal in een deuk. Draag groen, vooral op de hartstreek. De volgende BH wordt dan maar een groene. De laatste tip vond ik de fijnste: Kijk eens bewust naar al het groen in de natuur. Daar zal ik dan maar mee beginnen, de rest moet ik nog even aan werken.

Toen ik jarig was kreeg ik van mijn vriendin een groen vaatdoekje met een kaartje waarin stond dat ik ermee mocht werken maar dat ik hem ook kon dragen op de huid. Ik denk dat ik voor het eerste kies, maar ik kan hem natuurlijk ook af en toe in mijn BH stoppen.

Van Ruben, mijn kleinzoon, kreeg ik oranje tuinhandschoenen. Mijn dochter vertelde mij het verhaal achter dit cadeau. Ruben mocht namelijk de kleur uitkiezen en koos oranje, ‘want,’ zei hij, ‘oranje is mijn lievelingskleur.’ Op de vraag van mijn dochter of hij dacht dat oma dat ook wel een mooie kleur zou vinden zei hij: ‘Jawel hoor, want ik ben oma’s lievelingsRuben.’ En zo is het!

Kijk, dat brengt nou kleur in mijn leven. Een hele regenboog aan kleuren. Betere kleurentherapie is er niet. En als ik met deze handschoenen de tuin in ga, kom ik vast weer in balans.

Winterdip

De kleuren van de herfst liggen op de grond te rotten.

De kou dringt weer diep door in mijn botten.

De winter strekt zijn klauwen uit naar mij.

Neerslachtigheid trekt mij naar beneden.

Ik ben verdrietig zonder reden.
Maar ook dit gaat vanzelf wel weer voorbij.

Gedichtenserie gebed 6

En vergeef ons onze schulden

De rode draad in mijn leven –

mijn zonden – met mij verweven.

Schering en inslag. 

Elke dag.

De witte draad in mijn leven –

vergeving – door God mij gegeven.

Een rode en een witte draad,

zo lang het weven verder gaat.

Test

Het was 29 juli. Ik weet het nú precies. Ik was die dag bij de bloedbank om plasma te geven. Maar ik vulde op het vragenformulier in dat het 24 juli was.

Nu weet ik niet hoe belangrijk zo’n datum is op dat formulier, maar ik houd er niet van om fouten te maken. Dus toen ik aan de beurt was bij de controlearts was dat, na de begroeting, het eerste wat ik zei: ‘Ik heb de datum verkeerd ingevuld.’

‘Daar begint het mee,’ zegt de arts, in een poging grappig te zijn. Maar als je van dichtbij meemaakt dat iemand steeds meer vergeet, is het opeens minder grappig. ‘Het is ook onderdeel van een test die door neurologen gemaakt is,’ gaat hij verder. ‘Dan moet je eerst vier woorden nazeggen...' Hij dreunt de woorden BOOM, ROOS, VIS en VUUR op en kijkt me aan. Ik heb geen zin om het spelletje mee te spelen, dus houd ik mijn mond. ‘Daarna vragen ze: Wie is de koningin van Nederland,’ gaat hij door, 'en dan vragen ze naar de datum.’ Ik reageer nog steeds niet. De test is me te bekend. Mijn gedachten gaan terug naar het moment dat ik meeging met mijn moeder, die deze test moest maken:

Mijn moeder was erg tegendraads, die dag. Kort daarvoor was ze naar het ziekenhuis geweest voor haar ogen. Het bleek dat ze staar had. De arts wilde haar wel opereren maar mijn moeder zei: 'Man, ik ben al doof, moet ik nou ook nog blind worden?' Toen we dus weer naar het ziekenhuis gingen, dacht mijn moeder dat ze opnieuw naar de oogarts moest. Dat ze van plan waren haar een nieuwe bril aan te smeren.

In het ziekenhuis wilden ze eerst lengte en gewicht weten. ‘Wat een gelul toch veur een nieuwe brille,’ zei mijn moeder. Toen kwamen de testen. Een test met algemene vragen, waaronder dus die van de datum. Nog twee testen met vragen waar mijn moeder niks mee kon. Tot slot een taal- en rekentest. Rekenen was mijn moeders sterkste kant en ze had dan ook nog best veel antwoorden goed. Ook met taal redde ze zich aardig. Op het laatst werd haar gevraagd een volledige zin op te schrijven. Ze hoefde niet na te denken. Ze pakte de pen en het papier en schreef in haar keurigste handschrift: 'Ik ben niet van plan een nieuwe bril te kopen.'

De keuringsarts roept me weer terug in het heden. ‘Er zijn mensen die ontwijkende antwoorden geven of helemaal geen antwoord,’ gaat hij onverstoorbaar door en kijkt me lachend aan. Ik lach maar een beetje mee en denk ondertussen: ‘Schiet nou maar op met je eigen test.’

Al pratend ontsmet hij mijn vinger, prikt erin, veegt het weer netjes schoon met een watje en plakt er een pleister op. Ik kijk hem verbaasd aan. ‘Ehmm, moet je het HB-gehalte niet weten,’ vraag ik. De arts ontdekt zijn fout en maakt de pleister weer open en neemt wat bloed af voor de test. ‘Wie heeft nou last van wat,’ kan ik niet nalaten te vragen. Beteuterd kijkt hij me aan en dan grinniken we allebei maar wat.

Met een HB-gehalte van 8.3 en een bloeddruk van 70/120 ben ik voor deze test geslaagd en mag ik plasma geven. Nu maar hopen dat ik die andere test nooit hoef te maken.

Rouw

Rouw

om vader

In mijn hart is een plekje dat voortdurend schreit.

Het gemis blijft nu de tijd door de dagen glijdt

en de scherpe randjes van mijn verdriet af slijt.

Het is goed, er kwam een eind aan je strijd.

Je bent ver weg, maar toch altijd dichtbij.

om moeder

Je bent er nog, maar ik neem al afscheid.

Stukje bij beetje raak ik je kwijt.

Langzaam glijd je weg in vergetelheid.

Deze rouw slijt niet door de tijd,

er komen steeds meer scherpe randjes bij.

Jong geleerd...

Jong geleerd...

Een klein meisje leerde psalmen uit haar hoofd.

Gezongen woorden, die ze daarna heeft geloofd.

Nu is ze oud, kent haar kinderen niet meer,

maar ze zingt nog steeds de liedjes van haar Heer.

Een klein meisje leerde psalmen uit haar hoofd.

Vlammetjes van liefde, die nooit werden gedoofd.

Ongelovig

Ik ben een ongelovige! Het is een wonder – en dan bedoel ik ook ECHT een wonder – dat God mij zover heeft gekregen dat ik in Hem ging geloven. Maar voor de rest ben ik een ongelovige. Alles wat er meer is tussen hemel en aarde, doe ik al snel af als zweverig. Toch zweef ik nu zelf een beetje...

Het begon allemaal met een massage. De masseuse constateerde dat ik een beenlengteverschil had en zei dat daar een boel klachten uit voort konden komen. Ze gaf me een kaartje mee voor Dorntherapie. 'Hoe kan nu een therapie ervoor zorgen dat mijn beenlengteverschil verdwijnt,' vroeg ik me ongelovig af. Omdat ik niet zoveel zin had in weer een therapie, bleef het kaartje op de kast liggen. Maar de pijn in mijn been werd erger en mijn heup deed inmiddels al een tijdje mee. Dus onder het motto 'baat het niet, het schaadt ook niet' maakte ik een afspraak.

En daar lag ik weer op een andere behandeltafel. Ik keek eens om me heen. Op de muur was van alles te lezen. Er hing een plaat met een voet want de therapeute deed ook aan voetreflexologie. En verder aan tenenlezen, reiki, oorkaarsen en dat is nog maar een selectie van alles wat ze in haar mars had. 'Waar ben ik nu weer beland,' vroeg ik me af.

Het beenlengteverschil was met één oefening weg. De rest van de rugklachten behandelde ze door voetreflexologie. En passant vertelde ik haar ook nog even dat ik de laatste tijd van die scheuten door mijn knie kreeg. Tja, als ze toch bezig is... Maar daar had ze weer een andere verklaring voor. Omdat het mijn rechterknie was, duidde het op een mannelijk wezen en omdat het aan de binnenkant zat, betekende het dat ik het in het verleden moest zoeken. Tjonge. Volgens haar kwam het omdat ik de emoties over het verlies van mijn vader wegstop en niet toelaat. Tenminste, dat heb ik ervan begrepen want het begon me allemaal een beetje te duizelen.

Maar de pijn was daarna een stuk minder. Er was nog één plek in mijn rug die pijn deed en dat straalde wel door naar mijn been, maar de pijn in mijn heup, die erbij gekomen was, was verdwenen. Ik vertelde van die plek bij het controlebezoek, maar omdat de orthopedisch chirurg ooit gezegd had dat die pijn niet weg zou gaan, verwachte ik niets. Maar mijn therapeute was niet zo snel tevreden. Dus ging ik voor een tweede bezoek.

Inmiddels had ik ergens zwemmerseczeem opgelopen. Dat vertelde ik haar toen ze mijn sokken uit wilde doen. Ze ging toen mijn tenen lezen. Ongelovig hoorde ik haar aan. Het was mijn rechtervoet, dat duidde op 'denken.' En omdat het tussen mijn kleine teen en die ernaast zat duidde dat weer op 'onzekerheid/angst' in combinatie met 'gehechtheid/controle.' 'Gooi maar in mijn pet, ik zoek het morgen wel uit,' dacht ik ongelovig. Dus het zou volgens haar gaan om iets als een huis of hypotheek of baan waar ik over liep te denken. Dit ging me echt te ver en ik kon ook niks bedenken. 'Zie je wel,' dacht ik, 'allemaal zweverig gedoe.'

Totdat een half uur later de deurbel ging. 'Ik verwacht niemand, dus laat maar bellen,' zei de therapeute.

'Vorige week had ik de inspecteur van de hondenbelasting aan de deur, maar ik heb geen hond' vertelde ze verder. Ik vertelde toen dat ik inmiddels ook hondloos was. Dat mijn dochter was vertrokken met haar honden. Dat ze een baan heeft in Luxemburg en dat ze waarschijnlijk ook niet weer thuis komt wonen omdat ze een huis gaat zoeken in Duitsland. Ze keek me aan en zei: 'Ik hoor je zeggen 'huis' en ik hoor je zeggen 'baan.'' Ik sputter nog iets tegen dat dat toch niet over mij gaat. Maar blijkbaar werkt het ook als het om een verwante gaat. Tjonge. 'Heb ik mijn vader in mijn knie en mijn dochter tussen mijn tenen,' dacht ik oneerbiedig. 'Nu moet je toch echt ophouden' dacht ik er vervolgens achteraan.. Ondertussen deed ze haar werk om mijn spieren weer in goede banen te leiden en daar kwam ik voor. De rest is me echt te zweverig.

De volgende dag is de pijn nog steeds weg. Ik word er een beetje zweverig van. Zou het dan toch? Nee, ik heb het te vaak meegemaakt en de pijn kwam altijd weer terug. Ik blijf toch een ongelovige Tinus.

Alz

Alz je moeder je niet meer kent

en denkt dat je haar moeder bent,

alz chaos in haar hoofd is gekomen

en haar verstand heeft meegenomen.

alz ze steeds weer hetzelfde vraagt,

omdat ze door onrust wordt geplaagd,

alz ze moet worden verzorgd als een kind,

terwijl ze dat zelf verschrikkelijk vindt,

alz het moment is gekomen

dat ze niet meer thuis kan wonen,

alz ze er wel en ook niet is,

dan rouw ik, omdat ik haar mis.

Gedichtenserie gebed 5

Geef ons heden ons dagelijks brood

Gedachteloos eet jij je brood

ergens tussen de middag

en de bedrijven door.

Het ligt al op je bord,

heeft geen gebed meer nodig.

Wie denkt er aan de bakker?

Wie maalt er om de molenaar?

Om over de boer maar te zwijgen.

Sluit toch je ogen maar

voor de Schepper

en vouw je handen.

Hij, de oorsprong van alle leven,

liet graan groeien

door zon en regen te geven.

Hij wil dat wij Hem vragen om brood,

als een kind ons afhankelijk weten.

Vraag maar,

 de Vader wil graag geven.

Wat de toekomst brengen moge

In de krant stond laatst een oproep om je favoriete oudejaarslied op te geven, het liefst met motivatie. De bedoeling was om er een top tien van te maken. Deze zou dan in de oudejaarsbijlage geplaatst worden met de verhalen die mensen insturen.

Omdat ik weer eens te laat was met een verhaal insturen, zet ik hem op mijn blog.

Al jaren is 'Wat de toekomst brengen moge' mijn favoriete oudejaarslied. Aan het einde van het jaar, op de drempel van het nieuwe, is het zo goed om te weten dat de weg die we gaan al uitgestippeld is. Wat er ook gebeurt, God is erbij. Als je niet meer hoeft te weten waarom dingen gaan zoals ze gaan, geeft je dat een heleboel rust. Als je het durft om de leiding in je leven uit handen te geven, krijg je moed voor de toekomst.

Afgelopen jaar werd dit lied nog dierbaarder voor mij: Het is februari en ik ben op bezoek bij mijn vader en moeder. Mijn vader vraagt aan mij of ik wel weet wat zijn lievelingslied is. Ik denk het te weten en zeg: 'Ja, Genade zo oneindig groot.' Maar dan blijkt dat mijn vader dat het mooiste opwekkingslied vindt, maar dat 'Wat de toekomst brengen moge' zijn favoriete lied is.

Dan vraag ik aan mijn moeder wat ze een mooi lied vindt. Ze zegt dat ze een heleboel liederen mooi vindt, maar kan er geen bedenken. Dan begint mijn vader te zingen. Mijn moeder zingt mee en ook ik doe een dappere poging, maar wel met een dikke brok in mijn keel.

Wat de toekomst brengen moge,

Mij geleidt des Heeren hand;

moedig sla ik dus de ogen

naar het onbekende land.

Leer mij volgen zonder vragen;

Vader, wat U doet is goed!

Leer mij slechts het heden dragen

met een rustig kalme moed!

Heer, ik wil Uw liefde loven,

al begrijpt mijn ziel U niet.

Zalig hij, die durft geloven,

ook wanneer het oog niet ziet.

Schijnen mij Uw wegen duister,

zie, ik vraag U niet: waarom?

Eenmaal zie ik al Uw luister,

als ik in uw hemel kom!

Laat mij niet mijn lot beslissen:

zo ik mocht, ik durfde niet.

Ach, hoe zou ik mij vergissen,

als U mij de keuze liet!

Wil mij als een kind behand'len,

dat alleen de weg niet vindt:

neem mijn hand in Uwe handen

en geleid mij als een kind.

Waar de weg mij brengen moge,

aan des Vaders trouwe hand

loop ik met gesloten ogen

naar het onbekende land.

Het gesprekje in februari was een eerste aanzet van mijn vader om de liturgie voor zijn begrafenis te regelen. Geweldig dat dit lied zo belangrijk voor hem was. Er zit namelijk zoveel overgave in dit lied. Als je dat kunt aan het eind van je leven, ben je een gezegend mens.

Nu zijn we weer een nieuw jaar ingegaan. Wat zal het me brengen? Het wordt in ieder geval een jaar zonder mijn vader. En een jaar zonder mijn gezellige buurman, want ook hij is bevorderd tot Heerlijkheid. Het wordt een jaar met zegeningen en met zorgen. Want dat lijken wel vaste elementen voor welk jaar dan ook. Maar het wordt zeker een jaar waarin ik met een gerust hart de leiding van mijn leven over kan laten aan God. Wat de toekomst mij dan ook zal brengen.