Beter een grappige buur dan een chagrijnige vriend

Mijn buurman is 81 jaar en hij is de grappigste man in de buurt.
Afgelopen donderdag kreeg ik een telefoontje of ik even met hem mee wilde naar de huisartsenpost. Hij was gebeten door een hond. Het bleef maar bloeden en hij was er toch niet gerust op. Hij voelde zich ook niet helemaal fit, dus wilde liever niet zelf rijden.
Prima, ik reed de auto voor en binnen een kwartier waren we er. Nadat hij zich gemeld had gingen we in de wachtkamer zitten.
Nu kan mijn buurman slecht tegen wachtkamers vol met mensen die bedrukt kijken en zwijgen. Dan krijgt hij het, naar eigen zeggen, op zijn heupen. Ooit moest hij met zijn vrouw mee om een röntgenfoto te maken. Toen hij de volle wachtkamer binnenkwam en bedacht dat hij hier wel eens lang kon zitten zei hij: 'Ik heb een idee, laten we een groepsfoto maken, dat scheelt een hoop tijd.'
Dit keer had hij een avontuur met een koffiezetapparaat.
'Wil je koffie, buurvrouw?' Ik zei dat ik daar wel zin aan had. De koffie kostte 50 cent. De buurman ging op zoek naar kleingeld. Ook ik dook in mijn portemonnee, en haalde er twee muntjes van 20 en één van 10 uit, maar daar wilde de buurman niks van weten. 'Dat is mijn buurvrouw, die met me meegaat als chauffeuse' vertelde hij aan de mensen in de wachtkamer. 'En nu wil ze zelf ook nog de koffie betalen! Ga weg met dat geld.' De mensen begonnen al iets te grinniken.
Toen hij het kleingeld uit zijn portemonnee had gevist ging hij voor het apparaat staan. 'Waar is de gleuf? Ahh, ik zie het al, het moet hierin!' Hij stopte het geld erin om vervolgens uit te roepen 'O, help! Ik moet er nog een beker onder zetten' Hij griste een beker van de stapel en zette die eronder. Er gebeurde niks. 'Misschien moet u ook nog op de knop duwen, buurman!' suggereerde ik.
Hij vond de knop en duwde erop. 'Ahh, dat is geen koffie, er komt heet water uit' riep hij verontwaardigd. Weer op dezelfde knop duwen gaf als resultaat dat het water stopte. 'Geeft niks, ik lust ook wel thee' zei ik en pakte de beker water en een theezakje.
De buurman pakte weer een nieuwe beker, zette die vervolgens onder de goeie straal, duwde op de goeie knop, maar er gebeurde niks. De mensen begonnen al iets harder te lachen. Het bleek dat hij met het hete water al 20 cent had verbruikt. Dus toen hij weer geld in het apparaat had gegooid en weer op de knop had geduwd, kwam er tot zijn genoegen koffie in de beker.
Hij draaide zich om en zei tegen een mevrouw: 'Je zit me toch niet uit te lachen hè?' Ze antwoordde: 'Nee, auw, auw, ik heb pijn aan m'n gezicht! Maar ze lachte wel! Iedereen lachte.
De buurman ging naast me zitten en zei: 'Och, nu heb je maar voor 20 cent thee!' Iedereen schoot weer in de lach. Ik had inmiddels zelf ook bijna een tena lady nodig.
Net toen hij de melk in zijn beker wilde doen kwam de verpleegster om hem te halen. 'Drink jij mijn koffie maar op' zei hij. Maar de verpleegster dacht dat hij er wel weer zou zijn voordat zijn koffie koud geworden was. En dat was ook zo. Even later hoor ik op de gang: 'Buurvrouw? Is mijn koffie al koud?' Daar kwam hij al weer aan en hij heeft met smaak zijn koffie gedronken.
Toen ik hem weer bij zijn huis afzette vroeg hij wat ik hem schuldig was. 'Niks buurman, de baas van mijn man betaald de brandstof, dus als u een donatie wilt doen moet het daarheen, maar ze hebben al genoeg.' 'Dan krijgen ze ook niet meer' zei hij. We spraken af dat ik een kopje koffie bij hem zou komen halen. En dan iets meer dan voor 20 cent.
Over de chagrijnige vriend zal ik zwijgen. De grappige buur is veel beter.

Fytoftora

In 2009 zijn we begonnen met een 10-jarenplan om onze tuin te veranderen. De plannen daarvoor zijn ook al 10 keer gewijzigd. Dat komt omdat ik het brein ben achter de meeste plannen. We hadden een grote zak grind met 'tuinvisie' erop in de tuin staan. Dat vond ik wel komisch omdat mijn visie over de tuin nogal eens veranderd.
Zo moest er in het begin een tuinhuisje komen bij onze vijver. Omdat ik bedacht dat ik toch liever bezig ben in de tuin dan dat ik er in zit, is daar uiteindelijk, aangestoken door mijn dochter en schoonzoon, een moestuin voor in de plaats gekomen. Het is nog niet helemaal zoals ik het bedoeld had. Ik ben van plan om nog een stuk siertuin te vorderen om bietjes te verbouwen. Die staan nu namelijk in de voortuin. Ik heb al diverse mensen in de lach zien schieten als ze er langs liepen. Volgend jaar wil ik de bieten dus keurig naast de bonen.
Naast bonen en bieten heb ik nog wat aardbeiplantjes, diverse kruiden, sla en tomaten.
De tomaten waren mijn trots. Vooral die ene woeste plant, die elke keer weer gestut en vastgebonden moest worden. De oogst beloofde enorm te worden. We zochten al recepten voor pastasaus en tomatensoep.
In één dag was alles anders. Vrijdag plukte ik nog vol trots mijn 6e tomaat, zaterdag zag het er naar uit dat het één van de laatsten was die ik zal oogsten.
Fytoftora! Zwarte plekken op de bladeren en tomaten die rotten. De oranje tomaten die goed lijken heb ik op de vensterbank in de woonkamer gelegd in de hoop dat de zon ze nog verder kleurt.
Buiten heb ik een poging gedaan om de zwarte bladeren te verwijderen. Ik bleef aan het knippen. Mijn man, die het sneu voor me vond, probeerde me te troosten. Boos gooide ik de schaar op de grond en zei: 'Nou, knip jij dan maar verder, ik word er helemaal hopeloos van'.
Ik liep naar binnen om thee te zetten. Op dat moment belde mijn dochter.
Zoals gebruikelijk vroeg ze hoe het gaat. Ik vertelde haar van mijn zieke plantjes. Toen werd ik even met mijn eigen woorden om de oren geslagen! 'Huil niet om iets wat niet om jou kan huilen, mam' zei ze. Natuurlijk! Altijd positief blijven. Blij zijn dat je tomaat ziek is en niet jij.

Fytoftora! De naam van een aardappelziekte die in Ierland tot twee keer toe een grote hongersnood veroorzaakte. Als ik het al zo erg vind dat mijn planten gedoemd zijn te eindigen als een zwarte rottende brei, wat moeten die boeren dan wel niet gevoeld hebben toen ze hun oogst zagen mislukken?
Aan het eind van de middag sta ik in de tuin. Bewust met mijn rug naar wat is overgebleven van de tomatenplanten. In mijn hoofd ontstaat een nieuw plan. Een inloopkas voor tomaten. De enige manier om deze ziekte te voorkomen. Dat betekent natuurlijk wel dat het oorspronkelijke plan voor de zoveelste keer wordt gewijzigd. Het kan nog. Het is nog lang geen 2019!

Noodpakket

Heb u ook een noodpakket in huis? De regering is, een aantal jaren geleden al, begonnen met een campagne om iedereen voor te bereiden op een eventuele ramp. Een bedrijf, dat een gat in de markt zag, stelde noodpakketten samen en bood ze te koop via internet De campagne is een fiasco geworden. De meeste mensen in Nederland geloven namelijk niet dat ze ooit een noodpakket nodig zullen hebben. Het bedrijf is failliet gegaan. De noodpakketten staan nutteloos in een loods. Stille getuigen van zorgeloos Nederland.
Nu is men een nieuwe campagne begonnen. Maar of het dit keer beter zal gaan betwijfel ik.
Ik heb het aan diverse mensen gevraagd en inderdaad, ze kijken je dan aan of ze het in Keulen horen donderen! Keulen is nog best een eind weg en dat het ook hier kan donderen, geloven ze niet! 'Welke ramp?' vragen ze dan.
Alle rampen van tegenwoordig gebeuren een heel eind bij ons uit de buurt. En het ziet er niet uit dat dit zal veranderen. De grootste bedreiging voor Nederland lijkt een dijkdoorbraak. Maar dat we ooit Amersfoort aan zee zullen krijgen lijkt niet echt waarschijnlijk.
Op de radio hoorde ik wat je in huis moet hebben voor als het ondenkbare toch gebeurt. Bij mij leeft het ook te weinig dus heb ik niet alles onthouden. En ik heb ook nog niet eens alles in huis. Maar ik ga er wel werk van maken! Deze week nog!
In het kort komt het er op neer dat je moet zorgen voor voldoende water en eten, waxinelichtjes en een zaklamp met reserve-batterijen voor als het licht uitvalt, een eerste hulp doos, een radio op batterijen om de berichtgeving te volgen en een deken tegen de kou,. O ja, en een fluitje, zodat je om hulp kunt fluiten. Er is waarschijnlijk wel een complete lijst te vinden ergens op internet.
Ik moet u bekennen dat ik bij de eerste campagne blikken bonensoep in huis heb gehaald. Dat vond mijn familie toch niet zo'n geslaagd idee. De aanschaf van een fluitje is dan weer niet nodig. Ik denk dat mijn darmen er dan voor zorgen dat ze me zo wel horen en anders wel ruiken. Nu staan er blikken nasi en bami over datum te raken. Het water moet nog worden aangeschaft. Het lijkt zo onnodig om flessen water aan te schaffen als je het lekkerste water van Nederland uit de kraan kunt halen. Deze week zal het gebeuren.
Ooit breekt de laatste dag van deze wereld aan. Aan het noodpakket dat de regering heeft samengesteld heb je dan niks. Maar gelukkig heeft God zelf een noodpakket voor ons samengesteld: Jezus.
Levend Water! Gebroken Brood! Licht van de Wereld! Eerste Hulp voor al onze pijn! Woord dat er was vanaf het begin. Zijn Geest zet ons in vuur en vlam als we dat willen. We hoeven alleen maar onze handen te vouwen om gehoord te worden!
Een noodpakket! Het lijkt zinloos, maar het kan het verschil zijn tussen leven en dood! Dat geldt zeker voor Gods noodpakket. Bent u voorbereid als de sirene gaat of de bazuin klinkt?

Aangifte

Zaterdag las ik in de krant dat virtueel aangifte doen goed blijkt te werken. Ik schoot in de lach! Wij hebben een tijdje geleden namelijk ook virtueel aangifte gedaan en dat was een hele belevenis. Bij nader inzien en lezen begreep ik dat je nu aangifte doet tegenover een politieman of -vrouw op een scherm. Wij moesten via internet een vragenformulier invullen.
Een week voor Moederdag kwam mijn man in de woonkamer, keek naar buiten en zag dat zijn mooie zelf gemetselde muurtje vernield was. De bovenste rollaag lag eraf in 3 stukken. Hij baalde verschrikkelijk en was van plan om daarvan aangifte te doen, al was het alleen maar om aan te geven hoeveel er vernield wordt in ons dorp. Ik vond het een beetje overdreven.
Toch een beetje beteuterd zaten we aan het ontbijt. Dat iemand niet van je spullen af kan blijven is iets waar ik niet helemaal goed mee overweg kan. Na het ontbijt gingen we naar de kerk. Daarna ging mijn man kijken of er nog stukken los lagen, want hij wou natuurlijk niet dat een toevallige voorbijganger een stuk rollaag op de voeten kreeg. En inderdaad, er lagen nog twee stukken los, dus heeft hij die er ook maar afgehaald. Hij kwam binnen en zei dat ze ook in de tuin gelopen hadden, maar dat er volgens hem niks weg was.
Toen, eindelijk, werd ik wakker. Ik keek naar de tuinbank, en ja hoor! Weg! M'n mooie mand met violen. Ik ergerde me groen en geel. Toen wilden we allebei aangifte doen natuurlijk.
Dus vulden we de vragenlijst op de computer in. Eerst werd er gevraagd of er ook sporen waren. Die waren er, iemand had met hoge hakken in de tuin gelopen. Vervolgens stond er dat je dan geen aangifte kon doen via internet. Ik had toch echt geen zin om voor een tuinmuur en een bloemenmand naar het politiebureau te fietsen. Dus zei ik: 'Dan zijn de sporen vanaf nu plotseling spoorloos verdwenen'. Toen konden we verder met de volgende vraag.
We begonnen met aangifte van de vernieling van de tuinmuur. De vragen die je dan krijgt zijn lachwekkend als het om tuinmuur gaat. Wat is het merk? Wat is het typenummer? Wat is de kleur?.
En dan blijkt maar weer dat de politie toch je beste vriend is, want de lol die we hadden met het invullen van de vragenlijst was groter dan de ergernis daarvoor.
Ik zei: 'Straks vragen ze ook nog of je slachtofferhulp nodig hebt'. En ja hoor, dat was de laatste vraag!
Op de tuinbank staat inmiddels een nieuwe mand, dit keer met margrieten. En tot nu toe blijft iedereen eraf. Maar mocht het toch nog eens nodig zijn om weer aangifte te doen, dan ben ik benieuwd welke Schermlock Holmes me te woord staat. Ik zal het jullie laten weten als het gebeurt, maar voorlopig is deze zaak gesloten.