In 2009 zijn we begonnen met een 10-jarenplan om onze tuin te veranderen. De plannen daarvoor zijn ook al 10 keer gewijzigd. Dat komt omdat ik het brein ben achter de meeste plannen. We hadden een grote zak grind met 'tuinvisie' erop in de tuin staan. Dat vond ik wel komisch omdat mijn visie over de tuin nogal eens veranderd.
Zo moest er in het begin een tuinhuisje komen bij onze vijver. Omdat ik bedacht dat ik toch liever bezig ben in de tuin dan dat ik er in zit, is daar uiteindelijk, aangestoken door mijn dochter en schoonzoon, een moestuin voor in de plaats gekomen. Het is nog niet helemaal zoals ik het bedoeld had. Ik ben van plan om nog een stuk siertuin te vorderen om bietjes te verbouwen. Die staan nu namelijk in de voortuin. Ik heb al diverse mensen in de lach zien schieten als ze er langs liepen. Volgend jaar wil ik de bieten dus keurig naast de bonen.
Naast bonen en bieten heb ik nog wat aardbeiplantjes, diverse kruiden, sla en tomaten.
De tomaten waren mijn trots. Vooral die ene woeste plant, die elke keer weer gestut en vastgebonden moest worden. De oogst beloofde enorm te worden. We zochten al recepten voor pastasaus en tomatensoep.
In één dag was alles anders. Vrijdag plukte ik nog vol trots mijn 6e tomaat, zaterdag zag het er naar uit dat het één van de laatsten was die ik zal oogsten.
Fytoftora! Zwarte plekken op de bladeren en tomaten die rotten. De oranje tomaten die goed lijken heb ik op de vensterbank in de woonkamer gelegd in de hoop dat de zon ze nog verder kleurt.
Buiten heb ik een poging gedaan om de zwarte bladeren te verwijderen. Ik bleef aan het knippen. Mijn man, die het sneu voor me vond, probeerde me te troosten. Boos gooide ik de schaar op de grond en zei: 'Nou, knip jij dan maar verder, ik word er helemaal hopeloos van'.
Ik liep naar binnen om thee te zetten. Op dat moment belde mijn dochter.
Zoals gebruikelijk vroeg ze hoe het gaat. Ik vertelde haar van mijn zieke plantjes. Toen werd ik even met mijn eigen woorden om de oren geslagen! 'Huil niet om iets wat niet om jou kan huilen, mam' zei ze. Natuurlijk! Altijd positief blijven. Blij zijn dat je tomaat ziek is en niet jij.
Fytoftora! De naam van een aardappelziekte die in Ierland tot twee keer toe een grote hongersnood veroorzaakte. Als ik het al zo erg vind dat mijn planten gedoemd zijn te eindigen als een zwarte rottende brei, wat moeten die boeren dan wel niet gevoeld hebben toen ze hun oogst zagen mislukken?
Aan het eind van de middag sta ik in de tuin. Bewust met mijn rug naar wat is overgebleven van de tomatenplanten. In mijn hoofd ontstaat een nieuw plan. Een inloopkas voor tomaten. De enige manier om deze ziekte te voorkomen. Dat betekent natuurlijk wel dat het oorspronkelijke plan voor de zoveelste keer wordt gewijzigd. Het kan nog. Het is nog lang geen 2019!
Hier een reactie van Hetty (die niet zo'n ster is met de computer :) ze kreeg het niet voor elkaar om een reactie te plaatsen, daarom doe ik het voor haar:
BeantwoordenVerwijderenGigantisch zo leuk die collums. Ik had je bij de eerste keer dat ik ze las al een reactie geschreven van dat het net was dat ik Anne Will van de libelle terug had, ik had ook gezegt dat ik trots was dat ik kon zeggen dat jij mij zus was en dat ik wel graag wilde dat je iedere week een collum voor mij schrijft.
Tot mij verbazing las ik vorige week dat stukje van Noodpakket, maar toen moest ik snel alles klaar maken voor het gezinnetje van Stefan, want die zouden het weekend komen.
Zij zijn nu weg en Jacob zat achter de computer ik zeg kijk eens even onder tiny stories of er al een nieuwe is en ja hoor die was er. Tiny heel leuk, ga zo door andere mensen genieten hier van.
En mocht je een keer niet zo goed op een onderwerp kunnen komen behandel dan de séne van Misther Been in Nijmegen met je zussen.
Xxxjes van je zusje Hettepet