dinsdag 3 augustus 2010

Aangifte


Zaterdag las ik in de krant dat virtueel aangifte doen goed blijkt te werken. Ik schoot in de lach! Wij hebben een tijdje geleden namelijk ook virtueel aangifte gedaan en dat was een hele belevenis. Bij nader inzien en lezen begreep ik dat je nu aangifte doet tegenover een politieman of -vrouw op een scherm. Wij moesten via internet een vragenformulier invullen.
Een week voor Moederdag kwam mijn man in de woonkamer, keek naar buiten en zag dat zijn mooie zelf gemetselde muurtje vernield was. De bovenste rollaag lag eraf in 3 stukken. Hij baalde verschrikkelijk en was van plan om daarvan aangifte te doen, al was het alleen maar om aan te geven hoeveel er vernield wordt in ons dorp. Ik vond het een beetje overdreven.
Toch een beetje beteuterd zaten we aan het ontbijt. Dat iemand niet van je spullen af kan blijven is iets waar ik niet helemaal goed mee overweg kan. Na het ontbijt gingen we naar de kerk. Daarna ging mijn man kijken of er nog stukken los lagen, want hij wou natuurlijk niet dat een toevallige voorbijganger een stuk rollaag op de voeten kreeg. En inderdaad, er lagen nog twee stukken los, dus heeft hij die er ook maar afgehaald. Hij kwam binnen en zei dat ze ook in de tuin gelopen hadden, maar dat er volgens hem niks weg was.
Toen, eindelijk, werd ik wakker. Ik keek naar de tuinbank, en ja hoor! Weg! M'n mooie mand met violen. Ik ergerde me groen en geel. Toen wilden we allebei aangifte doen natuurlijk.
Dus vulden we de vragenlijst op de computer in. Eerst werd er gevraagd of er ook sporen waren. Die waren er, iemand had met hoge hakken in de tuin gelopen. Vervolgens stond er dat je dan geen aangifte kon doen via internet. Ik had toch echt geen zin om voor een tuinmuur en een bloemenmand naar het politiebureau te fietsen. Dus zei ik: 'Dan zijn de sporen vanaf nu plotseling spoorloos verdwenen'. Toen konden we verder met de volgende vraag.
We begonnen met aangifte van de vernieling van de tuinmuur. De vragen die je dan krijgt zijn lachwekkend als het om tuinmuur gaat. Wat is het merk? Wat is het typenummer? Wat is de kleur?.
En dan blijkt maar weer dat de politie toch je beste vriend is, want de lol die we hadden met het invullen van de vragenlijst was groter dan de ergernis daarvoor.
Ik zei: 'Straks vragen ze ook nog of je slachtofferhulp nodig hebt'. En ja hoor, dat was de laatste vraag!
Op de tuinbank staat inmiddels een nieuwe mand, dit keer met margrieten. En tot nu toe blijft iedereen eraf. Maar mocht het toch nog eens nodig zijn om weer aangifte te doen, dan ben ik benieuwd welke Schermlock Holmes me te woord staat. Ik zal het jullie laten weten als het gebeurt, maar voorlopig is deze zaak gesloten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten