Oppasoma

Tegenwoordig ben ik oppasoma. Nee, ik hoef geen EHBO-cursus te volgen, Ik hoef ook geen certificaat 'hoe ga ik om met vraagouders' te halen. En ik hoef ook niks te weten over de eerste of tweede koppigheidsfase.
Ik pas, als het zo uitkomt, met plezier op Elmo, de hond van mijn schoonzooon en dochter. Dus ik heb geen kindervingertjes op mijn ruiten maar hondeneusjes.
Elmo is al helemaal gewend bij ons. Ze mag lekker in de tuin wandelen, weet dat ze op de paadjes moet blijven en houdt zich daar meestal wel aan. Behalve gisteren.
Gisteren had ik namelijk zomaar ineens nog een hond achter het huis. Elmo vond dat natuurlijk niet kunnen, want het is háár territorium, en vloog achter het beest aan de tuin door, het hek over, tot aan het eind van de straat.
Ik er achter aan! Ik schreeuwde, met mijn volume op het allerhardst, door de straat: 'ELMO HIERKOMEN! EN RAP!
De buurman stoof van schrik uit de tuin en vroeg: 'Is ze stout geweest?' Ja, ze was stout geweest en dat wist ze zelf ook wel. Ze kwam terug schuifelen met de staart tussen de benen. Na nog wat op haar gemopperd te hebben gingen we weer naar huis. 'Niet over het hek' zei ik! Jump, Elmo ging wel over het hek, ze zal wel gedacht hebben: 'ik krijg toch straf, dan maakt één zo'n overtreding ook niks meer uit'
Maar nadat ze een poos in de mand gezeten had, mocht ze er weer uit en waren we weer vriendjes. Het is leuk om te zien hoe ze omgaat met de kikkers in onze tuin. Als de kikker springt, springt Elmo zo mogelijk nog hoger met 4 poten tegelijk in de lucht.
Uitlaten is ook een hele happening. Ondanks dat het een vrouwtjeshond is tilt ze één poot in de lucht voor zowel het plasje als het poepje. Gek beest.
Bijna weer thuis werd de weg versperd door 3 jongens van een jaar of 12 met hun fietsen. Dus vriendelijk gevraagd of we er langs mochten. 'Mevrouw, we zijn aan het communiceren'. 'Heel goed, jongens, maar kun je dan je fiets iets opschuiven, dan kan ik er langs'. 'Communiceren is heel belangrijk, er moet meer gecommuniceerd worden in deze wereld' zei één van de jongens, terwijl hij langzaam zijn fiets een eindje opschoof. 'Ben ik helemaal met jullie eens hoor,' zei ik, terwijl ik me langs de fiets wurmde. 'Communiceert u wel eens met uw hond?' vroeg dezelfde jongen weer. Ik dacht: 'Je had me vanmorgen eens moeten horen communiceren tegen de hond', en zei: 'Ja hoor, dat doe ik regelmatig.' Als demonstratie zei ik tegen Elmo dat ze moest wachten, want we moesten de straat oversteken. En wonder boven wonder deed ze wat ik zei. Toen zei ik dat ze moest zitten en ook dat deed ze gelukkig. Toen we overstaken keek ik achterom of de jongens het wel gezien hadden. Maar de jongens waren alweer aan het communiceren, die merkten niet eens dat ik het braafste oppashondje van de wereld heb. Nou ja, meestal dan!

Corrigerende slip

(Op verzoek, een van mijn eerste verhalen uit 2007)

In 2006 is mijn dochter getrouwd. En als moeder van de bruid wil je er dan goed uitzien. Het was toen dat ik voor het eerst van een corrigerende slip hoorde. Een verkoopster meende dat dit toch echt bij de outfit hoorde en ik schafte het ding aan.
Na één keer dragen lag die slip vergeten in de kast te wachten tot de volgende bruiloft.
En dat was het jaar erop. Weer een dochter die het huis uit wil vliegen. Als je ze kort achter elkaar krijgt, ben je ze ook kort achter elkaar weer kwijt. Natuurlijk klopt dat niet echt, want je krijgt er alleen maar een zoon bij. Maar het feit blijft dat ze haar eigen leven gaat leiden en dat ze ook nog eens een keer erg ver uit de buurt gaat wonen.
De bruiloft werd een jaar geleden al aangekondigd en in dat jaar werd alles tot in de puntjes geregeld, zodat het een dag zou worden om nooit meer te vergeten!
De dag voor de bruiloft ging mijn dochter met de auto van mijn man, haar laatste spullen verhuizen naar het huis van haar toekomstige man.
Op de A-12 reed een man voor haar met een aanhangwagen achter z’n auto en hij reed maar liefst 120 km. per uur! ‘Dit kan nooit goed gaan’ dacht mijn dochter nog en inderdaad, dat ging goed fout! De aanhanger begon te slingeren en de auto vloog, vlak voor haar, eerst de berm in en toen tegen de vangrail! Mijn dochter had het besef om het stuur om te gooien en maakte een “corrigerende slip”, en stond vervolgens dwars op de snelweg, de auto achter haar kwam 20 cm. voor haar deur tot stilstand!
Mijn dochter kroop aan de andere kant de auto uit en schold van pure zenuwen de man met de aanhangwagen de huid vol. ‘Hoe kun je dat nu doen, met 120 op de snelweg met een aanhangwagen, en morgen ga ik ook nog trouwen!’
‘O, gefeliciteerd alvast’ antwoordde de man nuchter en toen moesten ze allebei vreselijk lachen.
D.V. stond op hun trouwkaart, Deo Volente: zo de Here wil en wij leven! Tja, je kunt van alles plannen, je kunt er een jaar mee bezig zijn geweest en alles tot in de puntjes verzorgd hebben en dan toch is het een wonder dat de dag aanbreekt en dat je het gewoon mee mag maken allemaal. Iedereen gezond, iedereen netjes in de kleren, je dochter het stralende middelpunt van de dag.
En die corrigerende slip gaat weer de kast in tot de volgende bruiloft!

De boot in.

Gisteren heb ik gevaren! 'O, leuk met dat zonnige weer' is misschien je reactie. Nou, laat ik dan zeggen dat het niet helemaal mijn ding is.
Vorige week belde mijn dochter uit Reeuwijk op met de vraag wanneer we weer eens langskwamen. Ze had vakantiefoto's en ook een nieuwe tuinset. En ik moest het allemaal komen bekijken. We hebben toen afgesproken voor de 18e en dat was dus gisteren. 'Dan kunnen we ook leuk gaan varen' zei mijn dochter. Nu vind ik persoonlijk dat 'leuk'' en 'varen' niet in één zin thuishoren, maar ja, ik vond het moeilijk om dat te zeggen.
Mijn schoonzus had ook al eens gevraagd of ik meeging, maar ik hield altijd de boot af, letterlijk en figuurlijk! Ik ben namelijk al duizelig op een schommel en een boot schommelt nogal!
Uiteindelijk gingen we met 6 personen de boot in. Twee dochters, twee schone zonen, mijn man en ik. Het was al een hele happening voordat ik in de boot zat. Ik probeerde niet te gillen, maar kon niet voorkomen dat er toch wat 'ooohhh' en 'aaahhh' ontglipten uit mijn mond. Toen moest de rest er nog in en dat leverde weer heel wat geschommel op.
Voordat we op de plas waren moesten we eerst nog onder diverse brugjes door. Bukken dus, anders ging je hoofd er zo raar uitzien. Eindelijk waren we op de plas en ik heb geprobeerd om me te ontspannen. Tot aan die tijd hield ik met mijn ene hand de rand van de boot vast en met mijn andere het bankje waar ik op zat. Ik moet zeggen dat het mooi was wat we onderweg tegenkwamen. Reigers, zwanen, andere zwemsijsies, mooie huisjes en mooie planten. En al die andere boten met ontspannen vrolijke mensen! Ontspannen! Adem in, adem uit! En het ging! Eventjes!
Toen kwamen we bij het ijskraampje van Antonio naast een smal brugje. En moest er ijs gekocht worden. Dus eerst weer allemaal bukken, onder het brugje door, de boot aan de kant, 4 personen eruit, schommel de schommel. En ik zat natuurlijk aan de kant waar ze eruit moesten. Mijn schoonzoon stelde voor dat ik voorin op de punt van de boot in het midden ging zitten en dat was best een goed plekje. Ik had zicht op de ijskraam, waar een flinke rij voor stond. Antonio had het druk want ook heel veel fietsers hadden zin aan een ijsje. Er kwam een Bentley die het bruggetje over moest, maar net de draai niet kon halen, dus weer achteruit, ondertussen het raampje open, grappen met Antonio. 'Gratis ijs voor iedereen' riep hij! Maar daar had Antonio geen boodschap aan. Er moest gewoon worden betaald.
'Ik heb vanille, meloen, pistache, bosvruchten en....' Verder hoorde ik niet! BOSVRUCHTEN! En nu had ik net opgegeven dat ik vanille wou! Dus gezwaaid met de armen, wat weer geschommel opleverde. Dan maar schreeuwen! 'Joehoe!!!' Joehoe!!! Mijn man maande me tot stilte, want dat doe je niet, zomaar schreeuwen over de straat. Later hoorde ik dat, in sommige buurten van Reeuwijk, het heel gewoon is dat je tegen elkaar schreeuwt in de straat. Uiteindelijk kreeg ik de aandacht van één van mijn dochters en schreeuwde ik, mijn man ten spijt, over de straat dat ik bosvruchten wilde. Heerlijk!
Iedereen weer in de boot, ik bleef mooi zitten waar ik zat en dat was inderdaad iets minder geschommel. Na nog wat gevaren te hebben over de plassen gingen we weer richting huis. Dus toen kwamen de brugjes weer. En voorin de boot moet je verder bukken. Nu ben ik niet meer zo heel erg soepel door de hoepel, dus toen mijn dochter zei dat ik moest bukken, bukte ik! Toen ze zei dat ik nog meer moest bukken, deed ik dat braaf want ik wou mijn hoofd toch wel graag zo houden als dat ie is. En toen ik vervolgens op haar advies nóg verder bukte lag ik onderin de boot. Bovenop de kleine teen van mijn man. Iedereen lag in een deuk en mijn ego liep er ook één op. Maar ik besloot maar om mee te lachen, het zal ook wel een heel komisch gezicht zijn geweest.
Eindelijk bereikten we de aanlegsteiger en met nog een paar 'oohhs' en 'ahhs' ben ik uitgestapt.
Mijn dochter en schoonzoon hebben een hele mooie tuinset gekocht! Fijne stoelen met lekkere kussens. Volgende keer als de familie weer wil varen, neem ik een boek mee en nestel ik me lekker in zo'n tuinstoel. Gaan zij schuitje varen en ik theetje drinken. Lijkt me een veel beter plan!

Egel

Dinsdag hadden we een egel in de tuin. Hij (of zij, dat kon ik niet goed zien :)) leek een beetje in de war. Want om 20.00 uur al rondstruinen in de tuin is niet des egels.
Waarschijnlijk heeft mijn man's ijver om de struik bij te knippen hem opgeschrikt en veel te vroeg wakker gemaakt. Ik heb de kans waargenomen en op heel korte afstand allerlei foto's en filmpjes gemaakt. Toen we 's avonds laat nog eens polshoogte namen was hij nog niet echt ver gekomen en draaide een beetje in het rond.
We hebben hem maar aan zijn lot overgelaten op hoop van zegen.
De volgende dag kwam ik erachter dat het een egel is met zelfmoordneigingen. Ik kon hem eerst niet vinden, totdat ik een vrouw in de Lavendelstraat hoorde roepen: 'ach, dat beest, straks rijdt er nog iemand overheen' Ahhh, daar ben je dus, midden op de Lavendelstraat. Gewapend met sneeuwschep en werkhandschoenen ben ik overgegaan op operatie 'red de egel' Ik heb hem weer in de tuin in een dichtbegroeid stukje gezet, heb hem water gegeven, wat hij dankbaar opslurpte en heb de hond bij hem weggehouden.
En dan zou je toch denken dat dat beest daar wel blijft, wat naaktslakjes en ander ongedierte uit m'n tuin vist. Niet dus.
's Avonds na het eten liep mijn dochter naar buiten, hoorde een boel geritsel bij de vijver en toen een plons! Ja hoor, weer een nieuwe poging! Ze heeft hem met een schepnet weer opgevist en we hebben hem wéér onder een struik gezet. Water had hij genoeg gehad, dit keer.
Uiteindelijk hebben we besloten om meneer van Stekelenburg maar af te voeren naar 'het landgoed' van mijn aanstaande schoonzoon, een dorp verderop. Daar heeft hij iets meer kans om zijn eigenwijze acties te overleven. Mijn dochter heeft hem gevangen, onderzocht, 6 teken verwijderd, water gegeven en laten gaan. En nu maar hopen dat hij het eens is met zijn verhuizing, zo niet, dan duurt het vast wel een poosje voordat hij hier weer op de stoep staat! :)