'Laat oma maar eens horen wat je kunt,'
zei mijn dochter tegen haar zoontje. We zijn in Leuven, in België.
Het is donderdag, een dag voor de operatie van mijn dochter. We zijn
in het ziekenhuis en mijn kleinzoon moet zijn kunsten vertonen. Mijn
dochter begint te zingen: 'Ik zag twee beren broodje smeren.' Als ze
bij 'hihihi, hahaha, ik stond erbij en ik keek er naar' is, begint mijn
kleinzoon mee te doen: 'hihihi, hahaha, hihhihi, hahaha.' Het is heel
vermakelijk en ik vind het knap voor een kind van 10 maanden. Nu heb
ik natuurlijk wel de knapste kleinzoon van de hele wereld.
Ik stond erbij en ik keek er naar! We
wisten al vanaf de geboorte van mijn kleinzoon, dat er een operatie
aan zat te komen en nu is het zover. Er zal een stent worden
geplaatst om zo de vernauwing in de aorta te verhelpen. Als je kind
geopereerd moet worden, sta je er als moeder machteloos bij. Het is
een goede oefening om te leren om je leven en dat van je kinderen uit
handen te geven. Om je te realiseren dat achter alles wat je gepland
hebt een groter Plan zit. Maar dat valt niet mee! Ook al is je kind
al 27 jaar, je moederinstinct werkt opeens weer volop. Je wilt het
niet overgeven, je wilt er zelf voor zorgen dat alles weer goed komt.
Het liefst zou je zelf in dat bed liggen en de operatie van je
dochter overnemen. Maar dat kun je niet en dus sta je erbij en kijk
je vanaf de zijlijn mee of alles goed gaat.
De dag van de operatie is aangebroken.
Mijn kleinzoon heeft, in de hotelkamer, een spiegel ontdekt. Dat is
leuk! Iemand die precies doet wat hij ook doet. Hij is er even heel
zoet mee en de schoonmaakster zal er daarna ook even zoet mee zijn.
Als ik in de spiegel kijk, zie ik een
bange vrouw. Ze probeert rust te vinden, maar het lukt niet. De
weegschaal slaat door naar angst. Ze probeert te zeggen: 'Laat het
maar gebeuren zoals het in uw Plan bedacht is,' maar eigenlijk wil
ze veel liever dat haar plannen doorgaan. In haar hoofd spookt een
Bijbeltekst rond: 'Mijn plannen zijn
niet jouw plannen.'* Ze
weet het wel en ze weet ook wel dat het grote Plan altijd beter is,
maar toch....
Mijn kleinzoon vermaakt zich nog steeds
voor de spiegel en zingt alweer 'hihihi, hahaha,' en ik vul in
gedachten aan: 'ik stond erbij en ik keek er naar.'
Ook de arts stond erbij, keek er naar en
besloot dat een stent plaatsen te gevaarlijk was. Er was niet alleen
een vernauwing, er miste ook een stukje aorta.
Een grote teleurstelling! Nu moet
overgegaan worden op plan B: een omleiding maken. Weer opnieuw de
ziekenhuismolen in en afwachten wat er allemaal gebeuren gaat.
Ik stond erbij en ik keek er naar. En een
heel scala aan emoties trok en trekt nog steeds aan mij voorbij.
Verdriet, omdat het niet gelukt is. Opluchting, toen mijn dochter
weer terug was op zaal. Trots, als ik zie hoe dapper zij en mijn
schoonzoon zijn. Angst, als ik denk aan plan B. Teleurstelling, omdat
mijn plannen niet zijn plannen zijn. Maar Hij staat erbij, kijkt er naar
en werkt zijn Plan uit. En zijn Plan zal goed zijn. Ik hoop dat ik
dat vertrouwen zal kunnen vasthouden de komende tijd.
*Jes. 55:8
