In
de krant stond laatst een oproep om je favoriete oudejaarslied op te
geven, het liefst met motivatie. De bedoeling was om er een top tien
van te maken. Deze zou dan in de oudejaarsbijlage geplaatst worden
met de verhalen die mensen insturen.
Omdat
ik weer eens te laat was met een verhaal insturen, zet ik hem op mijn
blog.
Al
jaren is 'Wat de toekomst brengen moge' mijn favoriete
oudejaarslied. Aan het einde van het jaar, op de drempel van het
nieuwe, is het zo goed om te weten dat de weg die we gaan al
uitgestippeld is. Wat er ook gebeurt, God is erbij. Als je niet meer
hoeft te weten waarom dingen gaan zoals ze gaan, geeft je dat een
heleboel rust. Als je het durft om de leiding in je leven uit handen
te geven, krijg je moed voor de toekomst.
Afgelopen
jaar werd dit lied nog dierbaarder voor mij: Het is februari en ik
ben op bezoek bij mijn vader en moeder. Mijn vader vraagt aan mij of
ik wel weet wat zijn lievelingslied is. Ik denk het te weten en zeg:
'Ja, Genade zo oneindig groot.' Maar dan blijkt dat mijn vader
dat het mooiste opwekkingslied vindt, maar dat 'Wat de toekomst
brengen moge' zijn favoriete lied is.
Dan
vraag ik aan mijn moeder wat ze een mooi lied vindt. Ze zegt dat ze
een heleboel liederen mooi vindt, maar kan er geen bedenken. Dan
begint mijn vader te zingen. Mijn moeder zingt mee en ook ik doe een
dappere poging, maar wel met een dikke brok in mijn keel.
Wat
de toekomst brengen moge,
Mij
geleidt des Heeren hand;
moedig
sla ik dus de ogen
naar
het onbekende land.
Leer
mij volgen zonder vragen;
Vader,
wat U doet is goed!
Leer
mij slechts het heden dragen
met
een rustig kalme moed!
Heer,
ik wil Uw liefde loven,
al
begrijpt mijn ziel U niet.
Zalig
hij, die durft geloven,
ook
wanneer het oog niet ziet.
Schijnen
mij Uw wegen duister,
zie,
ik vraag U niet: waarom?
Eenmaal
zie ik al Uw luister,
als
ik in uw hemel kom!
Laat
mij niet mijn lot beslissen:
zo
ik mocht, ik durfde niet.
Ach,
hoe zou ik mij vergissen,
als
U mij de keuze liet!
Wil
mij als een kind behand'len,
dat
alleen de weg niet vindt:
neem
mijn hand in Uwe handen
en
geleid mij als een kind.
Waar
de weg mij brengen moge,
aan
des Vaders trouwe hand
loop
ik met gesloten ogen
naar
het onbekende land.
Het
gesprekje in februari was een eerste aanzet van mijn vader om de
liturgie voor zijn begrafenis te regelen. Geweldig dat dit lied zo
belangrijk voor hem was. Er zit namelijk zoveel overgave in dit lied.
Als je dat kunt aan het eind van je leven, ben je een gezegend mens.
Nu
zijn we weer een nieuw jaar ingegaan. Wat zal het me brengen? Het
wordt in ieder geval een jaar zonder mijn vader. En een jaar zonder
mijn gezellige buurman, want ook hij is bevorderd tot Heerlijkheid.
Het wordt een jaar met zegeningen en met zorgen. Want dat lijken wel
vaste elementen voor welk jaar dan ook. Maar het wordt zeker een jaar
waarin ik met een gerust hart de leiding van mijn leven over kan
laten aan God. Wat de toekomst mij dan ook zal brengen.
