Parels

Mijn zus en zusje werken allebei bij Filadelphia. In een woonvorm voor mensen met een beperking. Maar ja, wie heeft nou geen beperking. Ik vraag me wel eens af wie er meer last heeft van beperkingen, deze mensen of de 'normale' mensen. En wie bepaalt eigenlijk wat normaal is?
Herman Finkers ging eens met zijn neef Hans op audiëntie bij de Paus. Misschien hebt u het gesprek gezien dat hij daarna had met Andries Knevel. Andries vroeg hem hoe hij zijn neef eigenlijk noemde. En hij bedoelde daarmee hoe hij de beperking aanduidde. Herman gaf aan dat hij dat lastig vond.
'Syndroom van Down? Als er één nooit down is dan is hij het wel. En verstandelijk gehandicapt? Wij worden juist gehandicapt door ons verstand! Ik noem hem gewoon Hans,' antwoordde hij.
En zo is het ook met de groep mensen die ik heb leren kennen. Stuk voor stuk prachtig uniek.

Drie jaar geleden ontmoette ik ze voor het eerst op een barbecue. Ik was nog maar net aanwezig toen één van de bewoners aan mijn zusje vroeg of ik wel helemaol zuuver was! Kijk, dat bedoel ik nou. Je ziet dat ik gelijk een klik had.
Maar dezelfde man heeft me daarna ernstig teleurgesteld. De groep ging dit voorjaar naar een concert van Elly en Rikkert en ik mocht ook mee. Wat was dat genieten! Mijn favoriete lied 'weet je dat je een parel bent' werd ook gezongen. Mijn buurmannen zongen uit volle borst mee. Ontroerend.
Na afloop hoorde ik van mijn zusje, dat de man, die zich afgevraagd had of ik wel helemaal zuiver was, een gastgezin zocht. 'Altijd goed,' zei ik en was verbaasd dat mijn zussen in de lach schoten. 'Ja maar, hij wil kerkhoven en kerken bezoeken,' zei mijn zusje. 'Geen probleem,' zei ik en weer schoten ze in de lach. Ik vermoedde dat er een addertje onder het gras zat. Afijn, de hele groep kwam bij ons een kopje koffie drinken en ik moest maar contact proberen te leggen. Dat deed ik en hij vertelde me inderdaad dat hij een gastgezin zocht. Wilde eens bij iemand op de koffie, gezellig praten. Ik zei tegen hem dat hij dan wel bij ons mocht komen. Helaas! Dat ging niet door. De persoon die hij zocht moest jong en blond zijn! Tja, oud en grijs komt eerder bij mij. Ongeschikt!

Afgelopen zaterdag hadden we weer een barbecue. Weer of geen weer, mijn zwager staat dan in zijn korte broek vlees te bakken. En wij eten en drinken en zijn vrolijk. Als het meeste eten op is, gaat de discobal aan. Van de oude platenspeler wordt het stof geblazen en mijn neef wordt aangesteld als DJ. Van Simon en Garfunkel, via kleuterliedjes, komen we bij André Hazes en zijn naamgenoot van Duin. De stemming wordt steeds beter. Vooral als er ook nog een microfoon wordt aangesloten.
Maar na het toetje is het feestje helaas weer afgelopen en wordt iedereen in de bus geholpen. Mijn ene zwager roept nog; 'doe Tiny niet in de bus,' maar mijn zus heeft me al bij de arm en helpt me er in. Daar zit ik dan als verstekeling in de bus! Maar helaas, mijn andere zwager, die chauffeert, heeft het door en na een rondje van de zaak sta ik weer bij mijn zus op de stoep.
Dan toch maar weer 'normaal' proberen te doen. Proberen te leven met mijn beperking zonder de steun van deze groep. Proberen me verstandig door het leven heen te slaan. Maar wel in de wetenschap dat óók ik een parel ben.

Top tien

Vandaag begint de herfst. Ik weet van mezelf dat ik het liefst in oktober naar bed zou gaan om in januari weer wakker te worden. Maar een winterslaap lijkt alleen voor sommige dieren weggelegd. Daarom ga ik nu bedenken wat de voordelen van de donker wordende dagen zijn. Hier volgt mijn top tien.

1: Niet meer scheren.
Eindelijk! Ik hoef mijn benen niet meer te scheren. Het wintervachtje mag weer groeien. In de lente zie ik wel weer hoe het eraf moet.

2: Geen muggen meer.
Om de één of andere reden vinden ze mijn bloed altijd lekkerder dan dat van mijn man. En dan dat irritante gezoem! Gelukkig zijn we er weer voor een tijdje van af.

3: Houtkachel aan.
Op een koude dag brandt hij af en toe al, maar de rook slaat soms naar beneden en dan is het wat mistig in de buurt. Ik ben altijd bang dat de buren de brandweer gaan bellen.

4: Kaarsen.
Het wordt 's avonds weer donker genoeg om een kaarsje te branden. Gezellig! Ooit kreeg ik op mijn verjaardag van bijna iedereen een waxinelicht-houder of iets wat met kaarsen te maken had. Mijn man vroeg zich toen vertwijfeld af of er nog wel genoeg zuurstof voor hem overbleef.

5: Vogels in de tuin.
Mijn gevederde vriendjes en vriendinnetjes komen weer eten van de mezen-bolletjes en pinda-netjes die ik voor ze op ga hangen. En ik zit in de kamer voor het raam te genieten.

6: Top 2000
Een kort genoegen, maar wel een hele leuke. Tussen Kerst en Oudjaar. Op Radio 2. Lekker zwijmelen met al die oude nummers!

7: Boerenkool met worst!
Alle stamppotten zijn lekker, maar dit is mijn favoriet! Als ik vroeger op mijn verjaardag mocht kiezen wat we gingen eten dan was het boerenkool met worst!

8: Warme dranken.
Chocolademelk en Glühwein. En dan het liefst als het 10 graden vriest. Zo lekker warm!

9: Zachte speculaasbrok.
Je komt er een paar pondjes van aan maar dat mag de pret niet drukken. Sowieso zijn er drie plaatsten voor lekkere dingen. Zeg dat van mij dat ik een lekkerbek ben? Ach, mijn zwager zei eens: 'Ik kan alles eten zonder af te vallen'! Misschien geldt dat ook wel voor mij :)

10: Kerstkaarten.
De klapper van het jaar! Al die mooie kerstkaarten die ik elk jaar krijg.
Geintje! Iedereen die me kent weet, dat ik niet van kerstkaarten houd. Maar ik kan ook niets meer bedenken. Niet eens een top tien!

De herfst en de winter staan weer voor de deur. Zal ik toch maar die daglichtlamp kopen? Maar als dat helpt, waarom staan er dan zeven te koop bij de kringloopwinkel? Zal ik de nieuwste cd van M.W. Smith, met de veelbelovende titel 'Wonder', kopen om mezelf op te vrolijken? Zal ik voorlopig alleen maar boeken lenen, uit de bibliotheek, die zich afspelen in een warm en zonnig land? Zal ik......

Ik weet wat ik zal doen. Ik begin vast aan de voorjaarsschoonmaak! Met schoonmaakmiddel dat ruikt naar lelietjes der dalen. Ik begin met de keukenkastjes. Als dan het sop om mijn oren vliegt ruikt mijn neus de lente alvast. En als het weer voorjaar is ben ik klaar.
Wie heeft ooit bedacht dat de schoonmaak in het voorjaar moet? Vanaf nu hou ik winterschoonmaak!

Toch nog een top tien. Op de tiende plaats het lelietjes der dalen-sop. Een vleugje voorjaar in herfst en winter. Om mezelf eraan te herinneren dat het vanzelf weer lente wordt.

Mar(i)a

Er kunnen dingen in je leven gebeuren die je bitter stemmen.
Vorige week had ik zo'n week. Alles leek mis te gaan. Het werd één grote deegklomp van verdriet, boosheid, teleurstelling en schuld. En probeer daar dan nog maar eens iets positiefs van te bakken. Dat lukte dus niet. Ik werd bitter.
Naomi had met hetzelfde te worstelen. Mara, noemde ze zichzelf. Bitterheid.
'Noem mij ook maar Mara' dacht ik op een gegeven moment.
Maar dat is niet wat ik wil en niet hoe ik ben! Naomi wil ik niet als voorbeeld. Wie dan wel?

Toen dacht ik weer aan de preek die mijn buurman, die voorganger is bij het Leger des Heils, eens gehouden heeft over Maria!
Maria, die veel vragen had en het waarschijnlijk niet allemaal snapte maar toch zei: 'De Heer wil ik dienen, laat er met mij gebeuren wat u hebt gezegd' (Luc. 1:38)
En zo wil ik ook proberen te leven! Ik heb een heleboel vragen en snap het allemaal niet, maar ik wil toch zeggen: Uw plan is goed.
En dan denk ik aan die andere Maria, die zat te luisteren aan de voeten van Jezus.
En de Maria, die 'Rabboeni' zei en daarna moest leren dat ze los moest laten. Die moest leren dat het niet ging zoals zij graag wilde maar zoals het in Gods plan besloten lag.
Ja, ik denk dat ik Maria maar als voorbeeld kies!

Mara of Maria! Eén letter anders, maar tegelijk een wereld van verschil!
De i maakt dat verschil. En dat vind ik dan weer een grappig detail. Het symbool van de oude kerk was immers ICHTUS. Dat betekent: Jezus Christus, Zoon van God, Verlosser!
De i staat dus voor Jezus.
Jezus kan ervoor zorgen dat je van een Mara in een Maria verandert.
Als je het idee hebt dat je bitterheid als een molensteen om je nek hangt, ga dan naar Hem. Hij heeft gezegd: 'Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan. Mijn juk is zacht en mijn last is licht!’
Geef Hem die molensteen en neem in plaats daarvan je juk op. De situatie verandert er niet van, maar samen met Hem is het makkelijker te dragen.

Onttrekking

Vanmorgen werd de naam van mijn dochter afgelezen in de kerk. Ze wil niet langer lid blijven.
Als een kind zich onttrekt aan de kerk, waar ze als baby is gedoopt, doet dat pijn. Toch zit de pijn meer bij de kerk dan bij het kind. Mijn dochter vindt haar weg wel, daar ben ik van overtuigd. Voor haar is dit geen einde maar een nieuw begin. Geen punt, maar een komma.
Maar hoe zit dat met de kerk? Hoe vaak moet er nog een afkondiging van een onttrekking afgelezen worden voordat er wat gebeurt? Het lijkt er namelijk op dat de kerk meer mensen afstoot dan dat ze aantrekt. Het 'kom ga met ons en doe als wij' wordt al te vaak 'kom ga met ons, maar o wee, als je niet doet zoals wij!'

De maatschappij verandert! De kerk ook, maar twintig jaar te laat!
In het geval van mijn dochter gaat het over samenwonen. De kerk waar wij heengaan heeft als regel dat dat niet mag. En als je als voetbalteam hebt afgesproken dat je allemaal blauwe sokken aandoet, dan doe je ook geen rode sokken aan. Dat is logisch. Maar een logisch gevolg is dan ook dat je naar het team gaat waar ze wel rode sokken aanhebben. Weer een lid minder!
Dat er dan gezegd wordt dat ze zondigt tegen het zevende gebod, stoort me. In mijn ogen is het zevende gebod 'wees trouw' en niet 'ga trouwen' Ook het vijfde gebod wordt genoemd. Als je gaat samenwonen in plaats van trouwen betrek je je ouders, de burgerlijke gemeente en de kerk niet bij je beslissing. Wat nou als je stiekem trouwt? Of je kiest toch voor samenwonen en laat dat officieel vastleggen?
De redenatie van de kerk vind ik vaag. Nog onduidelijker wordt het als mij gezegd wordt dat er geen duidelijke regels zijn. Dat elk geval apart wordt bekeken. Dus de ene zuster of broeder, die samenwoont, mag wel aan het avondmaal, maar mijn dochter mag geen belijdenis doen? Het lijkt me dat dan de verwarring helemaal toeslaat.
In een trouwdienst hoorde ik eens het volgende: 'Seksualiteit is een prachtig geschenk van God, dat je mag uitpakken binnen de veilige kaders van liefde en trouw.'
Je 'ja-woord' in het gemeentehuis of in de kerk is belangrijk. Toch verandert tegenwoordig maar al te vaak dat 'ja' in 'nee'. Belangrijker is wat er in je hart gebeurt. Trouw is belangrijker dan trouwen!

Hoe het moet met de kerk weet ik niet. Ik snap dat er regels moeten zijn. Maar die regels heeft God ons zelf al gegeven. Tien om precies te zijn. Hele duidelijke regels. Goed voor de kerk en voor de samenleving. Maken we er niet meer van dan God bedoelt heeft? Jezus vat de regels zelf samen in twee geboden: 'Heb God lief boven alles en je naaste als jezelf.'
Zien we door alle regels de mens nog wel? Is liefde wel het eerste waardoor we geleid worden in onze beslissingen? Is belijdenis doen of aangaan aan het avondmaal niet een zaak tussen God en jezelf? Er is toch niemand die je in het hart kan kijken?
Ook valt me op dat de weegschaal bij sommige zonden verder doorslaat dan bij andere. Het zevende gebod zegt dat we geen overspel mogen plegen. De kerk zegt, op grond van dit gebod, dat samenwonen niet mag. Het zesde gebod zegt dat we geen moord mogen plegen. Daarvan zegt de kerk dat we onszelf ook niet moedwillig in gevaar mogen brengen. Maar er is bij mijn weten nog nooit iemand van het avondmaal afgehouden omdat hij of zij rookt! Is de ene zonde erger dan de andere?

Het zal duidelijk zijn dat ik over sommige zaken anders denk dan het gros van de gemeente. Word me dat toegestaan? Allemaal vragen waar ik al langere tijd mee worstel. En ik kom er niet uit!
Wat me troost is dat het woord 'kerk' afgeleid is van 'kureakè'! Dat betekent 'dat wat van de Heer is'. Niets meer, maar ook niets minder. Dan zie ik in gedachten die grote kudde schapen, met de Goede Herder voorop. Hij wijst de weg. Bij Hem is het goed. En dan ben ik opeens weer lid van dezelfde Kerk als mijn dochter!