Onttrekking

Vanmorgen werd de naam van mijn dochter afgelezen in de kerk. Ze wil niet langer lid blijven.
Als een kind zich onttrekt aan de kerk, waar ze als baby is gedoopt, doet dat pijn. Toch zit de pijn meer bij de kerk dan bij het kind. Mijn dochter vindt haar weg wel, daar ben ik van overtuigd. Voor haar is dit geen einde maar een nieuw begin. Geen punt, maar een komma.
Maar hoe zit dat met de kerk? Hoe vaak moet er nog een afkondiging van een onttrekking afgelezen worden voordat er wat gebeurt? Het lijkt er namelijk op dat de kerk meer mensen afstoot dan dat ze aantrekt. Het 'kom ga met ons en doe als wij' wordt al te vaak 'kom ga met ons, maar o wee, als je niet doet zoals wij!'

De maatschappij verandert! De kerk ook, maar twintig jaar te laat!
In het geval van mijn dochter gaat het over samenwonen. De kerk waar wij heengaan heeft als regel dat dat niet mag. En als je als voetbalteam hebt afgesproken dat je allemaal blauwe sokken aandoet, dan doe je ook geen rode sokken aan. Dat is logisch. Maar een logisch gevolg is dan ook dat je naar het team gaat waar ze wel rode sokken aanhebben. Weer een lid minder!
Dat er dan gezegd wordt dat ze zondigt tegen het zevende gebod, stoort me. In mijn ogen is het zevende gebod 'wees trouw' en niet 'ga trouwen' Ook het vijfde gebod wordt genoemd. Als je gaat samenwonen in plaats van trouwen betrek je je ouders, de burgerlijke gemeente en de kerk niet bij je beslissing. Wat nou als je stiekem trouwt? Of je kiest toch voor samenwonen en laat dat officieel vastleggen?
De redenatie van de kerk vind ik vaag. Nog onduidelijker wordt het als mij gezegd wordt dat er geen duidelijke regels zijn. Dat elk geval apart wordt bekeken. Dus de ene zuster of broeder, die samenwoont, mag wel aan het avondmaal, maar mijn dochter mag geen belijdenis doen? Het lijkt me dat dan de verwarring helemaal toeslaat.
In een trouwdienst hoorde ik eens het volgende: 'Seksualiteit is een prachtig geschenk van God, dat je mag uitpakken binnen de veilige kaders van liefde en trouw.'
Je 'ja-woord' in het gemeentehuis of in de kerk is belangrijk. Toch verandert tegenwoordig maar al te vaak dat 'ja' in 'nee'. Belangrijker is wat er in je hart gebeurt. Trouw is belangrijker dan trouwen!

Hoe het moet met de kerk weet ik niet. Ik snap dat er regels moeten zijn. Maar die regels heeft God ons zelf al gegeven. Tien om precies te zijn. Hele duidelijke regels. Goed voor de kerk en voor de samenleving. Maken we er niet meer van dan God bedoelt heeft? Jezus vat de regels zelf samen in twee geboden: 'Heb God lief boven alles en je naaste als jezelf.'
Zien we door alle regels de mens nog wel? Is liefde wel het eerste waardoor we geleid worden in onze beslissingen? Is belijdenis doen of aangaan aan het avondmaal niet een zaak tussen God en jezelf? Er is toch niemand die je in het hart kan kijken?
Ook valt me op dat de weegschaal bij sommige zonden verder doorslaat dan bij andere. Het zevende gebod zegt dat we geen overspel mogen plegen. De kerk zegt, op grond van dit gebod, dat samenwonen niet mag. Het zesde gebod zegt dat we geen moord mogen plegen. Daarvan zegt de kerk dat we onszelf ook niet moedwillig in gevaar mogen brengen. Maar er is bij mijn weten nog nooit iemand van het avondmaal afgehouden omdat hij of zij rookt! Is de ene zonde erger dan de andere?

Het zal duidelijk zijn dat ik over sommige zaken anders denk dan het gros van de gemeente. Word me dat toegestaan? Allemaal vragen waar ik al langere tijd mee worstel. En ik kom er niet uit!
Wat me troost is dat het woord 'kerk' afgeleid is van 'kureakè'! Dat betekent 'dat wat van de Heer is'. Niets meer, maar ook niets minder. Dan zie ik in gedachten die grote kudde schapen, met de Goede Herder voorop. Hij wijst de weg. Bij Hem is het goed. En dan ben ik opeens weer lid van dezelfde Kerk als mijn dochter!