De taalontwikkeling van mijn kleinzoon
verloopt voorspoedig. Elke keer als ik hem zie, heeft hij weer nieuwe
woorden geleerd. Vooral de eerste keer dat hij 'Oma Tiny' zei was
natuurlijk super. Maar voor het zover was...
Eerst noemde hij me 'Mina'. Nu heb ik
een hele lieve tante die Mina heet, maar ik zat toch te wachten op
'Oma.' Toen hij uiteindelijk in staat was om 'Oma' te zeggen, maakten
we het hem gelijk al weer moeilijk. Als je twee oma's hebt, moet je
ze natuurlijk wel kunnen onderscheiden. Mijn dochter bedacht dat dat
maar gewoon met de voornaam moest. Oma Tiny dus.
Mijn kleinzoon dacht er anders over. We zijn dan ook een hele tijd 'Opa en Oma Elmo' geweest. Eigenlijk
kon hij 'Elmo' nog eerder zeggen dan 'Oma'. Het is uiteindelijk toch
'Oma Tiny' geworden maar niet nadat hij me eerst nog een poos
'Oma Nutty' heeft genoemd. Nu ben ik ook wel een beetje 'Nuts'
natuurlijk. Ik kan me nog herinneren dat mijn dochter ooit meende op Facebook te moeten zetten: 'I shook my family tree and a bunch
of nuts fell out.' Tja, dan is 'Oma Nutty' ook niet zo gek.
Maar nu is het dus 'Oma Tiny'. Alleen
'Opa Harman' moet hij nog oefenen want dat is nog steeds 'Opa
Armlam'. Maar ook dat zal hij wel onder de knie krijgen. Want hij
oefent genoeg. Hij kletst de hele dag door. Het is vermakelijk om
er weer eens een dag getuige van te zijn:
Mijn kleinzoon is een echte jongen en echte jongens halen natuurlijk wel eens kattenkwaad uit. In dit geval
letterlijk want hij schopt de kat. Dus moet hij voor straf naar
boven. Als hij zijn zonden heeft overdacht en vooral uit heeft
geschreeuwd en daarna spijt heeft betoond, mag hij weer naar beneden
om 'sorry' te zeggen tegen de poes. Maar die is hem natuurlijk al
lang gesmeerd. Mijn kleinzoon loopt zoekend door de kamer: 'Poes, benne nou? Poes, poes? Sorry poes.' Poes heeft zich de hele dag niet
meer laten zien.
Aan het eind van de dag is mijn dochter
moe van zijn geklets en zegt tegen hem: 'Kun je nu niet eens één
minuut je mond dicht houden?' Mijn kleinzoon bedenkt zich niet en
doet zijn mond wagenwijd open. Wij stikken bijna van het lachen en
dat heeft hij natuurlijk wel door, dus doet hij steeds gekker. Maar
praten doet hij niet. Tenminste, niet met zijn mond, maar zijn lichaam
spreekt een eigen taal. Niets zeggen en ondertussen alles zeggen. Dat
belooft wat voor de toekomst. Ik denk dat ik maar snel weer een
opschrijfboekje* aanschaf.
