Nest

Afgelopen najaar, op een avond, vloog het me opeens aan: Het lege-nest-syndroom! Niet dat ons nest al leeg is, er woont nog één dochter thuis. Maar ik zat die bewuste avond helemaal alleen thuis. Een beetje paniekerig bedacht ik dat dit op den duur wel eens veel vaker voor zou komen. En ja, wat doe je dan, zo'n hele avond?

De televisie kan me niet bekoren. Er zijn maar een paar programma's waar ik naar kijk. De meeste avonden vind ik niks het bekijken waard. Een boek lezen vind ik leuk, maar na 10 pagina's beginnen mijn ogen te steken. Dan kan ik nog een sudoku gaan doen, maar na een half uur dansen de cijfers door het puzzelboekje. Om het toekomstige syndroom te bestrijden moet ik nog wel iets meer bedenken om mezelf bezig te houden. Maar wat?

Opeens wist ik het: Ik ga haken. Er zijn zoveel mooie patronen, zoveel mooie steken die ik nog eens uit wil proberen, daar kan ik me wel mee vermaken. Toen ik dat eenmaal bedacht had, kon ik niet wachten tot het nest leeg was. Ik begon meteen van restjes wol een das te haken. Daarna nog een. Toen voor de verandering eens een muts. Mijn thuiswonende dochter vond dat net een badmuts, dus het is bij één muts gebleven.

Het haken had me inmiddels te pakken. Wat een heerlijke ontspanning is dat. Ik had al allerlei leuke steken geprobeerd en was nog steeds enthousiast. Dus je kunt wel zeggen dat ik een nieuwe hobby gevonden heb. Maar om nu aldoor dassen te haken, daar had ik toch ook geen zin in.

Net op dat moment kreeg ik van mijn dochter een patroon van een inktvisje. Bedoelt om te haken voor couveusekindjes. Het blijkt dat deze prematuurtjes er rustiger van worden. De hartslag wordt regelmatiger, het zuurstofgehalte in het bloed hoger. En ze trekken minder aan de slangen en de sonde. Dit waarschijnlijk allemaal omdat de tentakels op de navelstreng lijken. Een supergoed initiatief en ik begon ijverig te haken. De eerste inktvisjes zijn de deur uit. Overtuigd van eigen kunnen stuurde ik er drie tegelijk op. Alle drie afgekeurd. De tentakels waren te lang. Maar na deze domper gaf ik het niet op. Ik haak nog steeds. Wil je ook mee haken? Dan volgt hier de website: www.kleine-inktvisjes.eu

Mijn nest is nog niet leeg. Sterker nog – zoals je in een vorig verhaal kon lezen – er kwam nog weer een dochter tijdelijk thuis wonen. Maar mijn paniekaanval zorgde ervoor dat ik nu inktvisjes haak. Baby'tjes die het veilige nest van de baarmoeder te vroeg moeten verlaten, hebben er baat bij.

De draadjes die overblijven na het afhechten gaan naar buiten. Een donatie aan de vogeltjes, zodat ze een mooi nestje kunnen bouwen.

Zo zie je maar weer! Mijn nest is nog niet leeg, maar de angst ervoor heeft al geleid tot twee goede acties. Dan zal het met het lege nest ook wel goed komen.

Love story

Is de bok kippig of de kip bokkig? Dat vraag ik me af sinds ik hoorde over de liefde tussen de dwergbok en de hooibergkip. En omdat sommige love stories te mooi zijn om ze niet te delen, zal ik jullie het verhaal vertellen.

Er was een kip, die steeds ongelukkiger werd bij alle andere kippen en hanen. Ze at en dronk niet meer. Ze had alle verschijnselen van een burn-out. Mijn dochter heeft haar toen uit het kippenhok gehaald, ze dacht dat het beestje het misschien wel te koud had. De kip werd eerst maar eens opgewarmd bij de kachel. Ze zeeg dankbaar neer op haar warme plekje. Toen vertelde ze mijn dochter dat het haar ook allemaal te druk was. Al dat gekakel en gepik. Dat ze veel liever even een plekje apart had om weer bij te komen van haar burn-out.

Mijn dochter zag wel dat de kip ernst was en zette haar bij de koeien onder de hooiberg. Daar, achter die warme koeienlijven, knapte ze weer helemaal op. Het moment brak aan dat ze wel weer terug kon naar het kippenhok. Maar toen gebeurde het.

De kip kreeg nog meer gezelschap. Een bok, die zijn dienst gedaan had, werd apart gezet bij de kip. Het zal zo rond Valentijnsdag geweest zijn. Cupido was in de weer met zijn pijlen. Hij schoot per ongeluk een pijl af richting de hooiberg. Opeens keek de bok met andere ogen naar de kip. Een beetje kippig misschien? De kip zag de bok ook wel zitten. En met een bokkige kip is er is geen houden meer aan. Mijn dochter vertelt ze nog dat het de bedoeling is dat soort soort zoekt. Maar dat bericht komt niet aan op de roze wolk waar ze inmiddels op zitten.

Wat zal dat nog worden? Straks maakt de kip bokkensprongen. Of gaat de bok nog kukelen. De kip zit nu te broeden. De bok houdt de wacht. Af en toe doet hij een dansje voor haar. Om haar even af te leiden van haar taak. Haar burn-out is inmiddels weer helemaal over. Ze is nu de gelukkigste kip van de hele wereld.

Dit is dus een beetje het verhaal van de nozem en de non, maar dan anders. Ik zou nu graag 'en ze leefden nog lang en gelukkig' schrijven maar ik heb er een hard hoofd in. Als de eerste verliefdheid over is en hij eens een bokkenpruik op heeft... Of als zij kakelt als een kip zonder kop...

Maar voorlopig zitten ze nog gezellig samen onder de hooiberg. De bok maakt zelfs al aanstalten om bij de kip in haar hok te gaan wonen. Maar dat gaat de kip te snel. 'Eerst maar eens een jaartje verkering.' zegt ze, 'dan zien we wel verder.' Toch een verstandig kippetje!

Hoe het afloopt? Geen idee! Als je in de buurt van Zwolle, ergens in een wei, een bok ziet met een kip op zijn rug, dan is het nog steeds 'aan'. Maar Cupido krijgt een bijscholingscursus. Hij moet leren om zijn pijlen gerichter af te schieten. Want de liefde, dat is een serieuze zaak.