Opgestaan

Ook ik ben
met Christus
opgestaan.

De zware steen
van schuld
werd weggedaan.
De windsels van straf,
nam Hij van mij af.
De zweetdoek van recht
genadig aan de kant gelegd.

Een lijklucht van zonden
is nog blijven hangen,
maar nu vermengd met
de geur van nieuw verlangen,
om het goede te doen
en het kwade te haten.

Rein door Zijn bloed
mocht ik het graf verlaten.
Mijn zwijgende mond
kreeg weer een stem.

Opgestaan,
om voortaan
te leven voor Hem.

Golgotha

Heer Jezus,
nog steeds hangt U
aan het kruis van mijn zonden,
op de heuvel van mijn tekort.

Nog steeds zijn het mijn
doornen die U wonden,
raakt het venijn van mijn spot.

Het doet pijn dat u leed voor mij,
verdriet wat u deed voor mij.
Het kost strijd dat u streed voor mij.

Golgotha
was nodig.
Ook voor mij!

Verandering

Ooit las ik een uitspraak die ik niet weer vergeten ben: “Je hebt moed nodig om te veranderen wat je niet kan accepteren, rust om te accepteren wat je niet kan veranderen en vooral wijsheid om het verschil daartussen te weten.”
Het accepteren laat ik rusten. Dit verhaal gaat over veranderen. Sommige dingen gebeurden gewoon, er was niet zo heel veel moed voor nodig. Andere veranderingen kostten meer moeite. En dan nog niet eens de verandering zelf, maar er is wel moed voor nodig om ervoor uit te komen dat je veranderd bent. Over drie veranderingen zal ik nu schrijven. De eerste gebeurde gewoon. De tweede is best wel hard werken. De derde kost de meeste moeite.

1. Smaak

Eén keer in de zeven jaar verandert je smaak. Zeggen ze! En ik geloof het.
Mijn kinderen zijn opgegroeid zonder witlof, spruitjes of andijvie om het simpele feit dat zowel mijn man als ik deze groenten niet lekker vonden. Maar vorig jaar, toen we een midweek in Luxemburg waren, hebben we witlof gegeten. Dat kwam omdat we een diner aangeboden kregen door onze schoonzoon, die weer bevriend was met de eigenaar en de kok van een restaurant aldaar. Een restaurant dat overigens in de winterperiode alleen in de weekenden open was. Maar voor ons maakte het personeel graag een uitzondering. We konden toen uiteraard niet van de kaart bestellen maar kregen een eten-wat-de-pot-schaft-menu. Witlof dus. En het was best lekker. Toen bedacht ik dat ik dan nu misschien ook wel spruitjes en andijvie lust. De spruitjes heb ik geprobeerd. Op een zondag natuurlijk, zodat mijn man zijn kookkunsten weer kon uitproberen. Hij had ze in een ovenschaal onder de uiensaus verstopt. Iets minder lekker dan de witlof, maar niet zo erg als in mijn herinnering. Nu de andijvie nog, maar ik moet eerst nog moed verzamelen om door de 'bittere' appel heen te bijten.

2. Houding

Dankzij mijn fysiotherapeute en een zekere Esther Gokhale, die een 'goede houding therapie' heeft ontwikkeld, is mijn houding aan het veranderen.
Eerst moest ik leren om goed te zitten: Voeten recht onder de heupen, knieën licht gebogen, achterwerk naar achteren, net alsof je op de wc wilt gaan zitten, maar ziet dat de bril vies is. In die stand ga je dan op de stoel zitten. Daarna rek je de rug helemaal uit en draai je de schouders van voren naar achteren, zodat je weer helemaal ontspannen ben. Als laatste pak je een pluk haar achterop je hoofd en trekt je hoofd naar achteren, maar nog wel steeds zo dat je een flinke onderkin hebt. Ga er maar aan staan! Of zitten eigenlijk.
De zondag nadat ik geleerd had hoe ik moest gaan zitten, gingen we naar de kerk. Toen we gingen staan voor de zegengroet en daarna weer gingen zitten, bedacht ik wat de reactie van de mensen om me heen zou zijn als ik ging zitten zoals het moest. Ik schoot in de lach en ben maar 'gewoon' gaan zitten.
Toen ik het zitten onder de knie – of liever gezegd boven de knie – had, moest ik leren om recht te staan. Eerst weer hetzelfde verhaal, gebogen knieën, achterwerk naar achteren en rug uitrekken. Daarna moest ik net doen alsof ik iets uit een hoog keukenkastje ging pakken. Beide armen omhoog dus, maar voor mijn borst moest ik een stang denken waar ik overheen moest reiken. Dan armen langzaam laten zakken, de schouders rollen en de pluk haar weer naar achteren.
Ik schoot in de lach. Ik zag mezelf alweer in de kerk gaan staan voor de zegengroet. Net als de dominee de zegen wil uitspreken ziet hij mijn handen omhoog gaan. In gedachten hoor ik de dominee zeggen: 'Tiny, wat doe je nu? Ga jij vandaag de zegen uitspreken? Dat is in ons kerkverband nog niet toegestaan hoor!'
En dan zou ik antwoorden: 'Nee dominee, ik pak alleen even iets uit het keukenkastje.'

3. Denken.

Over een aantal dingen ben ik heel anders gaan denken. Nog steeds vind ik het lastig om daar frank en vrij over te schrijven. Als voorbeeld noem ik de zondag. Ik doe nu dingen op zondag die ik tien jaar geleden beslist niet had gedaan. En er zullen mensen zijn die dit absoluut geen verandering ten goede vinden. Maar, wat er ook verandert, ik denk niet dat ik ooit op een zondag naar een motorbeurs zal gaan. En ik denk zeker te weten dat ik nooit op een motor zal gaan rijden. Zelfs niet op 1 april. ;)

Midlife?

Hoe ouder, hoe gekker! Dat geldt zeker voor mij. Ik ga jullie nu iets opbiechten wat ik tot nu toe aan niemand verteld heb! Het begon allemaal met een motorbeurs.......

Mijn dochter en schoonzoon zijn vorige maand naar de motorbeurs in Utrecht geweest en kwamen helemaal enthousiast terug. Hun enthousiasme werkte aanstekelijk. Iets wat ik al heel lang wil, begon weer te kriebelen. Zal ik nu dan eindelijk.....?
Dit jaar hoop ik vijftig te worden. Ben ik niet te oud? Heb ik misschien last van de midlife? Ben ik misschien stiekem jaloers op mijn vriendin? Ik heb het me allemaal afgevraagd! Maar ik ben gestopt met vragen en ging over tot daden.

De motorbeurs duurde vier dagen. Mijn schoonzoon had best zin om nog een keer te gaan. Dus op zondag togen we naar Utrecht. Op de motor natuurlijk. Nu nog achterop, met geleende kleding. Maar vastbesloten om nu eindelijk de knoop door te hakken. 'Deze dag ga ik de kleding alvast aanschaffen,' dacht ik 'en daarna onderneem ik verdere stappen.'

Het was nog een heel gezoek om passende kleding te vinden, want het moest natuurlijk wel naar de laatste mode, maar het is gelukt. Mijn schoonzoon zag dat ik helemaal om was en nodigde me uit om in juni mee te gaan naar de Zwarte Cross. Natuurlijk ga ik mee! Zo'n leuk motorfeest wil ik graag meemaken. Ik ben ook vast besloten om mee te doen met allerlei toertochten. Het lijkt me een heerlijk vrij gevoel. Lekker scheuren op zo'n motor, met m'n haar in de wind. En zong Bennie Jolink al niet over Tinus op z'n BSA? Nou dan?

Maar nu komt het moeilijkste deel van deze hele geschiedenis. Ik kan namelijk helemaal niet motorrijden. Dat moet ik nog leren. Dus heb ik de stoute schoenen – of moet ik zeggen, de stoute motorlaarzen – aangedaan en heb me opgegeven voor motorrijles. En vandaag is het zover, dan heb ik mijn eerste les. Om 15.00 uur zit deze dame op de motor. Dus als jullie rond deze tijd iets vreemds voorbij zien komen, heb je maar zo kans dat ik het ben. Zwaai dan maar even naar mij want ik vind het toch wel een beetje eng. Aan de andere kant heb ik er ook heel veel zin in. Een beetje dubbel gevoel dus. Maar dat komt vast wel goed als ik eenmaal op de motor zit.

Mocht dit toch een gevolg zijn van de midlife, dan zal het vanzelf wel een keer weer overgaan. Tot zolang ga ik er 'oerend hard' van genieten.