Oppasoma

Tegenwoordig ben ik oppasoma. Nee, ik hoef geen EHBO-cursus te volgen, Ik hoef ook geen certificaat 'hoe ga ik om met vraagouders' te halen. En ik hoef ook niks te weten over de eerste of tweede koppigheidsfase.
Ik pas, als het zo uitkomt, met plezier op Elmo, de hond van mijn schoonzooon en dochter. Dus ik heb geen kindervingertjes op mijn ruiten maar hondeneusjes.
Elmo is al helemaal gewend bij ons. Ze mag lekker in de tuin wandelen, weet dat ze op de paadjes moet blijven en houdt zich daar meestal wel aan. Behalve gisteren.
Gisteren had ik namelijk zomaar ineens nog een hond achter het huis. Elmo vond dat natuurlijk niet kunnen, want het is háár territorium, en vloog achter het beest aan de tuin door, het hek over, tot aan het eind van de straat.
Ik er achter aan! Ik schreeuwde, met mijn volume op het allerhardst, door de straat: 'ELMO HIERKOMEN! EN RAP!
De buurman stoof van schrik uit de tuin en vroeg: 'Is ze stout geweest?' Ja, ze was stout geweest en dat wist ze zelf ook wel. Ze kwam terug schuifelen met de staart tussen de benen. Na nog wat op haar gemopperd te hebben gingen we weer naar huis. 'Niet over het hek' zei ik! Jump, Elmo ging wel over het hek, ze zal wel gedacht hebben: 'ik krijg toch straf, dan maakt één zo'n overtreding ook niks meer uit'
Maar nadat ze een poos in de mand gezeten had, mocht ze er weer uit en waren we weer vriendjes. Het is leuk om te zien hoe ze omgaat met de kikkers in onze tuin. Als de kikker springt, springt Elmo zo mogelijk nog hoger met 4 poten tegelijk in de lucht.
Uitlaten is ook een hele happening. Ondanks dat het een vrouwtjeshond is tilt ze één poot in de lucht voor zowel het plasje als het poepje. Gek beest.
Bijna weer thuis werd de weg versperd door 3 jongens van een jaar of 12 met hun fietsen. Dus vriendelijk gevraagd of we er langs mochten. 'Mevrouw, we zijn aan het communiceren'. 'Heel goed, jongens, maar kun je dan je fiets iets opschuiven, dan kan ik er langs'. 'Communiceren is heel belangrijk, er moet meer gecommuniceerd worden in deze wereld' zei één van de jongens, terwijl hij langzaam zijn fiets een eindje opschoof. 'Ben ik helemaal met jullie eens hoor,' zei ik, terwijl ik me langs de fiets wurmde. 'Communiceert u wel eens met uw hond?' vroeg dezelfde jongen weer. Ik dacht: 'Je had me vanmorgen eens moeten horen communiceren tegen de hond', en zei: 'Ja hoor, dat doe ik regelmatig.' Als demonstratie zei ik tegen Elmo dat ze moest wachten, want we moesten de straat oversteken. En wonder boven wonder deed ze wat ik zei. Toen zei ik dat ze moest zitten en ook dat deed ze gelukkig. Toen we overstaken keek ik achterom of de jongens het wel gezien hadden. Maar de jongens waren alweer aan het communiceren, die merkten niet eens dat ik het braafste oppashondje van de wereld heb. Nou ja, meestal dan!