Ontmoeting
De stralende lach, als je me ziet,
een oase in een woestijn van verdriet.
Mijn ogen ontmoeten de glans van jouw
ogen,
eventjes maar, dan wint het onvermogen,
de dofheid van het niet begrijpen,
de onrust ligt alweer te rijpen:
Al weet je dat je me kent,
je weet niet meer wie ik ben.
Toch zijn het die momenten,
die ik me in wil prenten,
zodat ik het nooit meer vergeet,
die lach waarmee je me welkom heet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten