Foto-album

Moeder bladert door een boek
van een ver verleden tijd.
Langzaam het besef van tijd kwijt,
is ze naar haar heden op zoek.
Of is dit een soort afscheid?

Haar heden is mijn herinnering,
van vóór ik mijn eigen weg ging.
Op elke bladzij kom ik ze tegen,
door oude foto's aaneen geregen,
flarden van toen, die iemand ooit ving.

Twee kleine meisjes op een fiets.
Ach, dat ben ik, samen met mijn zus.
We waren jong en onbezorgd en dus
hadden we de grootste lol om niets,
vastgelegd als was het een bijzonder iets.

Een foto van mijn oma, die ik nooit gekend heb.
Gestorven, vóór mijn herinnering begon te leven.
De blik in haar ogen geeft mij even
weet van verbondenheid, van het web
van bloed via haar aan mij doorgegeven.

Ach kijk, familie op het strand,
was het nou in Scheveningen?
Het gekke met herinneringen
is dat ze meestal naderhand
de werkelijkheid verdringen.

Het boek gaat dicht. Iemand heeft
herinneringen weten vast te leggen.
Wat valt er verder nog te zeggen?
Niets dan dat het leven dat ik nu leef
ook ooit weer een herinnering geeft?