Drupneus

Maandag 6 december. De temperatuur schommelt rond het vriespunt. Het is bijna windstil en er valt niks neerslachtigs uit de lucht. Vandaag krijgen we nieuwe kozijnen!
Dankbaarheid is het beste woord om mijn stemming te beschrijven. Wat ben ik blij dat we vorige week niet aan de beurt waren. Met een gevoelstemperatuur van -15 door de snijdende wind en al die sneeuw lijkt me dat geen pretje.

Niet dat het nu prettig was. Een huis waarin het maar 8 graden is, is niet echt aangenaam. Elke keer als er weer een raam in kwam was het feest. Omdat het er warmer van werd. En mooier!
Gelukkig hadden we ons houtkacheltje nog waar we bij konden zitten. Maar die kon onmogelijk het hele vertrek verwarmen. Bovendien vloog de warmte zo naar buiten. Net of je midden in de winter bij een vuurkorf staat.

We hebben drupneuskozijnen uitgezocht. Ik heb me laten vertellen dat een Belgische firma deze naam verzonnen heeft. Ach ja, onze zuiderburen hebben we meer rare naamkes. Toen ik bij één van de mannen, die het vakwerk bij ons verrichtten, een drup aan de neus zag hangen vond ik de naam toch niet zo verkeerd gekozen.

Het was een mooi duo dat bij ons aan het werk was. De radio ging aan en begeleid door Nederlandstalige muziek ging het tweetal aan het werk. 'Er is geen banger hart dan dat van mij,' klonk er uit de radio. Nou, een bang hart was teveel gezegd. Het was meer dat ik er een zwaar hoofd in had. Vooral toen ik erachter kwam dat het voor één van de mannen de eerste dag bij de firma was. 'Dat hebben wij weer' dacht ik. Een timmerman, die zoals hij zelf zei, meer met hout heeft en nu met kunststof moet werken omdat er toch brood op de plank moet komen.
Het pakte helemaal anders uit dan ik dacht. De één deed zijn best om te laten zien dat hij een vakman was, ondanks dat hij meer met hout had. De ander deed alles keurig voor volgens het boekje en probeerde de ander ervan te overtuigen dat kunststof zo gek nog niet was.
En als het weer heel mooi gelukt was hoorde je: 'Kerel wat strak hè!' En dan was het antwoord steevast: 'Ja, als je er maar een timmerman bij hebt.'

Drie dagen zijn ze bij ons geweest. De tweede dag was het koudst, Toen kwamen ze op het onzalige idee om de drie grootste ramen er in één keer uit te breken. Wat was dat koud! Tegen drieën zaten de kozijnen erin en kon de verwarming weer aan. Wat kun je dan blij zijn met een verwarmd huis.

Woensdag 8 december. Het is half 4 en het karwei is geklaard. Zeven nieuwe kozijnen rijker. Het huis is weer van onszelf. Ik kan weer luisteren naar een muziekzender die ik leuk vind. Morgen ga ik ramen lappen. Nu maar hopen dat ik geen drupneus krijg.