Getover

Vorige week donderdag zat ik in een tovertrein. Eerst leek het daar niet erg op. Ik word altijd een beetje zenuwachtig en gejaagd van reizen met de trein. Ik ben dan bang dat ik te laat kom of in de verkeerde trein stap. Het is namelijk al eens gebeurd dat ik naar Groningen wilde maar in Leeuwarden uitkwam, omdat halverwege de trein zich splitste en ik in het verkeerde treinstel zat.
Ik besloot al in Zwolle over te stappen en nam de intercity naar Gouda. Alles verliep keurig op tijd en toen ik zat viel er iets van de spanning van me af. Ik kon in deze trein blijven zitten. Er kon niets meer fout gaan. Tenminste, dat dacht ik!

In Utrecht werd omgeroepen dat de trein ging splitsen. De ene helft ging door naar Rotterdam en de andere naar den Haag, via Gouda. De nummers van de treinstellen werden afgelezen, zodat je kon controleren of je nog steeds goed zat. Ik moest naar Gouda en zat in het verkeerde treinstel.
'Het zal me toch niet voor de tweede keer overkomen,' dacht ik. Paniekerig stond ik op en ging op zoek naar het goeie treinstel. Ik had geen idee waar ik heen moest en besloot het aan een jonge vrouw te vragen. Die zei dat ik rustig weer kon gaan zitten, want dat beide treinen via Gouda moesten omdat er geen ander spoor lag. Ze wist het voor 90% zeker. Ik gokte erop dat de andere 10% mij geen parten ging spelen en ging zitten op de eerste vrije plek. Dat was achter een moeder met een klein jongetje. Die zat hij uitgebreid zijn gebit te bestuderen in het raam. Toen de trein weer begon te rijden riep hij: 'Mama, we zitten in een tovertrein. Eerst gingen we vooruit en nu achteruit en ik heb twee monden in het raam!' Zijn moeder maande hem tot stilte, maar ik was blij dat hij zijn wijsheid met mij gedeeld had. Want als je eerst vooruit gaat en daarna achteruit, maar je bereikt toch de volgende halte, en je krijgt ook nog twee monden, dan zit je echt wel in een tovertrein!

De trein bracht mij naar de eerste ontmoeting met mijn kleinkind. Mijn dochter heeft tijdens haar zwangerschap een veel te hoge bloeddruk gekregen. Daarom leek het de verloskundige beter dat ze naar het gecombineerde spreekuur van een gynaecoloog en een internist zou gaan. Voordeel daarvan is dat ze vaker een echo krijgt en deze keer mocht oma mee.
Echoscopie is eigenlijk ook getover. Door middel van een techniek, die gebruik maakt van geluidsgolven, kan ik zomaar even mijn kleinkind zien. Onder de eerste echo, die een paar weken geleden gemaakt was, stond Rob., afkorting van Robinson curve, dus nu heet het kindje Robbie, totdat het geboren wordt.
Robbie heeft alleen geen zin om oma te ontmoeten. Hij ligt met zijn hoofd naar beneden. Doordat je de ruggenwervels op deze manier goed kunt zien, lijkt het net een hagedisje.
Maar opeens steekt hij toch – als een soort overwinningsteken – zijn vuist in de lucht. Was het een groet of stak hij zijn vuist op tegen zijn oma? Ik ga maar uit van het eerste. Wat een supermooi moment!

Mijn dochter vroeg na afloop of ik wilde chaufferen. Dat heb ik gedaan. Ik denk alleen niet dat het haar bloeddruk ten goede is gekomen. Laten we het erop houden dat ik niet op mijn best ben op smalle één-auto-weggetjes met brede sloten ernaast, met hier en daar een parkeerplaats om elkaar te passeren. Ook het schakelen was een probleem. Maar we kwamen zonder ongelukken thuis.
En daar wachtte Sheila, mijn nieuwste kleindier. Ze heeft me gelijk betoverd met haar mooie oogjes en haar lieve luie blik. En ben niet echt een kattenmens, maar voor haar maak ik graag een uitzondering.

Kortom, het was een betoverende dag. Ik neem me voor om de wereld wat vaker te bekijken door de ogen van een kind. Dan zie ik vast nog veel meer getover.