Eenzame fietser

Hoezo, de lente komt eraan? Het leek wel herfst afgelopen weekend!

Al meer dan drie jaar bezorg ik op dinsdag en vrijdag post voor het op één na grootste postbedrijf van Nederland. Dan ben ik lekker buiten bezig, weer of geen weer. Aan de meeste weertypes heb ik geen hekel, alleen storm kan me niet bekoren. Dat komt vast omdat ik in een stormachtige nacht geboren ben.

Vrijdag waaide er dus een stevige wind. En die was alleen maar aardig voor mij als ik met hem meefietste. Maar o wee, als ik tegen hem inging.... Ik voelde me net de eenzame fietser van Boudewijn de Groot. Kromgebogen over mijn stuur baande ik me een weg tussen de afgevallen takken door. Behalve dat er veel wind over mijn stuur ging, regende het ook nog.

Ik heb een prachtige wijk. Eerst een stuk bebouwde kom. Zes straten heerlijk wandelen van brievenbus naar brievenbus. In één van de straten staat een basisschool. Ik kom net binnenlopen als de pauze begint. Een jongetje staat te worstelen met de rits van zijn jas. 'Zal ik je even helpen?' vraag ik. Voor ik het weet staan er nog drie kleuters te wachten en heb ik er een baantje als klasseassistent bij. Als de laatste jas dicht is, kan ik weer verder met de post.
Als ik de bebouwde kom heb gehad, fiets ik door naar het buitengebied. Een schitterend gebied, met een stuk bos en weilanden met paarden, geiten en schapen. Dat is vooral genieten in het voorjaar, als er weer van allerlei jongs is geboren. Maar eigenlijk gaat er geen bezorgdag voorbij of ik zie wel iets bijzonders.

Zo was ik een keer erg laat met post bezorgen. Het begon al te schemeren. Op een gegeven moment moest ik stoppen voor zeven wilde varkens, die de weg overstaken. Tja, ze kwamen van rechts, dus ze hadden voorrang. Vrijdag vloog op ongeveer dezelfde plek een boomklever de straat over. Ook moest ik eens een keer vijf minuten wachten omdat een pauw in vol ornaat de weg versperde. Prachtig!

Het begint harder te regenen en waaien. Ik kom mijn 'conculega' van het grootste postbedrijf tegen. Hij zwaait vriendelijk naar mij. Maar dan wel hoog en droog vanachter de voorruit van zijn auto. Ik heb een keer voorgesteld om samen te werken. 'Als het regent gaan we met jouw auto, als het mooi weer is, mag je bij mij achter op de fiets,' zei ik. Hij nam mijn voorstel niet serieus en moest alleen maar lachen.

Drie jaar geleden, nadat mijn oudste dochter getrouwd was, bedacht ik dat ik maar weer eens wat moest gaan doen. Je moet natuurlijk ten allen tijde een lege nest syndroom voorkomen. Niet dat het nest toen al leeg was, maar het schoot mooi op, alleen het jongste kuiken zat er nog maar in.
In die tijd vroegen ze een medewerkster voor de mediatheek van een school. Dat leek me wel wat. Maar dan moest ik eerst een cv maken. En dat is lastig wanneer je de afgelopen drie-en-twintig jaar alleen maar moeder bent geweest. Daarvoor had ik vijf jaar administratie gedaan voor een drukkerij. Maar wie niet waagt, wie niet wint. Ooit heb ik eens een mooie omschrijving gehoord van het 'beroep' moeder: 'onderzoeksmedewerkster op het gebied van pedagogiek en intermenselijke relaties.' Dat heb ik ingevuld. Ik heb nog getwijfeld of ik het wel op zou sturen, maar ik dacht, 'als ze geen humor hebben, wil ik er ook niet werken.'
Ik kreeg netjes een brief terug dat ik niet in het team paste. Maar inmiddels was ik er zelf ook al achter dat ik dat niet eens meer wilde. Ik wilde niet twintig uur binnen zitten, ik wilde naar buiten!

Post bezorgen is een leuk baantje. Het houdt je op de straat. En ook als het weer wat minder is, is het toch lekker om buiten te zijn. Boudewijn heeft gelijk: Beter dat, dan een bord voor de kop van de zakenman. Nee, laat mij maar lekker eenzaam fietsen. Maar dan wel het liefst zonder wind!