Vandaag

Vandaag heb ik mijn angst voor Schotse Hooglanders overwonnen. Dankzij Ceasar Milaan, de hondenfluisteraar.

De angst begon een paar jaar geleden. Ik wandelde met een vriendin op de Wezeper heide. Een prachtig gebied, vooral in deze tijd van het jaar, als de heide in de bloei staat. Dat was toen niet het geval, het was najaar, de heide was al uitgebloeid. Maar dit gebied is in alle seizoenen prachtig, dus liepen we genietend en al kletsend te wandelen. Natuurlijk zagen we de runderen wel staan, maar we sloegen er niet echt acht op. We waren toen nog niet bang!

Dat veranderde toen één van die kolossale beesten met de horens in aanslag naar ons toe kwam rennen. Ik was te verbaasd om te reageren. Er werd altijd gezegd dat je veilig over de hei kon lopen, dat die beesten geen vlieg kwaad deden. Dus ik kon niet geloven dat hij op me af kwam stormen.
'Rennen, Tiny,' gilde mijn vriendin, die wel de tegenwoordigheid van geest had om de benen te nemen. Ik deed een paar stappen achteruit en kwam te vallen over de rand van het pad. 'Rennen,' gilde mijn vriendin nog een keer, maar ik bedacht dat ik beter kon blijven liggen. Het rund zag mij nu namelijk niet meer. Hij krabde nog net niet achter zijn oren, zich afvragend waar ik gebleven was, maar het scheelde niet veel. Toen hij weer afgekoeld was, zich omdraaide en verder ging met grazen ben ik voorzichtig opgestaan en alsnog weggerend. Een eindje verderop zagen we een jong in de bosjes verscholen. Het gedrag van het rund viel op zijn plaats. Je moet nooit tussen een jong en moeder gaan staan of, in dit geval, lopen. Maar wie verwacht er nou een jong in het najaar? Ik in ieder geval niet!

Sindsdien ga ik met een grote boog om die beesten heen. Maar vandaag was dat niet mogelijk. Mijn man en ik liepen vanavond rustig te wandelen op de hei, toen we op een grote groep runderen stuitten. Aan beide kanten van het pad stonden er zoveel, dat een grote boog alleen maar kon door weer om te keren en helemaal terug te lopen. Daar had ik geen zin in. En bovendien kijk ik tegenwoordig naar Ceasar, die niet alleen honden traint, maar ook mensen. Vrijdag hoorde ik hem nog zeggen: 'Als je een hond de baas kunt, kun je de hele wereld aan.' Oké, het is misschien een beetje overdreven, maar ik vond er genoeg waarheid in zitten om er mijn voordeel mee te doen.
Verder heeft hij een andere stelregel die me erg aanspreek: Leef vandaag! Vandaag is 'nu' en 'nu' is belangrijk! Wat er gebeurd is in het verleden is alleen maar belangrijk om ervan te leren. Voor wat er misschien in de toekomst nog gaat gebeuren, is het vandaag te vroeg. Honden hebben geen verleden en geen toekomst, alleen het nu telt!

Vandaag bedacht ik dat dat misschien ook wel voor runderen geldt. En voor mij! Dus ik richtte me op, borst vooruit, ademde een keer diep in en weer uit en bedacht dat het vandaag tijd was om mijn angst voor deze beesten te overwinnen. Aan beide zijden van het pad stonden ze. Eén beest hield ons argwanend in de gaten. Ik begon te twijfelen.... Maar een andere regel van Ceasar schoot me te binnen: Niet aanraken, niet praten, geen oogcontact. 'Dat kan ik ook toepassen op runderen,' dacht ik. Het eerste was ik toch al niet van plan en in praten had ik ook geen zin. Maar geen oogcontact was moeilijker. Vanuit mijn ooghoeken hield ik het beest toch in de gaten. Hij ons ook nog steeds, maar hij bleef wel staan waar hij stond. Rustig liepen we langs hem heen. Dat was één! Toen stond er één te grazen aan mijn kant van het pad. Ik geef toe dat ik een stapje dichter naast mijn man ben gaan lopen, maar op minder dan een meter afstand ben ik er toch langs gelopen! 'Applausje voor jezelf,' dacht ik. De volgende ging aan de wandel over het pad, maar ook die ben ik rustig en vol zelfvertrouwen gepasseerd.

Daarna heb ik me omgedraaid en een foto gemaakt. Hij is een beetje onscherp maar ik doe hem niet weg. Ik bewaar hem als aandenken dat ik dat toch maar gedurfd heb vandaag!