Tegenwoordig rijd ik vaak van het oosten van het land naar het westen. Meestal zit ik rustig op de bijrijdersstoel. Maar laatst ben ik voor het eerst helemaal alleen naar het wilde westen gereden. Als oma durf je opeens alles!
Het valt me op dat er overal aan de weg wordt gewerkt. Als het straks klaar is, staan we natuurlijk nooit meer in de file. Maar voor het zover is....
Op de files na ging alles goed. Behalve het laatste stukje. 'Omleiding' stond er op een groot geel bord. Ik raakte lichtelijk in paniek. Ik vertrouw er namelijk nooit op dat de bordjes die ik dan moet volgen me op de goeie plek brengen. Als ik er al niet één mis.
En ja hoor! Ik kwam midden op een industrieterrein uit! Inderdaad een bordje gemist. Omdat ik het richtingsgevoel heb van een dooie lokeend, belde ik gelijk mijn schoonzoon maar. En die heeft me netjes naar een weg gepraat die ik kende.
Toch wel trots op mezelf kwam ik bij mijn dochter aan. In de vijfendertigste week van de zwangerschap werd bij haar een aangeboren hartafwijking geconstateerd *. Grote schrik. Spannende uren volgden. Het bleek dat haar aorta sterk vernauwd is of helemaal stopt. Haar lichaam heeft dat zelf opgelost door allerlei omleidingen te maken. Door de toenemende druk van de zwangerschap is er waarschijnlijk in één van deze omleidingen een bloeding ontstaan. Het kindje werd diezelfde dag nog gehaald door middel van een keizersnee. En nadat de druk van de ketel was, herstelde het lichaam zichzelf weer.
Iemand zei tegen mij: 'Je moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als je dochter een gewone bevalling had meegemaakt.' Het rare is dat ik daar wel vaak aan denk. In blijde verwondering dat dat niet is gebeurd. Ik geloof dat alles in dit leven geleid wordt door onze machtige Maker. Hij heeft het nu zo gemaakt dat ik niet alleen een prachtige kleinzoon heb, maar ook opnieuw mijn dochter. Want zo voelde dat voor mij. Op haar geboortekaartje stonden de eerste regels uit psalm 68:8. 'Gelooft zij God met diep ontzag, Hij overlaadt ons dag aan dag, met al zijn gunstbewijzen.' De laatste tijd moet ik vaak denken aan de laatste regels van diezelfde psalm: 'Hij kan en wil en zal in nood, zelfs bij het naad'ren van de dood, volkomen uitkomst geven.'
Twee soorten omleidingen. De eerste is echt niet leuk. Ik begin al te zuchten als ik de gele borden zie.
De omleidingen in het lichaam van mijn dochter hebben ervoor gezorgd dat alle organen en ledematen toch van bloed werden voorzien. Op die manier werd een fout in het lichaam wonderlijk herstelt.
Een omleiding! Niet leuk maar wel nodig! Soms wordt er ook aan jouw levensweg gewerkt. Een omleiding is dan het gevolg.
Je hebt een leuke baan maar opeens wordt je werkloos. Of je was altijd kerngezond maar dan wordt je zomaar ineens doodziek. Of je hebt een fijn huwelijk maar opeens maakt de dood daar een einde aan. Of..... vul zelf maar in!
'Omleiding! Deze weg is voor je afgesloten, volg de borden voor een nieuwe route!'
De nieuwe route kan je in paniek brengen. Waar kom ik nu weer terecht? Wat komt er van mij terecht?
En de borden voor de nieuwe route zijn ook niet altijd duidelijk.
Maar als je de weg eens helemaal kwijt bent en totaal niet meer weet wat je moet doen of waar je naar toe moet, neem dan contact op met Degene die de weg voor je heeft uitgestippeld. Van de wieg tot het graf. Die tegen je gezegd heeft: 'Volg Mij maar, ik weet de weg, ga maar achter mij aan. Ik beloof je geen kalme reis, maar wel een behouden Thuiskomst.'
*Lees hierover meer op http://rhapsody-design.blogspot.com/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten