Dwaas

Onze dominee heeft deze week, na zes jaar, afscheid genomen van onze gemeente om in Drachten zijn werkzaamheden voort te zetten.
Nu vind ik dat mensen zich in zo'n week altijd wat dwaas gedragen. Meestal worden dan diverse veren in niet nader te noemen plaats gestoken. Daar heb ik altijd een beetje moeite mee. Maar staat u me toe dat ik een keer meedoe met deze dwaasheid. Eén veertje maar.
Onze dominee heeft namelijk de gave dat hij verschrikkelijk boeiend kan preken. Ik was het niet altijd met hem eens en soms zat ik met kromgetrokken oren in de kerk, maar boeiend was het altijd wel.
Laatst vond ik een preekverslag uit 2008, verweven met wat eigen gedachten, terug op mijn computer. Die wil ik vandaag graag met jullie delen:

29-06-08 De Barmhartige Samaritaan.

Een man ging op weg van Jeruzalem naar Jericho. Stom natuurlijk dat hij alleen ging! De dwaas! Iedereen wist dat deze weg levensgevaarlijk was. Je zou kunnen zeggen dat er een negatief reisadvies voor was afgegeven. Niet echt slim dus om deze weg te nemen. Wat je kon verwachten, gebeurde dan ook: Hij werd overvallen door rovers en bleef halfdood liggen.
Een priester en een leviet die er langs kwamen, gingen aan de andere kant voorbij. Ze kenden namelijk de wet en die verbood hun iemand die dood was aan te raken en het zag er naar uit dat deze man al dood was.
Een Samaritaan die langs kwam stopte: Hij had een andere wet, die van de Liefde! Hij verzorgde de man, leverde hem af bij een herberg en vroeg de herbergier de verzorging over te nemen en was bereid te betalen, wat het ook kostte of nog ging kosten.

De grote vraag is: Wie ben jij in dit verhaal?

Jaren heb ik in preken gehoord dat we vooral niet de priester of de leviet moesten zijn, met hun eigen beeld van God en hun eigenwillige godsdienst. Mensen die denken dat, als ze zich maar aan de wet houden, ze dan hun eigen zaligheid wel kunnen verdienen.
En natuurlijk al helemaal niet de rovers! Nee, wij moesten er naar streven dat we barmhartige Samaritanen worden.

Vandaag hoorde ik dat ik 'de man op de grond' ben. Door eigen dwaasheid daar terecht gekomen! En dat Jezus de 'barmhartige Samaritaan' is. Hij is afgedaald om mij te redden, liet me niet liggen omdat het mijn eigen schuld was, maar heeft de schuld, en ook alle schuld die nog komt, voor mij betaald!

Wat Jezus nu graag wil is, dat ik word zoals Hij! Dat zegt Hij nadat Hij dit verhaal vertelt heeft (Lucas 10:25-37): Doet u dan voortaan net zo!
Niet om zodoende 'deel te krijgen aan het eeuwige leven,' want dat kan niemand verdienen. Dat hoeft ook niet want daarvoor kwam onze 'Barmhartige Samaritaan'. Nee, we moeten worden zoals Hij uit dankbaarheid! Als we zelf 'opgeraapt' zijn en ervaren hoe fijn dat is, dan kunnen we nooit meer de andere kant opkijken. Dan gaan we blij aan het werk in een wereld vol nood!

Ik wens de gemeente in Drachten veel luisterplezier. En maakt u zich geen zorgen om uw oren. Die trekken vanzelf wel weer recht!