Voorwaarden

Trouwen in gemeenschap van goederen is uit de tijd. Trouwen is helemaal uit de tijd maar als er dan toch getrouwd wordt, gebeurt dat onder huwelijkse voorwaarden. Als dan de roze wolk een donderbui wordt, kan het mijn en dijn simpel opgepakt worden en dat scheelt een hoop gedoe.

Mijn kleinzoon Ruben stelt zijn eigen voorwaarden. Niet dat hij al gaat trouwen hoor! Hij is nog niet eens twee. Maar de eerste stappen op het pad der liefde zijn gezet. Veel liefde komt er echter nog niet aan te pas:

Ik ben aan het oppassen bij mijn dochter. 's Middags komt er iemand op bezoek. Een man met een computerprobleem, die mijn dochter om raad komt vragen. Voor de gezelligheid heeft hij zijn dochtertje Sofie meegenomen. Sofie en Ruben zijn ongeveer even oud en het is de bedoeling dat ze samen gaan spelen. Ruben heeft net een nieuw woord geleerd: 'MIJ.' En ja, alles is ook van hem, maar Sofie mag er vanmiddag ook mee spelen. Dat blijft moeilijk. Wat Sofie ook maar pakt, hij pakt het af.

Mijn dochter en de papa van Sofie zijn ondertussen overeengekomen dat Ruben en Sofie later maar met elkaar moeten trouwen. Er wordt zelfs al over de voorwaarden nagedacht. Ik stel voor om maar twee kamelen te geven. Mijn dochter herinnert me eraan dat ik dat al eens eerder voorgesteld heb.

Dat klopt. Voor mijn nog thuiswonende dochter heb ik ook twee kamelen gevraagd en nu ben ik bang dat ik ze ooit echt zal krijgen. Mijn aanstaande schoonzoon is er namelijk toe in staat. Het is nog niet zover, maar als de huwelijksdag aanbreekt, trek ik in eerste instantie maar oude kleren aan.

De voorwaarden voor Ruben en Sofie worden nog even op de lange baan geschoven, eerst moest het computerprobleem opgelost. Ruben blijft ondertussen bij zijn eigen voorwaarden. Alles is van mij en jij moet er afblijven. Ik probeer een lesje te geven in 'samen spelen, samen delen,' maar het helpt niet veel.

Even later staan ze samen bij de deur een koekje te eten. Dan ziet Sofie buiten Sheila, de poes lopen. Ze begint helemaal enthousiast 'JA,JA,' te roepen. Mijn dochter en de papa van Sofie denken dat het aanzoek een feit is. Als Ruben dan ook nog 'JA,' begint mee te roepen, zijn ze er helemaal van overtuigd.

Ruben heeft intussen zijn koekje op en bedenkt dat 'gemeenschap van goederen' toch nog zo gek niet is. Hij probeert het koekje van Sofie af te pakken. Ik steek daar natuurlijk een stokje voor. Maar Ruben geeft het zomaar niet op. Sofie heeft in de ene hand haar koekje en in de andere hand een blokje. Ruben bedenkt zich niet, pakt een ander blokje en geeft dat aan Sofie (het is voor het eerst dat hij vrijwillig zijn speelgoed afstaat.) Sofie legt haar koekje op de tafel en pakt het blokje aan. Ruben pakt vervolgens haar koekje van de tafel. Het is slim bedacht, maar gelukkig voor Sofie hebben we het allemaal gezien. Dus het feest gaat niet door.

Gelukkig voor Ruben kan hij nog een heleboel leren voor hij eraan toe is om te trouwen.

Ooit las ik het volgende gezegde: 'Als je gelukkig wilt worden, moet je niet trouwen. Pas als je iemand gelukkig wilt maken, dan moet je trouwen.'

Onder welke voorwaarden je ook wilt trouwen, het lijkt me goed om dáár eerst over na te denken.