Uk en Puk

De kuikens, inmiddels Uk en Puk genaamd, zijn de kraamkamer al haast ontgroeid. Ze maken het goed en groeien hard. Er zijn alleen twee problemen. De ene, een hen, is gehandicapt, de andere heeft de handicap dat hij een haan is. Maar ze krijgen allebei een kans bij ons. Als de ene zich kan redden met haar manke pootje, blijft ze leven. Als de andere zich gedraagt en niet de hele buurt bij elkaar kraait, blijft hij ook in leven. Voor nu zijn het nog steeds onze huisdieren en ze beginnen zich ook al zo te gedragen.

Omdat ik het zielig vind om ze de hele dag op te sluiten in een relatief klein onderkomen, laat ik ze af en toe vrij in de nieuwe aanbouw. Daar hipten ze in het begin vrolijk rond. Toen we erachter kwamen dat het Groninger meeuwen zijn, had mijn schoonzoon me al gewaarschuwd: 'Dat zijn vliegers!' Het duurde dan ook niet lang of ze begonnen hun vleugels uit te proberen.

Puk, haantje de voorste, begint en Uk vindt het ook al gauw een betere manier van voortbewegen. Eerst begint het nog onschuldig. Even de pootjes van de vloer. Een dag later springt Puk op de pan met aardappelen en maakt meteen van de gelegenheid gebruik om een paar slokjes te drinken. Uk doet ook een dappere poging maar kan nog niet zo hoog. Puk wil nog hoger.

Elmo, de hond, is niet zo gecharmeerd van dat gefladder om haar hoofd. Ze ziet het allemaal met lede ogen aan. Als de kuikens 'vrij' zijn, kruipt ze het liefst bij iemand op schoot. Zo ook zondagavond. Ik heb net de kuikens bevrijd, nestel me lekker in een tuinstoel, met mijn voeten op een andere stoel, of daar heb ik ook al een hond op schoot. Maar daar blijft het die avond niet bij...

Als we zo een tijdje gezeten hebben, komt Puk bij mijn stoel staan. Borst vooruit, kopje scheef en met een paar vragende oogjes kijkt hij me aan. Net Elmo als ze op schoot wil. 'Wil je ook op schoot?' vraag ik. Puk doet als antwoord zijn kopje nog schever. 'Nou, kom dan maar,' nodig ik uit. Dat hoef ik niet twee keer te zeggen! Hup, daar vlieg hij op de stoel waar ik mijn benen op heb. Over mijn benen loopt hij parmantig naar mijn schoot en daar staat meneer dan! Ik schiet in de lach, maar Elmo vindt het niet zo grappig. Toch blijft ze zitten, die schoot staat ze niet zomaar helemaal af aan een haan.

De haan is nog niet tevreden. Hij doet zijn borst nog eens naar voren. 'Of moet ik je ook nog aaien?' vraag ik. Ja hoor, meneer wil echt wel gekriebelt worden op zijn borstje. 'Nu heb ik niet alleen een schoothond, maar ook nog een schoothaan,' denk ik bij mezelf. Kan het nog gekker? Vast wel, maar zolang ik dat niet op mijn blog vermeld, zal er geen haan naar kraaien.