Trauma

Op bovenstaande foto ziet u de outfit die ik op mijn verjaardag kreeg van mijn zus en zusje, met de bedoeling om een dag samen te gaan wandelen. Wie er toen op het idee kwam weet ik niet meer, maar iemand stelde toen voor om dan ook maar gelijk ons 'jeugdtrauma' te verwerken.
We hebben namelijk al eens eerder samen gewandeld. En die wandeling was niet geheel vrijwillig....

Vroeger gingen we elke zondag naar opa en oma, die een dorp verderop woonden. Sinds mijn vader in het bezit was van een rijbewijs gingen we ook regelmatig met de auto. En als we dan met z'n drieën op de achterbank zaten, kon het wel eens voorkomen dat we ruzie maakten wie bij het raam mocht zitten.
Een klein vergrijp zou je zo denken, maar mijn vader nam geen halve maatregelen. Toen het weer eens zover was, zette hij de auto aan de kant, draaide zich om en bulderde: 'Eruit! Jullie lopen de rest maar.' Voor we het wisten stonden we beteuterd buiten een wegrijdende auto na te kijken. En 'de rest' was toch bijna vijf kilometer. Bij elke bocht of kruising dachten we dat onze vader ons wel op stond te wachten, toch spijt gekregen van zijn hardvochtig optreden. Maar het gebeurde niet. Samen sjokten we verder tot we thuis waren. De ruzie was over.
Als we daarna weer eens in de auto ruzie maakten, hoefde mijn vader alleen maar te dreigen met uitzetting en het was over. Het is dus een aanrader voor alle ouders met ruziënde kinderen op de achterbank, maar wij moesten het nog steeds een keer 'verwerken'.

Afgelopen woensdag, ik denk ongeveer veertig jaar na dato, hebben we de stoute wandelschoenen aangetrokken. Van de nieuwe outfit hoefde ik gelukkig alleen het hesje maar aan. We parkeerden de auto bij het Kadoelermeer en liepen langs het water richting Vollenhove. Daar aangekomen zochten en vonden mijn zussen een tafel om die te dekken met kerstkleed en servetten. Thermoskannen met warm water kwamen te voorschijn om soep en thee te maken. Samen met lekkere bolletjes, fruit en toetje werd het een heerlijke picknick. Koud geworden van het zitten doken we het eerste café in om op te warmen en koffie te drinken. Toen ons lichaam de ontdooistand weer had bereikt, gingen we verder richting St. Jansklooster.
Bij een theeschenkerij hebben we koffie met appeltaart genuttigd. Toen de eigenaar hoorde dat we nog weer terug moesten naar Kadoelen keek hij bedenkelijk. 'Dat is nog zeker acht kilometer,' zei hij. En het was al vier uur geweest. Ik haalde het hesje, dat ik na de picknick stiekem in de rugzak had gemoffeld, maar weer voor de dag. Toen het steeds schemeriger en daarna donker werd, waren we toch goed zichtbaar. Uiteindelijk hadden we bijna zeventien kilometer op de teller. Als afsluiting zijn we naar de Chinees gegaan om alle verloren gegane calorieën weer aan te vullen.

Mijn vader, die het verhaal hoorde, vond dat we het niet goed gedaan hadden en is bereid om mee te werken aan een volgende sessie. Hij wil ons ergens boven in Groningen droppen en daarna moeten we maar weer zien dat we thuiskomen. En geen gezellige picknicken of Chinese maaltijden, alleen een korstje droog brood.

Ik denk dat we dan weer opnieuw een trauma oplopen. Bovendien kunnen we het samen eten niet schrappen omdat ik vroeger een stuntel was met eten. Dat heeft ook nog een paar traumaatjes opgeleverd die ik tussen neus en lippen door probeer te verwerken.
Zo zat ik ooit met de mond vol met tanden met een lepel er vast tussen, waardoor de hele familie bijna stikte van het lachen.
En verder eet ik ook nooit meer satéstokjes in een restaurant. Omdat ik de saté van het stokje af probeerde te halen met een vork. Dat lukte uiteindelijk, maar toen lag het vlees bij de buren onder de tafel.

Dus ik ben voor een nieuwe sessie, veel nieuwe sessies zelfs, maar dan wel van het gezellige soort. Met picknicken en lekkere maaltijden, veel lachen en plezier.
Ceasar Milaan, de hondenfluisteraar, zei eens dat je bij een hond een slechte ervaring kon uitwissen door een goede. Als dat voor mensen ook geldt dan ben ik er zeker van dat het wel goed zal komen met onze 'trauma's'.