Geweld(ig)

Afgelopen zondag kwam Adrian Verbree, mijn favoriete columnist, die in zijn vrije tijd ook nog bijklust als dominee, in onze gemeente preken. Hij is mijn favoriet omdat hij al jaren schrijft wat ik denk. Hij kon mijn tweelingbroer wel zijn, ware het niet dat we verschillende ouders hebben en niet op dezelfde dag geboren zijn. Verder zou het best kunnen.
Neem nou zijn uitspraak 'vakantie is een cursus heimwee naar huis'. Eindelijk eens iemand die het begrijpt. Vakantie is best mooi hoor, maar de laatste dag blijft gewoon het mooist.
Ook zijn column over oudejaarsavond is me op het lijf geschreven en hangt nog steeds, inmiddels totaal vergeeld, op mijn prikbord. Al dat gezoen en geknal is gewoon niet aan mij besteed! Het liefst ging ik om tien uur naar bed, maar ja, dat is geen 'gewenst gedrag'. Adrian schrijft: 'Gewenst gedrag is een plantje dat ik de laatste jaren aardig heb weten weg te schoffelen uit mijn akkertje.' Ik ben een laatbloeier en dus nog steeds aan het schoffelen.
En dan de columns over 'de ware kerk' waarin we beiden gedoopt, opgegroeid en toch gebleven zijn. Prachtige woorden met een kritische ondertoon, liefdevol verpakt in een pakketje humor.
Even kwam er beweging in de overigens rimpelloze vijver van herkenning toen Adrian met stenen zat te gooien naar het mooie opwekkingslied 'Heer, U bent altijd bij mij', maar dat heeft hij vast niet zo bedoeld!

En deze man kwam dus in onze gemeente preken. Ik ben er absoluut op tegen om dominees op een voetstuk te zetten. Er zijn er al genoeg bij wie hun gaven gelijke tred houden met hun ego. Ik vind de columns van Adrian geweldig, maar ik ga er niet vanuit dat iemand die goed kan schrijven ook goed kan preken. Maar had ik stiekem, zonder het zelf te willen, deze man toch niet op een voetstuk gezet? En kon hij nu alleen nog maar vallen? Tegenvallen?

Het ging gelijk al mis. Nee, niet met Adrian! Met mij. Ik zat met een totaal verkeerde houding in de kerk. En nu heb ik het niet over mijn rug, maar over mijn luisterhouding. Gelukkig had Adrian het ook door en corrigeerde hij mij. Vanaf toen ging de aandacht naar het Woord van God, niet naar de woorden van Adrian.
Adrian kwam met een onderwerp dat me totaal niet interesseert. Over al het geweld in de Bijbel en hoe dat uit te leggen, hoef ik eigenlijk niets te weten.
In zijn inleiding noemde hij vier en vijf mei en Osama bin Laden. Vier mei heb ik altijd al een vreselijke dag gevonden. De verplichte twee minuten ben ik stil, maar ik denk dan meestal niet aan de doden uit de oorlog. En vijf mei is dit jaar helemaal aan mijn aandacht ontsnapt. Ook Osama is alleen maar nieuws dat ik voor kennisgeving heb aangenomen.
Maar of ik het nou wel of niet wil weten, het wordt me wel verteld. Als iemand mij nu zou vragen waarom het is dat de Israëlieten alle inwoners van Kanaän moesten uitroeien, toen ze het land introkken, dan hoef ik het antwoord niet langer schuldig te blijven. Het was een eenmalig oordeel van God voor de inwoners van Kanaän, vierhonderd jaar daarvoor al voorzegd aan Abraham. God had dus nog vier eeuwen geduld gehad, met als gevolg dat Zijn volk al die tijd onderdrukt werd. En het was ook ter bescherming van het volk Israël. Want de Kanaänieten hadden hun eigen goden en God wist hoe zwak Zijn volk was op dat gebied. De geschiedenis leert ons dat het volk inderdaad de mist in ging. God verbood het volk Israël een oorlog beginnen tegen de buurlanden om zodoende meer land te bemachtigen.
Dus ondanks mijn desinteresse had ik opgelet.

Ondertussen was ik wel benieuwd geworden naar wat deze boodschap mij nu te zeggen heeft. Ik werd op mijn wenken bediend. Er kwam een kaartje van Nederland in beeld op de beamer. En daarin schoot Adrian, die zelf de afstandbediening beheerde, plaatjes van dingen die op zichzelf niet slecht zijn maar wel verkeerd kunnen worden. De Kanaänieten van Nederland. Wat een verademing dat er nu eens niet als eerste voorbeeld 'seksualiteit' genoemd wordt. Helemaal niet zelfs. Blijkbaar hebben ze in Hardenberg andere zonden dan bij ons.
'Drank' is het eerste voorbeeld! Oei! Had ik niet net gisteravond op een feestje uit ballorigheid een vierde glas wijn genomen? Foute boel!
Gelukkig kwam hij daarna met plaatjes van de beurs, de loterij en het recht om drie keer per jaar op vakantie te gaan. Allemaal zonden van een ander.
Adrian blijft plaatjes op de beamer flitsen. De auto en de televisie vormen ook geen gevarenzone. Maar met het plaatje van de mode is het weer mis. Juist vorige week nieuwe kleren gekocht omdat ik met een kast vol 'niks had om aan te trekken'. En dan komt internet. Tja, dat verandert soms ook zomaar in een afgodje.
Adrian besluit zijn preek met de opmerking dat in elke Israëliet een Kanaäniet huist. En met dat abrupte einde stuurt hij ons naar huis.

Op weg naar huis komt een zin uit het avondmaalsformulier naar boven drijven: 'Maar geliefden, dit alles wordt ons, verslagen van hart als we zijn, niet voorgehouden om ons alle moed te ontnemen.'
Gelukkig ken ik mijn Bijbel. Gelukkig was het kortgeleden Goede Vrijdag. Als de zonde mij benauwt, ken ik de Vaste Rots van mijn behoud. Ik, ellendig mens, weet Wie mij zal verlossen.

Adrian moet nog maar eens komen preken. Er is vast nog veel meer over te vertellen. Maar hij moet vooral blijven doen waar hij goed in is. Geweldig goeie columns schrijven.