Op de achtergrond van de stilte is het suizen in mij hoofd,
dat me ongemerkt van mijn rust beroofd.
Golvend geluid dat maar door en door blijft gaan,
was zomaar opeens onderdeel van mijn bestaan.
Er zit niets anders op dan er mee te leren leven
en het vooral niet teveel aandacht te geven.
En wordt het te erg en beheerst het mij,
dan denk ik aan wat mijn moeder altijd zei:
'Het is wel weer over voordat je een jongetje bent.' :)
Nu lijkt me daarop wachten niet heel erg efficiënt,
want het gaat niet weer over, het zal er altijd zijn.
Maar humor is vaak wel het beste medicijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten