Er is een tijd om te
verwelkomen en een tijd om afscheid te nemen. Vorig jaar mochten we
een nieuwe schoonzoon verwelkomen. In januari vertrok hij naar
Nigeria om daar minstens twee jaar te werken en hij nam mijn dochter
mee. Maar wat is nou afscheid nemen in deze tijd van internet,
Facebook en Skype. Vooral bij dat laatste zit je, als het ware, bij
elkaar in de huiskamer. Ik laat haar zien hoeveel sneeuw er buiten
ligt. Zij laat mij het zwembad zien waar ze een frisse duik kan nemen
als 33 graden haar toch te warm wordt. Verschil moet er zijn en een
beetje jaloers ben ik wel. Maar dan alleen op de temperatuur. Voor de
rest lijkt het me niets om huis en haard te verlaten en zo'n avontuur
aan te gaan.
Er is een tijd voor
opvang en een tijd voor afgang. De kuikens, die ik vorig jaar
liefdevol heb opgevangen, hebben het niet gered. Na het gehandicapte
kuiken is nu ook de haan aan de beurt om af te gaan. Hij maakte meer
lawaai dan de buurt aankan. Dus werd hij verbannen naar een schuurtje
op het erf van mijn schoonzoon. Daar zat hij heel alleen in het
donker zonder kans op vrije uitloop.
'Maak hem dan maar af,'
zei ik, 'dit is ook geen leven.' Bovendien was ik bang dat mijn
schoonzoon nu op zijn beurt problemen zou krijgen met de buurt. Mijn
schoonzoon is niet van opgeven voordat hij alles heeft geprobeerd. De
haan werd bij de Vlaamse reus in het hok gestopt. Vond de Vlaamse
reus niet goed en de haan liep de eerste verwonding op. Toen
geprobeerd om hem bij het kippenhok in te doen. Vond de andere haan
geen succes en die deed er nog een schepje verwonding bovenop. Daarna
in het hok dat grenst aan het kippenhok. Maar de haan wilde te graag
naar zijn soortgenoten en stak elke keer zijn kop door het gaas. Ook
dat bekwam hem niet goed.
Aldus verwond en
nergens gewenst werd hij weer opgesloten in het schuurtje. Daar ging
hij met zijn achterste in een bak water zitten. De volgende dag trof
mijn dochter hem halfbevroren aan. Ze heeft nog geprobeerd om hem
weer te reanimeren maar het mocht niet meer baten. Een droevig einde
van een prachtige haan.
Er is een tijd om
kinderen op te voeden en een tijd om de opvoeding over te laten aan
een jongere generatie. Afgelopen maand heb ik mijn kleinzoon een paar
dagen te logeren gehad. Dat is naast genieten ook erg vermoeiend. Hij
heeft namelijk maar twee standen: snel en heel snel. De enige keren
dat hij stilstaat, is als hij een luier vol staat te maken. De enige
keren dat hij stilligt, is als hij slaapt. Als je dan bedenkt dat hij
de nacht gebruikt om nieuwe kiezen te krijgen, kun je begrijpen dat
de vermoeidheid toesloeg.
'Hoe heb ik dat toch
vroeger gedaan met vier kinderen,' dacht ik. Waarschijnlijk zit het
antwoord in de leeftijd. Ik neem mijn petje af voor alle jonge
moeders, die vaak ook nog een baan hebben. Wat ben ik blij dat ik
niet meer hoef. Dat ik gewoon mag genieten van een heerlijk ventje
die, als ik wegga, lieve kabouterkusjes geeft en zo leuk voor het
raam staat te zwaaien. Genieten van je kleinzoon en daarna genieten
van de rust. Dubbelop genieten dus.
Er is een tijd voor het
verleden en een tijd voor het heden. Mijn ouders vierden op 30
januari hun 55-jarig huwelijksfeest. Mijn zussen en ik hebben menig
kostelijk uurtje besteed aan het uitzoeken van dia's en foto's uit
verleden en heden. Een prachtig fotoboek was het resultaat. Daarmee
is alles nog lang niet gezegd want we hebben heel wat beleefd. Wordt
vervolgt dus.
Dit gebeurde allemaal
in januari. Maar op de één of andere manier vond ik geen tijd om
erover te schrijven. Alles heeft zijn tijd. Hoe waar is deze zin* uit
de bijbel! En ik kan me helemaal vinden in de conclusie van het gedeelte:
Vrolijk zijn en genieten van alles wat God je geeft.
Er is een tijd voor de
winter en een tijd voor het voorjaar. De sneeuw was prachtig. Het ijs
een geschenk voor menig schaatsliefhebber. Maar die kou, daar heb ik
een hekel aan. Ik hoop dat het gauw weer tijd wordt voor de lente.
Wat zal ik daarvan gaan genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten