Amai

Foj toch! Mijn dochter kwam dit weekend haar nieuwe vriend voorstellen. Een Belg die er de voorkeur aan geeft Vlaming genoemd te worden. Amai!

'Ben je al zenuwachtig?' vroeg mijn dochter vorige week. Ik niet! Dit heb ik al te vaak meegemaakt om me daar nog druk om te maken. Mijn dochters hebben namelijk mijn voorbeeld, om 'de eerste, de beste' te nemen, niet nagevolgd. Waarschijnlijk omdat ze de eerste keer niet de beste hadden. Het gevolg is wel dat we al heel wat jongemannen over de vloer gehad hebben. Voor kennismaken draai ik mijn hand niet meer om. De mooiste kennismaking tot nu toe vond ik met een knul die op mijn verjaardag plotseling kwam binnenvallen. Daar stond hij midden in een kamer vol mensen, petje op, stoere blik in z'n ogen. Hij gaf mij een hand en zei: 'Bent u de moeder van Marijke?' Nu hebben we geen van onze dochters Marijke genoemd dus ik vertelde hem hoe ze wel heette. Hij kleurde rood tot onder zijn pet en ik was blauw van het lachen. Mijn zwager zei: 'Die knul z'n pet zit te strak, daarom weet hij de naam niet meer.' De verkering heeft niet lang geduurd. Amai!

Kennismaken valt me dus niet zwaar. Een heel ander verhaal wordt het als ze weer weggaan. 'Partir, c’est mourir un peu,' zeggen de Fransen. 'Afscheid is een beetje sterven!' Elke keer als er weer een verkering uitraakte, was ik er een poos rouwig om. Mijn man had er minder last van. Toen op zaterdagmiddag één van de jongemannen afscheid kwam nemen, net toen hij het vlees voor zondag stond te braden, zei hij: 'Dus als ik het goed begrijp hebben we morgen een stuk vlees over?' Amai!

En nu kwam er dus weer één zijn opwachting maken. Geheel in de stijl die bij mijn dochter past. Ze houdt namelijk van sprookjes en droomt héél haar leven al van de prins op het witte paard. Dus het leek niet meer dan toepasselijk dat ze samen in een witte sportwagen aankwamen. Moderne paardenkrachten. Het moment van aankomst heb ik helemaal gemist. Ik had ze nog lang niet verwacht, dus stond ik, met een gebloemde schort voor geknoopt, een maggiplant te kortwieken. Ik wilde het struikgewas net op de composthoop gooien, toen ik ze tegenkwam bij de achterdeur. De eerste indruk is toch maar de beste! Amai!

Maar ik kon al een potje bij hem breken. De avond ervoor zagen mijn man en ik op televisie dat een groep Belgische touwtjesspringers 'Holland's got talent' wonnen. Dit wilde ik even delen met mijn dochter, dus sms'te ik haar. Zij voerde net een verhitte discussie met haar vriend over Nederlanders en Belgen en was teruggegaan tot het jaar 1830, toen de Belgen onafhankelijk werden. Mijn sms'je bracht haar weer terug naar 2012: Belgen winnen het van de Nederlanders. Haar vriend heeft haar de rest van de avond uitgelachen en ik werd vriendelijk bedankt voor de inbreng in de discussie. Amai!

Het werd een gezellig weekend. Met zijn rustige manier van doen en zijn gezellige taaltje is de Vlaming vlot door de keuring gekomen. Hij is lief voor mijn dochter en dat is ook niet geheel onbelangrijk! Toen mijn dochter koude handen had, nam hij haar 'pollekes' in zijn handen om ze te warmen. Kijk, behalve dan dat ik moest lachen om 'de pollekes' zag ik ook het lieve gebaar. En 'amai' is gewoon mijn stopwoord 'foj toch,' maar dan in het Vlaams. Dus het gaat wel goed komen met den Vlaming. Als hij nu maar blijft...