Oplader

De zomer is weer begonnen. In mijn postwijk zie ik diverse mensen hun heggen snoeien. Ik grinnik zachtjes in mezelf als ik me een voorval van vorig jaar herinner:

Mijn man is van plan om de buxus te snoeien en zoekt de oplader van de heggenschaar. 'Ik weet zeker dat ik hem het laatst in de slaapkamer heb gezien,' zegt hij. 'In de slaapkamer?' vraag ik verwonderd. Een van de weinige nadelen van de zomer vind ik dat je je benen weer moet scheren. Maar hoewel er een behoorlijke wintervacht op mijn benen zit, heb ik nog geen heggenschaar nodig.

Ik begin toch te zoeken. Bovenop de kast staat een doos, die bruin was, maar nu grijs van het stof. De dikke laag stof doet me besluiten om hier binnenkort een schoonmaakprojectje te starten. De oplader vind ik niet.

's Avonds doen we boodschappen bij een goedkope supermarkt en laat ze daar nou een heggenschaar te koop hebben voor maar 40 euro! Mijn man twijfelt nog, want zo goedkoop, dat kan nooit wat zijn. Ik hak de knoop door en zeg: 'Doe nou maar, dan vind je eerdaags die andere wel weer, da's altijd zo als je een nieuwe hebt gekocht.' Zo gezegd, zo gedaan.

De week erop begin ik aan de schoonmaak in de slaapkamer. Wat grijs was, krijgt weer kleur en kapotte dingen worden nu definitief weggedaan. Als ik een kapotte ladyshave met oplader terug wil doen in het bijbehorende tasje blijkt dat er al iets in zit. Precies! De oplader voor de heggenschaar. 

De ene oplader is de andere niet. Mijn man had gelijk dat hij de oplader het laatst in de slaapkamer had gezien. Als je van buiten komt, zit daar het dichtstbijzijnde stopcontact. Dus gemakshalve werd daar even de heggenschaar opgeladen. Maar toen hij vervolgens de oplader niet opruimde, heb ik dat gedaan. Alleen in het verkeerde tasje...

Nu zijn we dus in het bezit van twee scharen met twee opladers. Maar mijn man heeft voorlopig geen tijd om de heggen te knippen. Hij is te druk met het schilderen van de nieuwe aanbouw. Zal ik het zelf eens proberen...

Zaterdag laad ik mezelf en twee scharen op voor het karwei. Ik begin maar met de heg achter het huis. Als het dan mis gaat, kijken wij er alleen zelf tegenaan. Ik neem de dure schaar en begin te snoeien. Eigenlijk valt het best wel mee. Ik doe alles 'schaal één op het oog' maar het is echt niet gek voor een eerste heg.

Na een kwartier zijn de batterijen van de heggenschaar leeg. Als ik de scharen verwissel blijkt dat het gezegde 'goedkoop is duurkoop' in dit geval niet opgaat. Deze houdt het veel langer vol en is veel makkelijker in gebruik.

Overmoedig geworden besluit ik de heg aan de voorkant er achteraan te doen. De buurman is ook bezig, maar dan met een schaar met snoer. Ik vertel hem direct maar dat het de tweede heg is die ik knip in mijn leven en dat vindt hij geloof ik wel vermakelijk. 'Het kan toch niet veel moeilijker zijn dan je man scheren,' was zijn commentaar. Dat dacht ik ook, zeker na het succes van de eerste heg.

Maar de structuur van deze heg is veel losser dan die achter het huis. De weerbarstige takken zwiepen heen en weer. Al gauw ben ik het spoor volledig bijster. Eigenlijk zijn het drie heggen maar ze groeien mooi naar elkaar toe, dus ik besluit dat het één heg gaat worden. Als ik dat later aan mijn man vertel, zegt hij: 'Er zat toch aardig wat hoogteverschil in?' Nu dus niet meer!

Op een gegeven moment is de batterij van deze schaar ook leeg. De buurman grijnst en zegt: 'Batterij leeg!' Ik grijns terug en zeg: 'Ik heb nog een schaar.' 'Dan heb je geen excuus om te stoppen,' was zijn antwoord. Maar ik wil ook niet stoppen. Ik wil hoe dan ook van dit heuvellandschap weer een vlak geheel maken. Ook dit keer begint de schaar al gauw tegen te sputteren. Ik heb hem haast gesmeekt het nog even vol te houden, in ieder geval tot de bovenkant klaar is. Ik wil niet helemaal afgaan in de buurt. Gelukkig begrijpt de schaar me, maar als de bovenkant geknipt is, is de batterij leeg.

Inmiddels staat de buurvrouw naast de buurman te grijnzen. Ik haast me om ook tegen haar te zeggen dat het mijn eerste keer is en besluit mijn betoog met: 'Je bent nooit te oud om een heg te verprutsen.'

Na een lange pauze zijn we allemaal weer opgeladen en beginnen we weer vol goede moed. Als het karwei af is, komt mijn man kijken. Zijn commentaar: 'Dat heb je zeker niet slechter gedaan dan ik.' Kijk, dat is nou nog eens een oplader!