Ik stond erbij en ik keek er naar

'Laat oma maar eens horen wat je kunt,' zei mijn dochter tegen haar zoontje. We zijn in Leuven, in België. Het is donderdag, een dag voor de operatie van mijn dochter. We zijn in het ziekenhuis en mijn kleinzoon moet zijn kunsten vertonen. Mijn dochter begint te zingen: 'Ik zag twee beren broodje smeren.' Als ze bij 'hihihi, hahaha, ik stond erbij en ik keek er naar' is, begint mijn kleinzoon mee te doen: 'hihihi, hahaha, hihhihi, hahaha.' Het is heel vermakelijk en ik vind het knap voor een kind van 10 maanden. Nu heb ik natuurlijk wel de knapste kleinzoon van de hele wereld.

Ik stond erbij en ik keek er naar! We wisten al vanaf de geboorte van mijn kleinzoon, dat er een operatie aan zat te komen en nu is het zover. Er zal een stent worden geplaatst om zo de vernauwing in de aorta te verhelpen. Als je kind geopereerd moet worden, sta je er als moeder machteloos bij. Het is een goede oefening om te leren om je leven en dat van je kinderen uit handen te geven. Om je te realiseren dat achter alles wat je gepland hebt een groter Plan zit. Maar dat valt niet mee! Ook al is je kind al 27 jaar, je moederinstinct werkt opeens weer volop. Je wilt het niet overgeven, je wilt er zelf voor zorgen dat alles weer goed komt. Het liefst zou je zelf in dat bed liggen en de operatie van je dochter overnemen. Maar dat kun je niet en dus sta je erbij en kijk je vanaf de zijlijn mee of alles goed gaat.

De dag van de operatie is aangebroken. Mijn kleinzoon heeft, in de hotelkamer, een spiegel ontdekt. Dat is leuk! Iemand die precies doet wat hij ook doet. Hij is er even heel zoet mee en de schoonmaakster zal er daarna ook even zoet mee zijn.

Als ik in de spiegel kijk, zie ik een bange vrouw. Ze probeert rust te vinden, maar het lukt niet. De weegschaal slaat door naar angst. Ze probeert te zeggen: 'Laat het maar gebeuren zoals het in uw Plan bedacht is,' maar eigenlijk wil ze veel liever dat haar plannen doorgaan. In haar hoofd spookt een Bijbeltekst rond: 'Mijn plannen zijn niet jouw plannen.'* Ze weet het wel en ze weet ook wel dat het grote Plan altijd beter is, maar toch....

Mijn kleinzoon vermaakt zich nog steeds voor de spiegel en zingt alweer 'hihihi, hahaha,' en ik vul in gedachten aan: 'ik stond erbij en ik keek er naar.'

Ook de arts stond erbij, keek er naar en besloot dat een stent plaatsen te gevaarlijk was. Er was niet alleen een vernauwing, er miste ook een stukje aorta.

Een grote teleurstelling! Nu moet overgegaan worden op plan B: een omleiding maken. Weer opnieuw de ziekenhuismolen in en afwachten wat er allemaal gebeuren gaat.

Ik stond erbij en ik keek er naar. En een heel scala aan emoties trok en trekt nog steeds aan mij voorbij. Verdriet, omdat het niet gelukt is. Opluchting, toen mijn dochter weer terug was op zaal. Trots, als ik zie hoe dapper zij en mijn schoonzoon zijn. Angst, als ik denk aan plan B. Teleurstelling, omdat mijn plannen niet zijn plannen zijn. Maar Hij staat erbij, kijkt er naar en werkt zijn Plan uit. En zijn Plan zal goed zijn. Ik hoop dat ik dat vertrouwen zal kunnen vasthouden de komende tijd.

*Jes. 55:8