Nest

Afgelopen najaar, op een avond, vloog het me opeens aan: Het lege-nest-syndroom! Niet dat ons nest al leeg is, er woont nog één dochter thuis. Maar ik zat die bewuste avond helemaal alleen thuis. Een beetje paniekerig bedacht ik dat dit op den duur wel eens veel vaker voor zou komen. En ja, wat doe je dan, zo'n hele avond?

De televisie kan me niet bekoren. Er zijn maar een paar programma's waar ik naar kijk. De meeste avonden vind ik niks het bekijken waard. Een boek lezen vind ik leuk, maar na 10 pagina's beginnen mijn ogen te steken. Dan kan ik nog een sudoku gaan doen, maar na een half uur dansen de cijfers door het puzzelboekje. Om het toekomstige syndroom te bestrijden moet ik nog wel iets meer bedenken om mezelf bezig te houden. Maar wat?

Opeens wist ik het: Ik ga haken. Er zijn zoveel mooie patronen, zoveel mooie steken die ik nog eens uit wil proberen, daar kan ik me wel mee vermaken. Toen ik dat eenmaal bedacht had, kon ik niet wachten tot het nest leeg was. Ik begon meteen van restjes wol een das te haken. Daarna nog een. Toen voor de verandering eens een muts. Mijn thuiswonende dochter vond dat net een badmuts, dus het is bij één muts gebleven.

Het haken had me inmiddels te pakken. Wat een heerlijke ontspanning is dat. Ik had al allerlei leuke steken geprobeerd en was nog steeds enthousiast. Dus je kunt wel zeggen dat ik een nieuwe hobby gevonden heb. Maar om nu aldoor dassen te haken, daar had ik toch ook geen zin in.

Net op dat moment kreeg ik van mijn dochter een patroon van een inktvisje. Bedoelt om te haken voor couveusekindjes. Het blijkt dat deze prematuurtjes er rustiger van worden. De hartslag wordt regelmatiger, het zuurstofgehalte in het bloed hoger. En ze trekken minder aan de slangen en de sonde. Dit waarschijnlijk allemaal omdat de tentakels op de navelstreng lijken. Een supergoed initiatief en ik begon ijverig te haken. De eerste inktvisjes zijn de deur uit. Overtuigd van eigen kunnen stuurde ik er drie tegelijk op. Alle drie afgekeurd. De tentakels waren te lang. Maar na deze domper gaf ik het niet op. Ik haak nog steeds. Wil je ook mee haken? Dan volgt hier de website: www.kleine-inktvisjes.eu

Mijn nest is nog niet leeg. Sterker nog – zoals je in een vorig verhaal kon lezen – er kwam nog weer een dochter tijdelijk thuis wonen. Maar mijn paniekaanval zorgde ervoor dat ik nu inktvisjes haak. Baby'tjes die het veilige nest van de baarmoeder te vroeg moeten verlaten, hebben er baat bij.

De draadjes die overblijven na het afhechten gaan naar buiten. Een donatie aan de vogeltjes, zodat ze een mooi nestje kunnen bouwen.

Zo zie je maar weer! Mijn nest is nog niet leeg, maar de angst ervoor heeft al geleid tot twee goede acties. Dan zal het met het lege nest ook wel goed komen.