Ongelovig

Ik ben een ongelovige! Het is een wonder – en dan bedoel ik ook ECHT een wonder – dat God mij zover heeft gekregen dat ik in Hem ging geloven. Maar voor de rest ben ik een ongelovige. Alles wat er meer is tussen hemel en aarde, doe ik al snel af als zweverig. Toch zweef ik nu zelf een beetje...

Het begon allemaal met een massage. De masseuse constateerde dat ik een beenlengteverschil had en zei dat daar een boel klachten uit voort konden komen. Ze gaf me een kaartje mee voor Dorntherapie. 'Hoe kan nu een therapie ervoor zorgen dat mijn beenlengteverschil verdwijnt,' vroeg ik me ongelovig af. Omdat ik niet zoveel zin had in weer een therapie, bleef het kaartje op de kast liggen. Maar de pijn in mijn been werd erger en mijn heup deed inmiddels al een tijdje mee. Dus onder het motto 'baat het niet, het schaadt ook niet' maakte ik een afspraak.

En daar lag ik weer op een andere behandeltafel. Ik keek eens om me heen. Op de muur was van alles te lezen. Er hing een plaat met een voet want de therapeute deed ook aan voetreflexologie. En verder aan tenenlezen, reiki, oorkaarsen en dat is nog maar een selectie van alles wat ze in haar mars had. 'Waar ben ik nu weer beland,' vroeg ik me af.

Het beenlengteverschil was met één oefening weg. De rest van de rugklachten behandelde ze door voetreflexologie. En passant vertelde ik haar ook nog even dat ik de laatste tijd van die scheuten door mijn knie kreeg. Tja, als ze toch bezig is... Maar daar had ze weer een andere verklaring voor. Omdat het mijn rechterknie was, duidde het op een mannelijk wezen en omdat het aan de binnenkant zat, betekende het dat ik het in het verleden moest zoeken. Tjonge. Volgens haar kwam het omdat ik de emoties over het verlies van mijn vader wegstop en niet toelaat. Tenminste, dat heb ik ervan begrepen want het begon me allemaal een beetje te duizelen.

Maar de pijn was daarna een stuk minder. Er was nog één plek in mijn rug die pijn deed en dat straalde wel door naar mijn been, maar de pijn in mijn heup, die erbij gekomen was, was verdwenen. Ik vertelde van die plek bij het controlebezoek, maar omdat de orthopedisch chirurg ooit gezegd had dat die pijn niet weg zou gaan, verwachte ik niets. Maar mijn therapeute was niet zo snel tevreden. Dus ging ik voor een tweede bezoek.

Inmiddels had ik ergens zwemmerseczeem opgelopen. Dat vertelde ik haar toen ze mijn sokken uit wilde doen. Ze ging toen mijn tenen lezen. Ongelovig hoorde ik haar aan. Het was mijn rechtervoet, dat duidde op 'denken.' En omdat het tussen mijn kleine teen en die ernaast zat duidde dat weer op 'onzekerheid/angst' in combinatie met 'gehechtheid/controle.' 'Gooi maar in mijn pet, ik zoek het morgen wel uit,' dacht ik ongelovig. Dus het zou volgens haar gaan om iets als een huis of hypotheek of baan waar ik over liep te denken. Dit ging me echt te ver en ik kon ook niks bedenken. 'Zie je wel,' dacht ik, 'allemaal zweverig gedoe.'

Totdat een half uur later de deurbel ging. 'Ik verwacht niemand, dus laat maar bellen,' zei de therapeute.

'Vorige week had ik de inspecteur van de hondenbelasting aan de deur, maar ik heb geen hond' vertelde ze verder. Ik vertelde toen dat ik inmiddels ook hondloos was. Dat mijn dochter was vertrokken met haar honden. Dat ze een baan heeft in Luxemburg en dat ze waarschijnlijk ook niet weer thuis komt wonen omdat ze een huis gaat zoeken in Duitsland. Ze keek me aan en zei: 'Ik hoor je zeggen 'huis' en ik hoor je zeggen 'baan.'' Ik sputter nog iets tegen dat dat toch niet over mij gaat. Maar blijkbaar werkt het ook als het om een verwante gaat. Tjonge. 'Heb ik mijn vader in mijn knie en mijn dochter tussen mijn tenen,' dacht ik oneerbiedig. 'Nu moet je toch echt ophouden' dacht ik er vervolgens achteraan.. Ondertussen deed ze haar werk om mijn spieren weer in goede banen te leiden en daar kwam ik voor. De rest is me echt te zweverig.

De volgende dag is de pijn nog steeds weg. Ik word er een beetje zweverig van. Zou het dan toch? Nee, ik heb het te vaak meegemaakt en de pijn kwam altijd weer terug. Ik blijf toch een ongelovige Tinus.