Wat de toekomst brengen moge

In de krant stond laatst een oproep om je favoriete oudejaarslied op te geven, het liefst met motivatie. De bedoeling was om er een top tien van te maken. Deze zou dan in de oudejaarsbijlage geplaatst worden met de verhalen die mensen insturen.

Omdat ik weer eens te laat was met een verhaal insturen, zet ik hem op mijn blog.

Al jaren is 'Wat de toekomst brengen moge' mijn favoriete oudejaarslied. Aan het einde van het jaar, op de drempel van het nieuwe, is het zo goed om te weten dat de weg die we gaan al uitgestippeld is. Wat er ook gebeurt, God is erbij. Als je niet meer hoeft te weten waarom dingen gaan zoals ze gaan, geeft je dat een heleboel rust. Als je het durft om de leiding in je leven uit handen te geven, krijg je moed voor de toekomst.

Afgelopen jaar werd dit lied nog dierbaarder voor mij: Het is februari en ik ben op bezoek bij mijn vader en moeder. Mijn vader vraagt aan mij of ik wel weet wat zijn lievelingslied is. Ik denk het te weten en zeg: 'Ja, Genade zo oneindig groot.' Maar dan blijkt dat mijn vader dat het mooiste opwekkingslied vindt, maar dat 'Wat de toekomst brengen moge' zijn favoriete lied is.

Dan vraag ik aan mijn moeder wat ze een mooi lied vindt. Ze zegt dat ze een heleboel liederen mooi vindt, maar kan er geen bedenken. Dan begint mijn vader te zingen. Mijn moeder zingt mee en ook ik doe een dappere poging, maar wel met een dikke brok in mijn keel.

Wat de toekomst brengen moge,

Mij geleidt des Heeren hand;

moedig sla ik dus de ogen

naar het onbekende land.

Leer mij volgen zonder vragen;

Vader, wat U doet is goed!

Leer mij slechts het heden dragen

met een rustig kalme moed!

Heer, ik wil Uw liefde loven,

al begrijpt mijn ziel U niet.

Zalig hij, die durft geloven,

ook wanneer het oog niet ziet.

Schijnen mij Uw wegen duister,

zie, ik vraag U niet: waarom?

Eenmaal zie ik al Uw luister,

als ik in uw hemel kom!

Laat mij niet mijn lot beslissen:

zo ik mocht, ik durfde niet.

Ach, hoe zou ik mij vergissen,

als U mij de keuze liet!

Wil mij als een kind behand'len,

dat alleen de weg niet vindt:

neem mijn hand in Uwe handen

en geleid mij als een kind.

Waar de weg mij brengen moge,

aan des Vaders trouwe hand

loop ik met gesloten ogen

naar het onbekende land.

Het gesprekje in februari was een eerste aanzet van mijn vader om de liturgie voor zijn begrafenis te regelen. Geweldig dat dit lied zo belangrijk voor hem was. Er zit namelijk zoveel overgave in dit lied. Als je dat kunt aan het eind van je leven, ben je een gezegend mens.

Nu zijn we weer een nieuw jaar ingegaan. Wat zal het me brengen? Het wordt in ieder geval een jaar zonder mijn vader. En een jaar zonder mijn gezellige buurman, want ook hij is bevorderd tot Heerlijkheid. Het wordt een jaar met zegeningen en met zorgen. Want dat lijken wel vaste elementen voor welk jaar dan ook. Maar het wordt zeker een jaar waarin ik met een gerust hart de leiding van mijn leven over kan laten aan God. Wat de toekomst mij dan ook zal brengen.