Neus

Zoals ik al schreef in het voorgaande verhaal, maakten we – mijn zus, mijn zusje en ik – een fotoboek voor mijn ouders. Het werd een reis door de tijd. Van grootouder tot achterkleinkinderen. Zes generaties gevangen in een zestig pagina's dik fotoboek.

Mijn zusje heeft een neus voor dit soort zaken, dus zij werd gebombardeerd tot samensteller van het boek. Dagen bracht ze door achter de computer. Uiteindelijk had ze vierkante ogen en pijnlijke schouders. Om haar te helpen sloot mijn zus vriendschap met de scanner. Ik vond het knap dat ze het apparaat kon bedienen. Toen ik die gedachte deelde met haar man zei hij: 'Er zitten twee knoppen op, dat kan ze nog net!' Toch vind ik het knap! Ik kan namelijk helemaal niks met apparaten, zelfs niet als er maar twee knoppen op zitten. Dus ik was voor de controle. Overal werden namen en data bij gezet en dat moest natuurlijk wel goed gebeuren. Zo ontdekte ik dat ik volgens het boek een tweeling had gebaard, terwijl ze toch allemaal op verschillende data ter wereld zijn gekomen. Foutje, moet kunnen.

Mijn zus en ik zijn verschillende keren naar mijn zusje in Genemuiden gereden om de klus te klaren. Gewapend met fotoboeken en een USB-stick waar mijn man ook nog diverse foto's op had gezet. Die foto's werden allemaal weer overgeheveld naar de computer van mijn zusje. Toen het wel erg lang duurde met die stick, zag ze dat er nog veel meer documenten op stonden. Mijn zusje is erg handig met de computer, dus die selecteerde de foto's en de rest gooide ze gelijk van haar computer. Het ging daarna een stuk sneller.

De volgende dag kwam mijn man tot de ontdekking dat zijn USB-stick helemaal leeg was. Alle documenten verdwenen. Ik kwam net terug van de post bezorgen en trof een boze man aan. 'Ik hoop dat ze alles nog op de computer heeft,' zei mijn man. Ik wist dat dat niet zo was. Met angst en beven belde ik mijn zusje, die mijn vermoeden bevestigde. 'Het zweet breekt me aan alle kanten uit,' zei ze. 'Wat denk je dan van mij,' antwoordde ik, 'ik heb net post bezorgd dus ik heb mijn thermos-ondergoed nog aan ook!' Gelukkig bestaat er zoiets als een 'prullenbak' op de computer en daar zat alles nog in.

De week erop togen we weer met USB-stick en nog meer fotoboeken naar Genemuiden. Alles werd weer rechtgezet en de laatste foto's werden gescand en gecontroleerd.

'Zeg, zijn er eigenlijk geen naaktfoto's van jou,' vroeg mijn zus opeens. Ik had net een slok water genomen en deed er alles aan om dat niet over de computer van mijn zusje te proesten. Zo gek was de vraag eigenlijk niet eens want van mijn zus en zusje zijn allebei wel babyfoto's waar ze naakt op staan. Was het vroeger mode om je baby naakt op de foto te zetten? Pas toen ik thuis een leuke babyfoto zocht voor dit verhaal, kwam ik ze tegen: mijn naaktfoto's! Gelukkig was het boek toen al klaar.

Het volgende obstakel was de neus van mijn vader. We hadden een babyfoto van hem en een foto van een jongetje van een jaar of acht. Verder hadden we nog een foto van mijn vader in soldatenpak. Maar mijn zus begon te twijfelen bij de babyfoto: 'Is dit papa wel?'

'Nou kijk,' zei mijn zusje, 'de neus op deze foto is dezelfde als de neus op de andere foto. Maar kijk je nu naar de foto van de soldaat, dan zie je een andere neus. En daarvan weten we zeker dat het onze vader is.' Na dit geneuzel besloten we het maar op zijn beloop te laten.

Het boek werd het neusje van de zalm. Nou ja, bijna dan. Gelukkig hadden ze bij Albelli de laatste zes bladzijden niet goed gedrukt, dus kon het boek op het feest bekeken worden en de foutjes die er nog in zaten eruit gehaald worden. Daarna werd hij weer kosteloos opnieuw gedrukt.

Niemand heeft de neus van mijn vader opgeëist, dus mag hij zijn neus houden. Nu heb ik nog niet alles verteld wat er over te vertellen is, maar de rest kan ik u echt niet aan de neus hangen.